Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
84
Zöhrəyə verərək, onun bu fənnələrə olan həvəsini daha da artıraraq, bilik dairəsinin genişlənməsinə kömək edirdi. Amma birdən-birə Zöhrənin ardıcıl dərs buraxması onu narahat etməyə bilməzdi. - Azad müəllim, Zöhrənin ev ünvanını gətirdim, - deyə sinif rəhbəri Azad müəllimi xəyaldan ayıltdı. - Sağ olun, Fərhad müəllim. Mən Zöhrəyə baş çəkib, dərsə niyə gəlmədiyinin səbəbini hökmən
öyrənəcəyəm, - deyə Azad müəllim sinif rəhbərinin ona uzatdığı, çalışqan şagirdinin ev ünvanı olan kağız parçasını aldı. Axşam tərəfi Azad müəllim məktəbdən çıxıb, şagirdinə baş çəkmək üçün sinif rəhbərinin ona verdiyi ünvana yollandı. Zöhrəgilin mənzili
doqquzmərtəbəli binanın
ikinci mərtəbəsində yerləşirdi. Azad müəllim
üstündə 78 rəqəmi yazılmış mənzilin qapısını döydü. Qapını Zöhrə özü açdı və müəllimini görcək təəccüblə, titrək səslə dilləndi: - Azad müəllim?! - Qızım, dərsə gəlmədiyinə görə narahat oldum. Ona görə sənə baş çəkməyi qərara aldım. De görüm, dərsə niyə gəlmirsən? Bir probleminmi var? Əgər varsa, məndən çəkinmə. Sən çalışqan şagirdsən, sənin dərs buraxmağına heç cür biganə qala bilməzdim. Zöhrə susaraq başını aşağı dikdi. Bunu görən Azad müəllim gülərək əlavə etdi: - Müəllimini içəri dəvət etməyəcəksənmi? - Bağışlayın, müəllim. Təəccüb və həyəcandan özümü itirdim. Buyurun, keçin içəri. Xoş gəlmisiniz. - Zöhrə əvvəlcə tutuldu, nə edəcəyini bilmədi. Azad müəllim otağa daxil oldu. İlk nəzərinə çarpan çarpayıda uzanmış hərəkətsiz qadın oldu. Zöhrə müəliminin anasına baxdığını görüb dedi: - Anamdır. Bir ildir yatağa möhtacdır, qılçaları tutulub. Əvvəllər də tutulmuşdu, müalicə olunandan sonra yaxşılaşdı, durub
85
gəzirdi. Həkim demişdi ki, anam hər il müalicə olunmalıdır. Amma bu dəfə... Zöhrə sözünün gerisini gətirə bilmədi. - Yaxşı, siz bu bir otaqlı mənzildə
elə ikiniz yaşayırsınız? Bəs atan hardadır? - Azad müəllim, zəhmət olmasa əyləşin, - deyə Zöhrə köhnə stulu müəlliminə tərəf çəkdi. - Atam beş il bundan öncə Rusiyətə getdi. Ondan sonra o, bizimlə ancaq bir il əlaqə
saxladı. Sonra atamdan daha səs-soraq çıxmadı. - Ananın vəziyyəti məlumdur. Bəs siz bütün bu illəri necə dolanırdınız? - Azad müəllim təəccüblə soruşdu. - Dörd il idi ki, bizə Mahizər xalam baxırdı. Bizim bütün maddi məsrəflərimizi o, ödəyirdi. Anamın müalicəsini etdirdi və anam onun sayəsində ayağa qalxdı. Yeməyimizi, içməyimizi, pal- paltarımızın hamısını xalam alıb gətirirdi. Keçən il xalam xərçəng xəstəliyindən dünyasını dəyişdi. Xalam rəhmətə gedəndən sonra, daha bizə kimsə kömək əlini uzatmadı. - Qızım, bəs bütün bu qədər vaxtı niyə bizə bu barədə bir söz deməmisiniz. Heç olmasa, ya sinif rəhbərinizə, ya da mənə söyləyəydiniz. Bunun üçün bir çarə tapardıq. - Müəllim, kimsəyə demək istəmədim. Onsuz da indi hər kəsin öz problemi var. Kimisə problemlərimizlə narahat etmək, kimsəyə yük olmaq istəmədik. - Qızım, bilirsən ki, sinifdə ən çox sənin xətrini istəyirəm. Ona görə ki, sən ağıllısan, çalışqansan, bacarıqlısan, istedadlısan. Sənin qeyri-adi təfəkkürün var. Bundan əlavə, sən əxlaqlı və tərbiyəli şagirdlərimdənsən. Sənin kimi şagirdlərə hökmən kömək edilməlidir. Sənin kimi şagirdin dərsdən yayınmasına əsla yol vermək olmaz. Çünki sənin işıqlı gələcəyin var. Mən sənə özüm qədər güvənirəm. - Azad müəllimin gözü stolun üstündəki bir stəkan suya, bir parça quru çörəyə və qəndqabının içərisindəki qənd qırıqlarına sataşdı. - Zöhrə, qızım bəs bu qədər zamanı siz nə yeyib-içirdiniz? Əlbəttə, bu məsələdə ən böyük günah sinif rəhbərinin üzərinə düşür. 86
Çünki aydın görünür ki, Fərhad müəllim bu günə kimi sizinlə heç maraqlanmayıb. Bu hamımızın qəbahətidir ki, sizə qarşı laqeyd olmuşuq. Zöhrə susdu. “Demək, evdə dişə vurulası heç bir şey yoxdur” deyə Azad müəllim düşündü. Bu zaman bayaqdan bəri dinib-danışmayan Zöhrənin anası Fatimə dilləndi: - Müəllim, arada qonşular bizə yemək verirlər. Onları da qınamaq olmur. İndi hər kəs öz hayındadır, hər kəs öz ailəsini necə dolandırmaq barəsində düşünür. Qızımın məktəbə getməməsinə bir ana kimi ən çox mən də üzülürəm, narahat oluram. Ayaqlarım tutsaydı, onu məktəbdən bircə gün də qalmağa qoymazdım. Hər hansı bir iş olsaydı , çalışıb qızımı korluq çəkməyə imkan verməzdim. Kimsənin minnətini götürməyi sevməyən, nəyə görəsə kimsənin qarşısında əyilməyi xoşlamayan insanlarıq biz. Amma görürəm ki, aclıq və səfalət istər-istəməz insanın qürurunu, mənliyini alçaldır. Allah kimsəni yatağa möhtac eləməsin. İndi mən qızımın əlinə baxıram. Allah heç düşmənimi də bizim vəziyyətimizə salmasın. Zöhrə evdə həmişə sizdən bəhs edir. Sizin qayğıkeşliyinizdən, xeyirxahlığınızdan, insanlığınızdan ağızdolusu danışır. O, mənə şagirdlərinizi necə sevdiyinizi də söyləyib. Azad müəllim ayağa qalxıb stolun üstündəki çörəyi əlinə götürdü: - Bu ki köhnə çörəkdir. Bunu yemək olmaz - dedi. - Müəllim, bunu qızım ... - Ana! - Zöhrə anasına sözünü tamamlamağa imkan vermədi. - Niyə deməyim, qızım? Qoy hamı bilsin ki, bu məmləkətdə bizim kimilər az deyil. Burada utanılası nə var ki?! Qoy bizim kimilərin - aylarla ət üzünə həsrət qalanları n, yavan da olsa bir parça quru çörəyə möhtac olanların əvəzinə, hər gün itinə təzə ət alıb yedizdirən harınlaşmış məmurlar, yalnız özünü düşünən insanlar görüb utansınlar, xəcalət çəksinlər! - deyə Ana səsinin tonunu azca yüksəltdi. - Müəllim, bir neçə gündür ki, Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|