BOYUNDURUQ
27
xe yir xahlığın nə dərəcədə olduğunu ye nə də başa dü şə-
cək dim. Nə vaxtsa – gözəl günlərin bi rin də bütün bunları
ona izah edəcəyəm, nə vaxtsa… am ma bu gün yox, çünki
o, indi, yəqin ki, Qəpik-qu ruş suz ilə plan laş dı rıl ma mış na-
har üzündən bərk əsə bi ləşib. Loransın qanını qa
ralt ma ğı
isə heç sev mi rəm.
Bax elə buna görə mətbəxə aparan dəhlizdən si viş-
dim və Odilin yataq otağından adlayaraq öz stu
di ya ma
yol landım. Mənim sığınacağım… Mənim giz
lənc ye
rim...
«Sən bunu sığınacaq adlandırırsan? – Ko
rio lan bu stu
di-
ya nı görəndə heyrətlə soruşmuşdu. – Bu ra da gizlənmək
üçün iki qarovulçunun yanından si vi şib keçməli olursansa,
bu nun harası sığınacaq oldu?!»
Hər zaman olduğu kimi, o, yenə də azacıq şi şir dir di.
Əmin idim ki, Odil mənə yaxşı münasibət bəs lə yir və bü-
tün hərəkətlərimə göz yummağa ha
zır dır; əlbəttə, əgər
ağ lı ma gələn oyunu çıxarmaq is
tə yir dim sə. Bəlkə, o da
mə ni vecsiz adam hesab edir di? Ev lən diyimiz ilk vaxtlar
tez bir zamanda Lo ran sın rə fi qə ləri arasında (onların ək-
sə riy yəti var lı adam larla ev lən mişdi) qazandığım ad-sanın
yan lış olduğunu sü but etməyi və bu xanımçalara Lo ran-
sın nə üçün mə nə ərə gəldiyini başa salmağı öz bor cum
he sab edir dim. Bütün bunlar, əlbəttə ki, nü ma yiş et di ril-
mir di, halbuki onun əhatəsindən olan kişilərin çox az qis-
mi öz əlaqələrini, heç olmasa, gizlətməyə cəhd gös tə rirdi;
Lo rans mənim ona sədaqətli olmağıma şüb hə edə bilərdi,
amma onun əlində bircə dənə də olsun real sübut yox idi.
Ümu miy yətlə, mən sa
dizm və şöhrətpərəstlik üzündən,
eyni zamanda, sə mi miy yət adlandırılan şey bəhanəsi ilə
bir-birinə öz xə ya nət lərindən danışan cütlüklərə nifrət
edirəm.
– Vensan? Sizsiniz? – Odil məni elə təəccüblə qar şı-
la dı ki, sanki, bir düjün kişi barmaqları ucunda onun ka-
bi ne tindən keçməyə çalışırdı. – Vensan? Siz Lo ransı gör-
dünüz?
– Yox, bax, özünüz görürsünüz… gizli keçirəm.
– Amma… amma, – zavallı özünü itirdi, çünki Lo ran sın
danışdıqları və rəftarı sayəsində o, bizi ideal cüt lük he sab
edirdi. – Axı o, sizi gözləyir! Gözləyir… – və gözləri, əl ləri,
səsi, ümumilikdə bütün bədəni ilə məni Loransın və Şu-
FRANSUAZA SAQAN
28
ma nın – ailə xoşbəxtliyinin və daha dəqiqi, dahiyanə mu-
si qi nin yanına gön dər mə yə çalışdı…
– Ona mane olmaq istəmirəm, – dedim və tə lə sik ad-
dım larla studiyama yollandım.
Mən evin müqəddəs qayda-qanununu poz
muş dum
və buna görə, çox güman ki, cə za lan dı rı la caq dım; bu-
nunla belə, günahkar bir görünüşlə burada dikilib qal maq
istəmirdim. Özünə əmin addımlarla otaq
dan çıx ma mış-
dan əvvəl plaşımı çıxarıb çar pa yı nın üstünə tulladım.
– Ah, deməli, siz… – Odil dedi və «belə za ra fat cıl sı nız»
sö zünü əlavə eləmədisə, o da ona görə ki, bu na bir elə
əmin deyildi.
Mən ona göz vurdum. O qızardı! Zavallı qız! Ən azı,
mər həmət hissindən onunla sevişmək lazım idi; mən isə
bu cür xeyriyyəçiliklə məşğul olmaq üçün həd din dən ar tıq
xudbin adamdım. Otaqdan çı xa- çıxa Lo ransın mənə yar-
dım etmək məqsədilə özü nün ən yaxşı rəfiqələri ara sın-
dan ən çirkinini seç di yi ni fi kir ləşərək gülümsədim.
Yataq otağına adladım; bizim yataq otağına; əl bət tə
ki, fitlə Şumanı çala-çala. Lorans alovlanan bu xa rının qar-
şı sın da, penüarda məni gözləyirdi. Beş il əvvəlki payız ax-
şa mı nı xatırladım; Pleyeldəki kon sert dən qayıdarkən özü-
mü təhqir olunmuş və de mək olar ki, döyülmüş kimi hiss
edirdim; həyatımda ilk də fə idi özüm haqqında bəxti gə-
tir məyən adam ki mi fikirləşirdim. İlk dəfə idi gələcəyi çox
şeylər vəd edən gənc bir adam olduğumu deyil, hə ya tın-
da heç nə alın mayan kişi olduğumu düşünürdüm. Ağlıma
gə lən fi
kir dən qorxdum, belim büküldü, gözlərimi yaş
pər də lədi. Özümü itirərək Loransdan canımı qur
tar maq
haq qın da fikirləşdim; amma mənzilə ye ni cə girmişdim ki,
o, məni səslədi; və bugünkü ki mi ala qa ranlıq yataq ota ğı-
na – bugünkü kimi di var la rın da bu xarıdan düşən alovun
oy na dığı otağa girdim.
– Yaxın gəl, Vensan! – dedi, yanında əyləşdim; ala-
qa ranlıqda… alçaldılmış və məğlub edilmiş… indicə sorğu-
sual başlanacaq deyə üzünü yana çevirmiş bir adam...
Onda o, bir sual belə vermədi; əynimdən pen cə yi mi,
qalstukumu çıxardı, məni asta-asta öpə-öpə, «mə nim əzi-
zim! Zavallım» – deyə-deyə dəsmalla saç larımı qu ru ladı…
Elə zərif, elə asta, lap ana səsi ilə… bu səsə o qədər eh ti ya-
cım vardı ki... Hə, o, mə ni sevirdi.
BOYUNDURUQ
29
Lorans məni sevirdi! Məhz bu cür xatirələrin xət rinə
ər kö yün qızlara məxsus şıltaqlıqlarını ona ba ğış la yır dım.
İndi də o, mənim gecikməyimlə bağlı bircə kəl mə
belə söyləmədi; əksinə, çox şən görünürdü, göz lə ri par-
par ya nırdı. Mənim üçün sürprizi ol du ğu haq da da nış ma-
ğa baş la yanda ürəyim, az qa la, ye rin dən çıxacaqdı: doğ-
ru dan mı, onun uşa ğı ola
caq? Bi
lir dim ki, uşaq istəmir.
Bəl kə, qorunmamışdı? Am ma söh bət uşaqdan deyil, sa-
də cə, valideyndən ge dir di.
– Tap görüm, bir az bundan əvvəl mənə kim zəng
elə mişdi?.. Ağlına gəlmir?! Atam...
– Başına nəsə gəlib?
– Urəktutması... aramızdakı incikliyi mənasız bir şey
hesab edir və mənimlə görüşməmiş ölməkdən qor
xur.
Çox gözəl başa düşür ki, onun... yəni bizim kü sü lü lü yü-
müz mənasızdır.
– Uzun sözün qısası, o, mənimlə barışır!
Qəhqəhə çəkməkdən özümü güclə saxladım. Əcəb
gündür ha!!! Günün günortaçağı – impressario, saat beşdə
isə qayınata! Həyat qucağını mənə geniş-ge niş açmışdı
və durmadan başıma çiçək yağışı yağ dı rır dı.
– Bu barədə nə fikirləşirsən?
Mən diqqətlə Loransa baxdım. Sifətindən oxuya bil di-
yim qədər, deyəsən, doğrudan da, həyəcanlı idi.
– Yəqin ki, xoşbəxtsən. Təbii… axı o, sənin atan dır.
O, maraq dolu baxışlarla mənə baxdı.
– Bəs… dəhşətə gəlsəydim, onda necə?
– Bu da təbii olardı, axı sənin atan dəyişməyib...
Verdiyim cavablar, fikrimcə, yetərincə ağıllı idi, am ma
bu ağıllı sözlər Loransa çatmadı, ona görə də izah etmək
la zım gəldi:
– Atanla barışmısan, buna sevinirsən… əgər onun xa-
siy yəti məsələsi olmasaydı, hər şey normal ola bi lər di… elə
bu na görə də...
– Xahiş edirəm, dayan! Sən həmişə zarafat edir
sən.
Yeri gəlmişkən… yəqin ki, müsyö Ferdinand Pa las sunun ar-
tist və musiqiçiləri ilə yaxşı vaxt keçirdin. Ye ni dostların
çox xoşuna gəlir?!
Onun səsi nifrətdən tir-tir titrəyirdi, amma mən bu də-
fə üsyan elədim. Musiqimin uğuru bizim sa kit ya şa yı şımızı
Dostları ilə paylaş: |