ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
261 Göz yaşlarımı saxlaya bilməyib ağladım. Xiyabanda otu- rub orucluq aclığından əldən düşmüş qocalardan bir neçəsi söhbətlərini kəsib bu kədərli vüsala heyrətlə tamaşa elədilər. Vallah içlərində ağlayanlarını da görəndə bağrım yarıldı. İçəri keçdik. Şəhriyarın yerdəki məzarını öpüb, hacının dualarına doyunca “Amin!” dedik, Nizami Gəncəvinin qapı ağzında qoyulmuş balaca heykəlini bağrımıza basdıq. Deyirəm, büdpərəstlik nə qədər günah olsa da, içində ki, bu qədər təsəlli, ümid, inam var, təqdir olunmalı bir dinmiş. Əlimi Şəhriyarın sinə daşına sürtdükcə, sankı ulu Heydərba- banın daranmamış saçlarını sığallayırdım, məzarını öpdük- cə, sanki Bakı həsrətiylə çuxura düşmüş yorğun gözlərindən öpürdüm. Məqbərəni, xiyabanı xeyli gəzdik. Həmin günü Təbrizin bütün gəzməli-görməli yerlərində olduq. Gecə otelimizə yor- ğun çatanda otelin adminstratoru olan hacı Ələmdar bizi qarşıladı: – Sizi iki nəfər soruşur, içəridə zalda oturub 3 saatdır ki, sizi gözləyirlər. Fikirləşdim, – “Kim olar bu, ay Allah?”. Hacı, – “İt uşa- ğı, yenə xəbərləyiblər! Batdıq!” – deyə elə hey mırıldanırdı. Zala girdik. Bizi görcək Sədatla Ənvər ayağa durub bizi ba- ğırlarına elə basdılar ki, sanki əlli il idi ki bir-birimizdən ayrı düşmüşdük. – Bayaqdan sizi gözləyirik. Otelə qalxmayın, gedirik bizə! – Eləmə-etmə ay Sədat, niyə narahat olursunuz. Artıq gecdir, hava qaralıb, bu vaxt gedib neyliyəcəyik? 262 – Yox! Bizimkilər hazırdırlar, sizi “frutqartda 37 ” gözlə- yirlər. Hamımız oturub sizə qulaq asmaq istəyirik. Çox israr elədim, Sədatı inadından döndərə bilmədim. Naələc qalıb getməyə razılıq verdik. Ənvərin maşınına minib Sədatgilə yollandıq. Anam-bacım olsun – yoldaşı, qızı, o qə- dər mələkqəlbli insanlardır ki, sanki bacımın evinə qonaq gəlmişdim. Vallah deyirlər Azərbaycan qonaqpərvərdir, am- ma bizdə – Bakıda üçkilidli dəmir qapımızın gözlüyündən görəndə ki, gələn əmim oğlunun dayısı nəvəsidir, az qala içəridən qışqırırıq ki, – “evdə heç kim yoxdur!”. Ancaq, ta- nımaza-bilməzə insana bu qədər mehribanlıq göstərmək, qo- nağa ürəyini açmağın Təbrizdəki səmimiliyini dünyaya də- yişmərəm. Yüngülvari yeməyimizi yeyib qurtarandan sonra otelimizə yollanmaq üçün icazə istədim. Amma Sədatın tele- fonuna bayaqdan edilən zənglər və Sədatın – “Yarım saata gəlirik” – deməsinin, sən demə bir fırıldağı varmış. Sədat: – Hara gedirsən! Bütün nəslimiz parkda bizi gözləyirlər. Narahat olma, oturub çay içəcəyik və sən Bakıdan danışa- caqsan, bizsə qulaq asacağıq. Yenə əlim-qolum bağlandı. Maşına minib xeyli yol get- dik və Təbrizin ən gözəl parklarından birinə – “Frutqat bağı”na çatdıq. Üstümüzə gələn insan dəstəsinin sayını mən 50 deyim, siz 80 bilin. Allaha and olsun ki, qoca, qadın, uşaq demədən hamı bir-bir Bakıdan gələn bir insan əlini sıxmağın şərəfinə nail olmaq üçün az qala sıraya düzülmüşdülər. Kişilər məni bağrına basmaqdan xaşılımı çıxarmışdılar. Qa- dınlar oğlum Nihadın üzünü yalam-yalam elədilər. Hacıdan 37 Təbrizdə hava limanının yaxınlığında gözəl bir bağdır 263 bir az çəkinsələr də (axı onun hacılara məxsus saqqalı vardı) ona sonsuz ehtiram göstərirdilər. Sən demə bu qədər adam Sədatın bacıları və onların ailələri, onların uşaqları, atası, qardaşı uşaqlarıymış – Allah hamısını xoşbəxt eləsin. Eni 4 m-dək olan daş səkinin təqribən 3 metrini xalça-palazla ör- tüb tutmuşdular. Sədat evdə başımızı çayla aldatmışdı. Am- ma nə çay! Aş qazanı bir tərəfdə, kabab manqalı bir yanda, iri simavər bir tərəfdə... Mütəkkələrə söykənib yerdən bardaş qurub oturduq. Vəsfimdən, qoxlanmaqdan utanıb yerə girirdim. Qızlar, gəlinlər, analar, cavan oğlanlar sanki qəfəs- də nadir heyvanı izləyirdilər. Mənə zillənmiş gözlərdən giz- lənə bilmirdim. İlk dəfəydi ki, adam yerinə qoyulub bu qə- dər sevildiyimdən qəhərlənmişdim. – Bakıdan gətirdiyin ayağının tozuna qurban olum. “Ba- kı qoxan gül üzünə qurban olum. Bəxtiyardan, Süleyman- dan 38 Şəhriyara salam gətirən dilinə qurban. Bizə Bakıdan danış, Qarabağdan, Naxçıvandan danış... İnsana nə qədər alqış eliyərmişlər qardaş! Xoşəllənib 39 su kimi axırdım. Cavanlar bizə çay payladı, kababın ardı-arası kəsilmirdi. Dovğa, ayran, sanki bulaqdan şlanqla çəkmişdilər, bitmək bilmirdi. İnanın inandığınıza ki, aşı düz sübh saat 4-də süf- rəyə verdilər. Yeməkdən partlayırdım. Təbrizin gecə mehi məni üşütmürdü. Şala bürünüb işıqlı Bakı gecələrini, ala- toran işıqlandırılmış Təbriz gecələriylə müqayisə edirdim. Bayıl yaylasındakı teleqüllədən ətrafa rəngli işıq saçan lazer- lərdən danışanda, – “Baba, lazer nə mənədi?!...” – deyib 38 Süleyman-Süleyman Rüstəm 39 X oşhal olmaq 264 gözlərini bərəldən cavanlar, həmin teleqülləni öz gözlərilə görmək ehtirasıyla yanıb-yaxılırdılar. Elə birlikdə sahuru bağlayıb günün orucuna niyyət edəndə, bu gün telefonunu götürdüyüm taksi sürücüsünə zəng elədim. Bakıya qayıtmaq istəyimi biləndə məni yanla- dılar. O dedi, – “Bizə gedəcəyik”, bu birisi dedi, – “Yox buraxmaram, bizə gedəcəyik!”. Qollarımdan o qədər o yana, bu yana dartmışdılar ki, əmin idim ki, həmin saatlarda qo- lum ən azı yarım metr uzanmışdı. Qəti sözümü bildirdim: – Nə olursa olsun indicə Bakıya çıxmalıyam. İşlərim tö- külüb qalıb. Həm də bir gün də qalsam sizin bu mehriban- çılığınızdan, qonaqpərvərliyinizdən quduraram. – Onda söz ver ki, gedib ailəni də götürüb dərhal geri qayıdacaqsan... – dedilər. – Yaxşı, söz verirəm ki, ən qısa vaxtda sizləri bir daha görmək üçün doğma Təbrizimə geri dönəcəyəm – dedim. Aradan bir saat keçməmiş məni Biləsuvara aparacaq taksı sürücüsü zəng vurdu, – “Ağa, mən sizi görürəm, xiyaban- dayam”. Ayağa durub hamıyla sağollaşdım, hər bir ailəylə ayrıca şəkil çəkdirdim. Sonsuz təşəkkürlərimi bildirib maşına oturmaq istəyəndə Sədatın yaşlı atası qolumdan tutdu. – Deyirsən Bakıda daha şurəvi, KQB qalmayıb..? – Yox əmican, şurəvi də, sən deyən KQB də çoxdan tarix olub gedib. – Yəni deyirsən, indi azadca Bakıya, Gəncəyə, Naxçı- vana, Qarabağa gedib-gələ bilərəm? – Qarabağa yox, çünki ermənilərdədir, ancaq o birisi- lərinə lap Qəzvinə getdiyin kimi sərbəst gedə bilərsən. Ürə- yin nə vaxt istəsə Sədata de, mənə bir gün əvvəldən xəbər Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|