Namiq Abbasov, Rəhim Həsənov
~ ~
52
əsərin sonunda yazdığı «cəsədlərin həşri»nin yəni, ölümdən
sonra dirilmənin mümkün olduğunu islam prinsiplərinə
əsaslandıran filosof bu mövqe ilə razılaşması zamanı Şərq
peripatetiklərindən kənarda qalır.
Bu fikirləri türk fəlsəfə tarixçisi Hilmi Ziya Ülkən «İs-
lam fəlsəfəsinin qaynaqları və təsirləri» kitabında təsdiq
edir. Bu əsərin əvvəlində tövhid, ədalət, nübüvvət və ima-
milik haqqında ətraflı bəhs edən filosof ilahiyyat məsə-
lələrini, Quranın təfsirini əsasən şiəliklə bağlamışdır. Tusi
bu məsələdə şagirdi Əllamə əl-Hilli ilə eynilik təşkil edən
baxışları şiəliyin imamilər qolunun əsasını təşkil edir.
Yaradılmışların iradə azadlığı məsələsinə də toxunan
Tusi bu sahəyə aid «Cəbr və Qədr» («Məcburiyyət və alın
yazısı») əsərini yazmışdır. On fəsildən ibarət olanbu əsərdə
iradə azadlığına orta mövqeydən yanaşmış, nə cəbərilərin,
nə də qədərilərin fikirlərini müdafiə etməmişdir. Məsələyə
öz münasibətini bildirən filosof cəbərilərin və qədərilərin
hansı fikiri müdafiyə etdiyinin izahını vermişdir.
İlahi deteminizimi qəbul edən cəbərilər və bu determi-
nizi qəbul etməyən qədərilərin fəlsəfi fikirlərinin mahiy-
yətini Tusi «Cəbr və Qədr» əsərində düzgün bir biçimdə
açıqlayır. Əgər cəbərilərə görə insan öz əməllərinin yara-
dıcısıdırsa, qədərilərə görə isə yeganə fəaliyyət mənbəyi
insan deyil, Allahdır.
İnsanın bütün gördüyü əməllərin Allah tərəfindən
məcbur edildiyini iddia edən cəbərilərin və insanın azad
iradəyə sahib olması ideyasını irəli sürən qədərilərin
mövqeyi Tusinin «Cəbr və Qədr» əsərində ətraflı təhlil
edilir. Cəbərilərin və qədərilərin hər ikisinin ideyalarının
haqsız olduğunu bildirərək bu məsələyə obyektiv bir
qiymət verir.