Afaq Yusifli İshaqlı
312
/1610-cu ildən sonrakı dövr/. Müasir ədəbiyyatşünaslıq belə
bir bölgünü rədd edir. Aparılan tədqiqatlar nəticəsində sübut
olunur ki, poetik üslubların şüurlu şəkildə qarışdırılması,
şairin şəxsi bədii tapıntılarının problemləşdirilməsi,
latinizmlər və neologizmlər hesabına şeirdə işlənən söz
ehtiyatının genişləndirilməsi, sintaksisin qətiyyətlə yenidən
qurulması kimi xüsusiyyətlər onun yaradıcılığının bütün
dövrləri üçün xasdır. Onun ilk dövrlərdə tez-tez müraciət
etdiyi romans, letrilya, sonet janrlarına 1616-cı ildən sonra
da rast gəlirik.
Müasir ispan filoloqu Damaso Alonso doğru qeyd
edir ki, Qonqora özünün ən yaxşı əsərlərini yaradıcılığının
ikinci, dumanlı dövründə yazmışdır. "Polifem və Qalateya
haqqında dastan", "Piram və Fisba", "Tənhalıqlar" kimi
əsərlərində onun şeir texnikası, sənətkarlığı əlçatmaz bir
yüksəkliyə qalxır. Onun bu dövrdə yazılan şeirlərində sönük,
süst bir misra belə tapmaq çətindir. Şair üslubu son dərəcə
gərginləşdirir, metonimiya, istiarə və mübaliğələrdən sıx-sıx
bəhrələnir. Şeir mətninə artıq işlək olmayan latın sözləri
daxil edilir, ifadələrin quruluşu mürəkkəbləşdirilir. Ona görə
də Qonqoranı birdən-birə, asanca başa düşmək çətindir, onu
anlamaqdan ötrü müəyyən hazırlıq və diqqət tələb olunur.
Orta əsr ispan poeziyasının ən mühüm xüsusiy-
yətlərindən biri onun ərəb şeiri ilə sıx əlaqəsi olmasıdır. Bu
əlaqə XVI-XVII əsrlərdə da davam etmişdir. Əndəlisdə isə
ərəb poeziyasının forma və motivləri daha güclü olmuşdur.
Qonqora keçmiş ispan-ərəb xilafətinin paytaxtı Kordovada
doğulduğu üçün onun şeirlərində ərəb poeziyasından gələn
cəhətlər daha güclü olmuşdur, o cümlədən, Andalusiyada
yaşamış ərəb şairi İbn Səidin şeirləri ilə Qonqoranın şeirləri
arasında bir sıra bədii vasitələrin, poetik üsulların yaxınlığı
tədqiqatçıların diqqətini nahaq yerə cəlb etməmişdir. Lakin
bu poeziyada yunan-latın mədəniyyəti ilə yaxınlaşan
XVII əsr Qərbi Avropa ədəbiyyatı
313
Qonqora həm də yeni bir hadisə kimi meydana çıxır.
O, ilk dəfə İspaniyada poetik dilin zərif incəliyi ilə
fikrin dumanlığı prinsipini dəb halına gətirdi. Bu yolla
Qonqora özünün irsinin yüksək mədəni təbəqələr üçün
olduğunu, sadə, qara camaatdan ötrü yazılmadığını nəzərə
çatdırırdı. O, belə güman edirdi ki, hamı üçün yox, seçmələr,
mədənilər /ispanca, "los kultos"/ üçün yazmaq lazımdır.
Kulteranizm termini belə yaranmışdır.
Ancaq "mədənilər", seçmələr üçün yazmaq prinsi-
pində
qonqoristlər
klassisistlərlə
birləşdilər.
Lakin
klassisistlər xalqa nifrət etmir, əksinə onlar mədəniyyətsizlik,
gerilik səviyyəsinə enmədən, onları maarifləndirmək və antik
mədəniyyət zirvəsinə qaldırmaq meyli ilə hərəkət edirlər.
Qonqoristlər isə incəsənətin aristokratlığı prinsipini təbliğ
edir, xalqa ikrahla yanaşırlar. Onların mədəni hesab etdiyi
adamlar qeyri-real, ancaq instinktiv yolla dərk edilənləri
anlayanlardır. Qoy qara camaat öz vulqarlığı ilə torpaqda,
kobud maddi aləmdə batıb qalsın. Şair ondan yüksəkdir, ona
nifrət edir, ancaq çox seçmələr, incə təbiətli adamlar üçün
yaradır.
Qonqora öz şeirlərində həmişə ən ağılkəsməz söz
birləşmələri düzəldir, bir-birini rədd edən anlayışları
qarşılaşdırır, gözlənilməz müqayisələr aparır, nadir bən-
zətmələr, istiarələr işlədir. Fransisko Kevedo Qonqoranın
şeirlərində olan bu cəhətə işarə edərək yazır: "Kul-
teranistlərin zərgərlik emalatxanasında çaylar üçün axan
büllur və dəniz köpüyü üçün donmuş büllur, dənizin hamar
səthi üçün yaqut xalça, çəmənliklər üçün zümrüd süfrələr
hazırlanır. Qadın gözəlliyi orada cilalanmış gümüşdən
boyunlar, saçlar üçün qızıl saplar, gözlər üçün inci ulduzlar,
sifətlər üçün mərcan və ləl dodaqlar, pəncələr üçün fil
sümüyündən əllər, fısıldamaq üçün ənbər nəfəslər, sinələr
üçün brilyantlar, yanaqlar üçün çoxlu miqdarda sədəf
Afaq Yusifli İshaqlı
314
hazırlanmışdır. Onların şeirlərində qadınlara əvvəlcədən kürk
və çəkmə geyib ancaq xizəkdə yaxınlaşmaq olar: əl, alın,
boyun, sinə hamısı buzdan və qardandır." Kevedo bir qədər
mübaliğəyə yol versə də, onun iradları doğrudur. Bu iradlar
Sabirin klassik Azərbaycan ədəbiyyatında geniş yayılan,
qadın gözəlliyinin təsvirində sıx-sıx işlənən bənzətmələrə
qarşı yazılmış şeirini xatırladır.
Qonqora və onun davamçıları ispan ədəbiyyatında
barokko ədəbi cərəyanının əsas nümayəndələridir. Məsələ
təkcə formada, dildə, üslubda deyil, bəlkə onların həmin
formadan istifadə edərək irəli sürdükləri baxış və
görüşlərdədir. Onların əsərlərində barokko üslubuna məxsus
bir bədbinlik, faciəvilik, nizamsızlıq, sistemsizlik var.
Qonqoranın işlətdiyi bəzi müqayisələrə diqqət yetirək: "ən
şirin zəhər", "oxşamalar və iniltilər", "bəxtiyar iztirab".
Ümidsizlik, bədbinlik, dünyanın puçluğu, mənasızlığı
haqqında danışmaq, uğursuzluğu, ölümü, iztirabları qələmə
alman qonqoristlər üçün təbii bir haldır. Qonqoranın bir
şeirindən götürdüyümüz aşağıdakı parça bu cəhəti doğru əks
etdirir.
Xeyir – bir günlük çiçək,
Açılar tezdən səhər.
Günorta artıq solar,
Qalmaz ondan bir əsər.
Kədər – müəzzəm palıd,
Ucalar asimana.
Saqqalı yamyaşıldır,
Zaman toxunmaz ona.
Həyat saçan bir ceyran,
Köksündən vurur əcəl.
Uğur – ilbiz. Sürünür.
Çatmaz ölümdən əvvəl.
Dostları ilə paylaş: |