«Dünya ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrinin əsərlərinin Azərbaycan dilində nəşr edilməsi haqqında»
Yüklə 3,25 Mb. Pdf görüntüsü
|
DOLANBAC YOLLARLA 183
adi məşğuliyyəti… O, buna xüsusi həvəslə can atmasa be lə, bu məşğələlər onu bürüşük bədənindən çıxan bəzi qa ba rıq yerlərlə mükafatlandırmışdı; bugünkü hadisədən son ra lovğalıq etmədən onları «əzələ yığını» adlandırmaq olar dı. Məhz əzələləri ona var qüvvəsi ilə dartınmağa im- kan verdi və o, təlaş içərisində barmaqlarına, bir də əyil- miş bədəninə güc verərək, cırıldayan dəmir əyləc tu ta ca- ğın dan yapışdı. Çox az qadın, çox az akrobat və idmançı tapılardı ki, hə min gün Diana Lessinqin yandırıcı günəş altında, heç bir hazırlıq görmədən, həm də tamaşaçı yoxluğunda et- di yi ni edə bilsin. Həmin an onun tamaşaçısı ola biləcək adam lar bir qalaq kimi ora-bura atılır və sürüşürdülər; uzun sö
zün qısası, heç kim qəhrəmancasına arabaçılıq edən Dia naya gözünün ucu ilə belə baxmırdı. Hələ ki yaşayanlar dünyasına, yəni arabanın dibinə qayı dan və dizləri üstə dayanıb titrəməkdə olan Diana yal- nız bir şey haqqında fikirləşirdi: «Mən sağam! Mən yeni- dən yaşayıram! Buna görə özümə borcluyam!» Belə şey- lər fikirləşə biləcəyi əvvəllər ağlına belə gəlməzdi. Var lı
adam ların böyük əksəriyyəti kimi Diana da öz hə ya tı na pas siv, necə deyərlər, fizioloji nöqteyi-nəzərdən ya na şar- dı: bəd bəxt hadisələr və risk onlardan uzaq məfhumlar idi, sağlamlıq onların xüsusi mülkiyyəti idi; tale daim ona qəsd etməyə çalışırdı; Diananın indiki hərəkəti isə idman sa hə sində qəhrəmanlıq kimi ifadə oluna bilərdi. Bədəni bu günə kimi onun üçün həzzin deyil, daha çox, ağrı və əzabın mənbəyi olmuşdu. İndi isə birdən-bi rə mə lum olmuşdu ki, o, həyatının xilası üçün özünə borc lu- dur və instinktinə tabe olaraq, minnətdarlıq hissi ilə bun- dan sonra öz sağlamlığının qeydinə qalacağına qərar ver di. «Mən hələ çox şeyə qadirəm!» – o, gizli bir qürur hissi ilə fikirləşdi. Hələ də külək altında ağac kimi titrəməkdə da vam edən, amma sürahidən bərk-bərk yapışmış əlləri ilə eşə ləyə-eşələyə, nəhayət ki, kəndlinin gücdən düşmüş əlin də yellənən cilovu tapdı. Ondan yapışıb asta-asta dikəldi. Artıq uzun illər idi ki, Parisin kübar cəmiyyəti istehza, ya da qorxu ilə deyirdi ki, Diana Lessinq hər şeyə qadirdir. Bu məsələdə bütün Parisi nə isə təəccübləndirəcəkdisə, FRANSUAZA SAQAN 184
o da əhvalatın baş verdiyi şərait ola bilərdi; onun ayaqları ara ba nın döşəmə taxtaları arasına sıxışıb qalmışdı, sifəti isə ka meyada 1 olduğu kimi düzgün cizgilərə malik idi – əs lin də, yalnız onun özü belə hesab edirdi – və arxaya atıl mışdı; Diana insan üçün əlçatmaz olan vəhşi bağırtılar çı xa raraq, iki azğınlaşmış perşeronu 2 idarə edirdi; bu çı ğır - tı lar, heç şübhəsiz, heyvanlar üçün də anlaşılmaz idi, çün ki atlar ayaq saxlayanda tir-tir titrəyir, tərdən par-par par la- yır, gözlərini dəli kimi ora-bura fırladırdılar; onların ağzın- dan köpük axırdı. Bu isə bərk qorxduqlarını sübut edirdi; bununla belə, on lar qulaqlarını şəkləmişdilər və bu, açıq-aydın maraq əla məti idi. Hər nə olur-olsun, atlar dayandılar və Diana mü zəf fər görünüşlə arabanın dibində bir-birinə qısılmış, hey ran lıq içərisində çaşmış yol yoldaşlarına tərəf çevrilib, əl çantasının hara yoxa çıxdığını soruşdu. Güllə kəndlinin topuğuna dəymişdi; Diana onun ya ra- sı nı öz şərfi ilə sarımağa hazırlaşırdı, amma yaradan çox qan axdığı üçün Lyusun şərfinə üstünlük verdi: onsuz da, da ha onu taxmaq olmayacaqdı. O, elə belə də elə di. Lyu- sun sinəsinə tərəf uzanan və onun göz yaşları ilə yu yu nan kənd li tez bir zamanda özünə gəldi, amma yerindən tər pə- nən arabanın ilk təkanındaca yenidən huşunu itirib yıxıl dı. Oğlan yalan deməmişdi: bir neçə kilometr getdikdən son ra atlar onları diqqətlə baxmadıqda görünməyən və dü zən ga hın arxasından keçən talanın kənarına gətirb çı- xar dı. Onun dərinliyində ağaclarla əhatələnmiş ferma var idi. Bu, «L» hərfi formasında böyük ev və onların güman et dik ləri kimi tipik bir kənd ferması idi.
Məyus-məyus bu sadə tikililəri gözdən keçirən Diana ara banı hərəkətə gətirdi. O, bunu professional arabaçı gö- rü nüşü ilə etdi, daha doğrusu, dilini şappıldadaraq: «U…la! U…la!.. U-la!..», – deyə çığırdı. 1 Kameya – daş və ya balıqqulağından düzəldilən bəzək əşyası. 2 Perşeron – ağır yük daşıyan at cinsi. DOLANBAC YOLLARLA 185
Məlum deyil nə üçün, amma onun bu hərəkəti ar xa- dakı «kapitan körpücüyü»nə keçmiş Loiki əy lən dir mək- dən sə, bərk məyus etdi. – «U-la!.. U-la-la!..», bu nədir belə… yox bir… – o, özün dən asılı olmayaraq dodaqaltı deyindi. Atların sözəbaxanlığından bir az da ürəklənən Diana əsə bi ləşərək ona tərəf çevrildi: – Nə demək istəyirsiniz? – Atlara «U-la-la! U-la-la!...» demirlər. Əslində, bunun heç bir mənası yoxdur, Diana. Yaxşısı budur, diqqətiniz yol da olsun. Loik özü də bilmədən Diananın heysiyyətinin yenicə üzə çıxan həssas telinə toxunmuşdu. – Deməli, belə! Deməli, «U-la-la!» demirlər, – o, təəc- cüb və istehza dolu səslə soruşdu, bu isə Lyusa özünün fi- lip piklərini 1 xatırlatdı və gənc qadın Loikə qorxu dolu ba- xış larla baxdı. – O zaman deyin görək, dostum, atları necə səsləmək la zımdır? Öz sözlərinə görə artıq peşman olan Loik müdafiə olun mağa çalışdı: – Bilmirəm… Hər halda, dəqiq bilmirəm! Yəqin ki, sizin yerinizə olsaydım, «Ue! Ue! Ue-dia!» – deyərdim, – o, sə- sin burada çöllərdə olduğundan daha bərk çıxdığı üçün pərt olub gülümsədi. – Ue? Ue-dia? – ətrafdakı kolları nəzərdən keçirən Dia na soruşdu, sanki, bu sualı orada gizlənmiş yerli məh- sul dar lıq allahına verəcəkdi. – Ue-dia? – o, inam sız lıq la tək rar etdi, – əminsiniz, Loik? Bu, sizin şəxsi fan ta zi ya nız- dır, yoxsa bunu kitablarda oxumusunuz? – Ah, yaxşı, yaxşı, daha bu barədə danışmayaq! – Loik üzünü çevirib arabanın arxa tərəfinə – Bryunonun yanındakı yerinə keçməyə çalışdı, amma yoldakı çala-çu- xur onu oturacaqdan bərk-bərk yapışmağa vadar etdi. – Bəlkə, cilovu tutmaq istəyirsiniz? Yəqin, siz atlar dörd nala çapıb yüyəni darta-darta bizi fəlakətə aparanda be lə etməli idiniz! Mütləq sizin «Ue-dia»nız onları sax la- 1 Filippik – ifşaedici çıxış, nitq. Yüklə 3,25 Mb. Dostları ilə paylaş:
|