Fixte varlığın dərkinə qəti əmin idi. O, Kantın dərkedilməz
“özündə şey” konsepsiyasını bir kənara ataraq, idrakın müxtəlif
formalarını bir başlanğıcdan hasil etməyə çalışırdı. V.Asmus
göstərir ki, Fixte düşünülə biləcək hər şeyi özündə ehtiva edən
fəal subyekti və ya “Mən”i nəzərdə tuturdu. “Mən”in fəaliyyəti
başlanğıc vəziyyətdən əks vəziyyətə, oradan isə ilk iki vəziyyətin
vəhdəti (və ya sintezi) olan üçüncü vəziyyətə doğru hərəkət kimi
başa düşülür. Bu halda ilkin “Mən”dən başqa hansısa “qeyri-
Mən” də olmalıdır, hansı ki, nəinki mövcud olan, həm də
“Mən”ə təsir göstərən və müəyyən mənada onun fəaliyyətini
təyin edən varlıq kimi qəbul edilməlidir. “Mən”in ona qarşı
duran “qeyri-Mən” tərəfindən müəyyən “təkan” göstərildiyini
hiss etməsi zəruridir.
Bununla belə, Fixte vurğulayırdı ki, biz “qeyri-Mən” tərəfin -
dən verilən “təkan”ın bizi “Mən”in fəaliyyətini necə təyin
etdiyini anlayışlar vasitəsilə dərk edə bilmərik. “Qeyri-Mən”
tərəfindən “təkan”ın bu təsirini biz bilavasitə hiss edirik, lakin
dərk etmirik. Onda belə çıxır ki, nəzəri fəaliyyətin əsasını
qeyri-şüuri fəaliyyət təşkil edirmiş. Fixte “Mən”in fəaliyyəti
dedikdə, ilk növbədə, subyektin əxlaqi davranışını başa düşür.
İnsan fəaliyyətinin məqsədi əxlaq qanunlarının icra edilməsi,
borcun yerinə yetirilməsidir. Fixteyə görə, insanın təbii meyil-
ləri bu qanunların icrasına mane olur. Həmin meyillərin mən-
bəyi insanın bütün dünya ilə bağlı olan fiziki təbiətidir.
“Mən”ə qarşı duran və onu fəaliyyətə sövq edən “qeyri-Mən”
elə budur.
Dostları ilə paylaş: