ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
157 – Biqeyrət! Gözünün qabağında arvadına zır dəli desin- lər, sən də dur mal kimi gözlərini döy! Ay Allah sən niyə məni öldürmürsən, niyə canımı alıb bu qalınqabıqdan xilas eləmirsən! Camaatın kişiləri gələndə arvadları zağ-zağ əsir- lər, qorxularından siçan deşiyi axtarırlar gizlənməyə. Bizimki isə, elə bil hamam kisəçisidir. Barmaqları arvad əlindən betərdir. Möhsün: – Aşa..., – Aşa bir anlıq durub ərinə baxdı, ərinin dişi bağarsağını gəmirirdi – Aşa səni lənətə gələsən. Aşa Allah səni öldürsün! Heyif mənim bu dəfəki ömrümə, çox heyif... Gör neçə ildir ki, səhər-axşam sənin acı sözlərinlə zəhərləni- rəm... Allah məni bu əzabdan qurtar. Ölməyə razıyam Al- lahım, təki məni el içində xar olmağa qoyma, ya Rəbbim! – Amin! İnşallah tez ölərsən, bəlkə mən də bir gün görəm... Möhsün yenə də ayağa qalxdı. Aşa bu saat ona endirilə- cək ağır silləni qarşılamaq üçün biləklərini sifətinə tutdu. Ancaq Möhsün havaya qaldırdığı əlini astaca endirdi, pencə- yini geyib bayıra çıxdı. Amma aradan 15 dəqiqə keçməmiş iki nəfər polis işçisi ilə otağa daxil oldu. Polislərdən biri baş leytenant, digəri isə gizir idi. Baş leytenant: – Poliklinikadan xəbər veriblər ki, bu ünvanda işıq pulu yığanı döyüb yaralamısınız. Aşa: – İşıq pulu yığan yox, işıqkəsəni! 158 – İzahat almalıyıq. Möhsün müəllim sizi yaxşı insan ki- mi tanıyırıq, amma belə bir işin sizin kimi bir alicənab ada- mın evində baş verməsinə düzü çox məəttəl qalmışam. Möhsün: – Allah şeytana lənət eləsin, bir işdi olub. Yaralının və- ziyyəti necədir? – Kəfkirin tininə düşüb deyə başına yeddi tikiş qoyub- lar. Aşa: – Kəfkir deyildi, çömçəydi! Möhsün arvadına çımxırdı, – “Çömçə deyildi, kəfkir idi!!! Keç o biri otağa!”. İncəvara Aşa ərini pərt eləmədi, ya- taq otağına keçib qapını çırpdı. Möhsün hər şeyi öz boynuna götürüb, zərərçəkəni onun vurduğunu izahatında bildirib imzaladı. Baş leytenant: – İnciməyin, amma bizimlə bölməyə getməlisiniz. Möhsün: – Nə incimək, iti öldürənə sürütləyərlər, bir qələtdir elə- mişik, özümüz də cəzamızı çəkməliyik. Polislər Möhsünü maşına mindirib aparanda Aşa yataq otağının pəncərəsindən pərdəni aralayıb xəlvəti baxırdı. Ar- vadın matı-qutu qurumuşdu. Əri maşından ona sarı boyla- nanda, o pərdəni çəkib üzünü gizlədi. Aradan bir saat keçməmişdi ki, böyük oğlu ilə qızı şə- hərdən xalasıgildən qayıtdılar. Hər ikisinin halından məlum olurdu ki, səfərlərindən razıdırlar. Analarını və balaca Ay- xanı növbə ilə öpdülər. 159 Oğlu: – Ana, atam hanı? Aşa: – Neynirsən? – Yenə sinifdə məni uşaqların içində rüsvay elədi... – Necə yəni? – Axşam evdə xahiş elədim ki, hazırlıqlarımı çatdıra bil- mirəm, olar sabah məndən dərs soruşmayasan, o da can- dərdi razılaşdı. Amma sinifə girib jurnalı açan kimi məni qabağa çağırdı, – “Abdullayev Gülağa, dərsini bilirsən?”. Başımı aşağı dikib dedim, – “Yox”. “Çıx qabağa!” – deyib məni yazı taxtasına çıxardı, məni dizləriüstə qoyub dərsboyu əlləriyuxarı saxladı. Məni o ki var uşaqlara güldürdü... – Oğul, səncə düz eləmirmi? Sənin nə geyim, nə yemək, nə kitab-dəftər dərdin var. Hər şeyi almışıq, bircə borcun var – o da oxumaq. Sənin yaşında, atan bir qoyun dərisini əlində gəzdirirdi, qoyun-quzu otaranda, kolxoza işləməyə gedəndə də vaxt tapıb arada o dərinin üstündə oturub dərslərini oxu- yardı. Oxumaqdan adam yorulmaz... Məncə atan düz eləyib – birinci özününkünü cəzalandırmalıdır ki, özgəsinə dərs ol- sun. O məktəbdə sənin müəllimin, evdə isə atandır. Onunsa istədiyi təkcə bir şey var – övladları oxuyub adam olsunlar. – Ana, bunları sən deyirsən? Sənə bir şey olmayıb ki, sən yaxşısan? Bəs hanı atam? – Polislər tutub apardılar... – Hara?! Niyə!? – Bir nəfəri mən döyüb yaralamışam, o da polisə şikayət edib. Atan da günahı öz boynuna götürdü... 160 – Zarafat edirsən!? – Məni zarafat edən görmüsən? – Sən axırda bu kişinin başını yeyəcəksən ana! Axı nə istəyirsən sən, niyə hər şeyə bir mız qoyursan, heç nəyi bə- yənmirsən axı? – Bilmirəm oğul. Allah şeytana lənət eləsin. Elə bilirəm ki, dilimi dinc saxlasam əlimdəki hər şey dağılacaq, hamınızı birdəfəlik itirəcəyəm. – Sən ağlını itirmisən ana..! – Bilirəm oğul... Aşa uşaqların yataq otağına keçib qapını arxadan kilid- lədi. Çarpayıya sərilib hönkürtüsünü uşaqlar duymasın deyə ağzını yastığa dayayıb için-için zarıdı. * * * Polislərin Möhsünü aparmalarından üç saatadək vaxt keçmişdi, lakin kişidən xəbər-ətər yox idi. “Yəqin axşama yaxın evə buraxarlar” – deyə Aşa düşünürdü. İlk dəfəydi ki, ərinin sifətinə baxacaq üzü yox idi. Bu “dır-dır” davasında ilk dəfə alçaq vəziyyətə düşdüyünü anlamışdı. Elə bil qadını hal vurmuşdu – ərinin burnundan fitil-fitil gətirdiyi dəqiqə- ləri gözü qabağına gətirdikcə xəcalət onu bürüyürdü. “Bir- dən onu həbs etsələr, təkbaşına uşaqlarıma necə baxaram?” – Möhsünsüzlüyün acısını aydınca anlamağa başlayırdı. Güla- ğanı bölməyə göndərdi ki, bir xəbər öyrənsin. Gülağa polis bölməsindən axşamtərəfi qayıtdı: – Sən nə eləmisən ana! Sənin ağlın tamam çaşıb! Niyə camaatın uşağını o kökə salmısan! Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|