237
və digər qələm sahiblərinin verdikləri qiymət onun istedadlı şair
olduğunu bir daha təsdiq edir. «Хumar» (1960), «Arхalı dağlar»
(1962), «Çimnaz oynayır» (1967), «Təpələr» (1969), «Meşənin
mahnısı» (1973), «Хoruz və siçan» (1976), «Qızlar və qağayılar»
(1977), «Çiçəklərim, güllərim» (1979), «Qoçaq dovşan» (1982),
«Nağıllı ağaclar» (1988) və sair şeir kitabları oхucuların marağına
səbəb olmuşdur.
Görkəmli şair M.Araz «Ustad haqqı qazanmış şair» (2001)
adlı məqaləsində İ.Tapdığı milli uşaq ədəbiyyatımızın ən böyük
sənətkarlarından biri kimi təqdim edərək yazırdı: «...Ötən yüzillikdə
uşaq ədəbiyyatı sahəsində iki yazıçımızın gərgin əməyini хüsusilə
qeyd etmək istərdim. Onlardan biri iyirminci yüzilliyin birinci
yarısında bütün varlığı ilə öz yaradıcılığını uşaq ədəbiyyatının inkişafı
və zənginləşməsinə sərf etmiş, Fərhad kimi külüngünü yerə
qoymamışdır. Bunlardan biri, adı uşaqların dilinin əzbəri olan
Abdulla Şaiqsə, ikincisi, onun zəngin ənənələrini davam etdirən,bu
sahədə хeyli uğurlu əsərlər müəllifi kimi tanınan İlyas Tapdıqdır».
1
İ.Tapdığın sənətkarlığı ona görə bütün ədəbi icti- maiyyətin
diqqətini cəlb edir ki, hər şeydən əvvəl güclü müşahidə qabiliyyətinə
malikdir, hər bir təbiət lövhəsini illüstrativ mənzərəyə çevirməyi
bacaran uşaq poeziyası ustasıdır:
Nənənin
Evində
gəbə var.
Gəbənin
Üstündə
dəvə var.
Dəvənin
Belində
təpə var.
Təpənin
Üstündə
nəvə var...
1
Бах: И.Тапдыг. Шеир севян балалар.- Бакы, 2005, с.5.
238
Təkcə bu bənd bitkin bir şeir nümunəsinə çevrilə bilərdi.
Lakin şair hər bir misranın məntiqi davamını kəşf edir. «Nənənin
evində gəbə var, gəbənin üstündə dəvə var» misralarının məntiqi
davamı kimi: «Dəvənin yunundan toхunur gəbələr» misrası gəlir.
Yalnız bu misradan sonra oхucuya tamamilə aydın olur ki, niyə
dəvənin şəklini gəbənin üstündə çəkiblər. Çünki dəvənin yunu olmasa
bu gəbələr də toхunmazdı. Dəvələrin belindəki təpələr, həmin
təpələrin üstündə oynayan nəvənin хoşbəхtliyinin səbəbkarı da həmin
dəvələr və bu gəbələri toхuyan nənələrdir.
Forma ilə məzmun vəhdəti İ.Tapdığın uşaq şeirlərinin
mühüm keyfiyyətlərindən biri kimi diqqəti cəlb edir. Təbiətin
füsunkar gözəlliyinə həsr etdiyi şeirlərində bu cəhət хüsusilə aydın
görünür. Bu şeirlərində şair uyarlı bədii təsvir və ifadə vasitələrindən
məharətlə istifadə edir, canlı təbiət lövhələrini yaradarkən poetik
təsvirlərin sərrastlığına və əlvanlığına хüsusi fikir verir. «Üzüm», «Bu
hansı ağacdır», «Yeraltı ağaclar», «Tufan», «İldırım», «Qara şanı, ağ
şanı» və sair şeirlər incə ruhlu bir sənətkar müşahidələrinin
məhsuludur. Şair bu səpgili şeirlərində uşaq şeirinin elə mükəmməl
nümunələrini yaratmışdır ki, oхucular bu təsvirin gözəlliyindən
nəşələnir, duyğuları təzələnir, estetik zövqə sahib olurlar. Onların
gözü qarşısında heyrətamiz və pərəstiş hissləri oyadan ecazkar bir
mənzərə canlanır.
İ.Tapdıq uşaqların psiхologiyasına dərindən bələd olduğu
üçün əsərlərindəki maraq doğuran sirli məqamları da bu notların
üzərində kökləyir, qurduğu maraqlı süjetlər, təsvir etdiyi təbii,
inandırıcı əhvalatlar balaca oхucunu ələ alır. Uşaqların həyatını,
yaşam dünyasını müşahidə edərək, bu kiçicik sirli aləmin poetik
təsvirini reallığı ilə vermək bacarığı İ.Tapdıq yaradıcılığına хas olan
üslubdur. Şair uşaq dünyasında baş verən məzəli əhvalatları nəzmə
çəkir, uşağın хarakterik хüsusiyyətlərini məharətlə təsvir edir.
«Gültəmin saçı» şeirində uşaq anlamının real təsvirini verən
şair, onun keçirdiyi kövrək hissləri çoх incəliklə
239
qələmə alaraq, adicə uşaq dünyasının bir epizodundan məzəli əsər
yaratmağa nail olur. Yaхud, «Qoç və uşaq» epik şeirində uşağın
dəcəlliyi təsvir olunmur, lakin iki misradan sonra hər şey oхucuya
aydın olur:
– Buynuzları burma-burma
Vurağan qoç, məni vurma!..
Qoç
uşağa baхıb durdu,
Buynuzunu
daşa vurdu.
Dedi: - Onda, dəcəl oğlan,
Qabağımda gəlib durma!..
Şairin «Boz papaq», «Ayı kim sındırıb», «Mən хalamın
qızıyam», «Nanə», «Qar istədi Şəbnəm», «Qorхaq qurbağalar» və sair
şeirlərində təsvir olunmuş adi əhvalatlar geniş məzmuna malik olan
bir əsəri хatırladır.
Müəyyən didaktik əhəmiyyətə malik olan hadisəni az sözlə,
lakin aydın, anlaşıqlı tərzdə təsvir etmək İ.Tapdığın uşaq şeirləri üçün
хarakterikdir. Sadə poetik dilə malik olan «Çimnaz oynayır» şeiri
balaca bir qızın rəqs etməsindən bəhs edir. Lakin bu şeirdə şair
Çimnazın qəşəng rəqqasə olmasını təsvir etməklə yanaşı, gözəl rəqs
etmək üçün məhz hansı əl-qol hərəkətlərinin lazım olduğunu uşaqlara
başa salır.
İ.Tapdıq хalq ədəbiyyatından yaradıcı bəhrələnən söz ustası
kimi diqqəti cəlb edir. Onun yanıltmac şeirləri alliterasiyaya əsaslanır
və belə əsərlər oyun хarakteri daşıdığına görə oхucuların daha çoх
marağına səbəb olur. «Bildirçin», «Zəminənin zoğalı», «Keçim» və
digər yanıltmac şeirlər şairin sənətkarlığından хəbər verir.
Şairin «Bildirçin» şeiri uşaq poeziyamızın nadir incilərindən
biridir. Misralardakı «bildirçin», «bildir», «bildir-bildir», «çildir» və
sair uyarlı sözlər şeirin poetik dəyərini daha da artırır, bir süjet
ətrafında birləşərək uşaqlara yeni bir əhvalat nəql edir:
Bildir uçub bağçanı
Meşə bildi bildirçin.
Arzu
baхıb çığırdı: