Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar
Yüklə 7,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 630
Ancaq bunların hamısı maskarad oyunu idi, öz aramızda oynayırdıq və oynadıqca da bir-birimizə daha çox bağlanır, bir-birimizin ürəyinə od salırdıq. Hər şey nağıla dönmüş, hər şey bir əndazəyə minmiş, yeni bir mənaya bələnmiş, oyuna, rəmzə çevrilmişdi! Çox cavan, gözəl bir qadına rast gəldik. Xəstəhal, narazı görünürdü. Herman onunla rəqs etdi, oynada-oynada təravətləndirdi, sonra da hər ikisi şərab köşklərindən birində gözdən itdi. Qayıdanda dedi ki, onun ürəyini kişi kimi deyil, qadın kimi – lesbos məhəbbətinin sehri ilə fəth eləynb. Bu səs-küylü bina, rəqs musiqisinin başına götürdüyü zallar, məst olmuş maskalı adamlar getdikcə mənim üçün sərsəm xəyali bir cənnətə dönürdü. Buradakı hər çiçəyin ətrindən sehrlənir, sığallaya-sığallaya hər meyvənin gözlərini axtarır, yarpaqların yaşlı kölgəsindən boylanan ilanların felinə düşmüşdüm. Qapqara bataqlıqda şanagüllər bərq vurur, budaqların arasındakı əfsanəvi quşlar adama gəl-gəl deyirdi. Ancaq bütün bunların hamısı məni yalnız və yalnız arzusunda olduğum məqsədlə aparır, yenə də həsrətində olduğum o yeganə şeyə doğru səsləyirdi. Bir dəfə də tanımadığım qızla rəqs etdim. Həddən artıq çılğın, cazibədar olan bu qız lap sərməst olmuşdu və ikimiz də öz dünyamızdan qoparaq ayrı bir aləmdə süzəndə, qəflətən gülüb dedi: «Səni heç tanımaq olmur. Axşamüstü elə səfeh, çansıxıcı görünürdün ki...» O dəqiqə tanıdım: bir neçə saat bundan əvvəl mənə «qoca kaftar» deyən qız idi. İndi elə bilirdi ki, ürəyimi fəth eləyib, ancaq növbəti rəqsdə artıq başqasının qoynunda əriyib gedirdim. İki saat, bəlkə, daha çox rəqs etdim, heç dayanmadım, hamısını, hətta öyrənmədiklərimi də oynadım. Hər dəfə də Herman – o təbəssümlü oğlan böyrümdə peyda olur, başını tərpədir, sonra da izdihamın arasında yoxa çıxırdı. Bu bal axşamında əlli illik ömrümdə görmədiyim, ancaq hər yeniyetmə qıza, hər tələbəyə lap yaxşı tanış olan bir gün gördüm: bayram təəssüratı, ümumi şənlikdən vəcdə gəlmək, camaata qarışaraq sirli-sirli itib-batan şəxsiyyət, «Unio mystika» sevinci... Hamısının haqqında çox eşitmişdim, adicə qaravaş da bilirdi bunları. Həmişə də bu haqda danışanların gözlərində bir parıltı görür, bir az ötkəmliklə, bir az da paxıllıqla onlara gülürdüm. Tərkidünyaların, özü öz xilaskarına çevrilənlərin sərxoş gözlərindəki o parıltını, ümumi sərxoşluqdan yaranan təbəssümü, yarısərsəm vurğunluğu həyatda yüz dəfə istər nəcib, istərsə də iyrənc əməllərdə, istər kefli çağırışçıların, istərsə də bayram tamaşalarından vəcdə gəlmiş sənətkarların, hətta müharibəyə gedən gənc əsgərlərin də gözlərində görmüşdüm. Lap bu yaxınlarda isə orkestrdə çalmağından məst olaraq öz kərənayını zilə qaldıranda və ya vurğun-vurğun, heyran-heyran dirijora, barabançıya, bancoçalana baxan dostum Pablonun şəxsində xoşbəxt bir vurğunun necə nur saçdığını, necə gülümsədiyini görmüş, valeh olmuş, sevmiş, lağ eləmiş, paxıllığım tutmuşdu. Bəzən fikirləşirdim ki, bu cür təbəssüm, bu cür uşaq sevinci yalnız çox gənc olanlara və bir də öz səciyyəvi əlamətləri ilə seçilməyən, ayrı-ayrı fərdlər arasında fərq qoymayan xalqlara qismət ola bilər. Ancaq bu gün, bu bəxtiyar gecədə mən özüm də – yəni yalquzaq Harri də həmin təbəssümə qərq olmuşdu, həmin əfsanəvi uşaq səadətinə bələnmişdim, həmin ümumi şənlikdən ləzzət ala-ala, məst ola-ola özümü musiqinin, rəqsin, şərabın, naməhrəmliyin ixtiyarına buraxmışdım. Halbuki bir zamanlar hansı tələbəsə bal şənliyini tərifləyəndə, ona rişxəndlə, miskin təkəbbürlə qulaq asardım. İndisə mən heç özüm deyildim, şəxsiyyətim əriyə-əriyə şənlik səadətinə elə qarışmışdı ki, deyərdin duz suda həll olunub. Gah bu qadınla, gah da o biri ilə oynayırdım. Ancaq təkcə qollarım arasına alıb oynadıqlarım, saçları üz-gözümü qıdıqlayan, ətrindən məst olduqlarım deyil, eyni zalda, eyni musiqi altında süzən, bərq vuran sifətləri iri, əfsanəvi güllər kimi gözlərim önündəcə açılan bütün qadınlar mənimki idi, mən də onlarınkı. Hamının bir- birində payı vardı. Kişilər də buraya aid idi. Əriyib həm də onlara qarışmışdım, hamısı doğmalaşmışdı, təbəssümləri mənim təbəssümüm, səyləri mənim səyim, mənimki də onların idi. Həmin qış «Həsrət» adlı fokstrot rəqsi bütün dünyaya səs salmışdı. Bu «Həsrət» dalbadal çalındı və hər dəfə də ləzzət verdi. Hamımız onun sehrindən məst olmuşduq, hamımız onun “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 631
melodiyasını birlikdə zümzümə edirdik. Oynamağa ara vermir, bütün rastıma çıxanlarla – cavan-cavan qızlarla, təravətli gənc xanımlarla, yaylıq alma kimi yetişmiş qadınlarla, qüssə- kədər içində solub gedənlərlə heyranlıqla, gülə-gülə, şənlənə-şənlənə, nur saça-saça rəqs eləyirdim. Və mənə həmişə bədbəxt bir bəndə kimi baxan Pablo nur saçdığımı görəndə, gözləri səadət sevinci ilə parıldadı, vəcdə gələrək ayağa durdu, kərənayı lap zilə qaldırdı. Sonra kətilin üstünə çıxdı, ovurdları şişdi, özü də, əlindəki aləti də «Həsrət»in təqtlərinə uyğun yırğalandı, qıvrıldı və mən də, rəqs etdiyim qız da əlimizlə ona öpüş göndərdik, ucadan oxumağa başladıq. Həmin anda fikirləşdim ki, qoy nə olur-olsun, axır ki, mən də bir dəfə xoşbəxt oldum, nur saçdım, özümdən ayrıldım, Pablonun qardaşına, uşağa çevrildim. Vaxt-vədənin ölçü hissini itirmişdim. Şənlik səadətinin neçə saat, neçə an çəkdiyindən xəbərim olmamışdı. Heç onu da hiss eləməmişdim ki, şənlik qızışdıqca bapbalaca bir zala toplaşırıq. Çox adam çıxıb getmiş, dəhlizlərə sakitlik çökmüş, işıqların çoxu sönmüş, pilləkənlərə ölüm sükutu qonmuş, yuxarı zallardakı orkestrlər də bir-birinin ardınca susmuşdu. Yalnız əsas zalda və bir də aşağıdakı cəhənnəmdə bayram şənliyi davam edir, getdikcə də qızışırdı. Hermine oğlan qiyafəsində olduğuna görə onunla rəqs edə bilməsəm də, fasilələrdə oğrun-oğrun görüşür, hal- əhval tuturduq. Ancaq axırda nəinki gözümdən itdi, hətta yadımdan da çıxdı. Ümumiyyətlə, indi nəyisə yadda saxlamaq vaxtı deyildi. Əriyib sərxoş rəqqaslar izdihamına qarışmışdım, cürbəcür ətirlərin, səslərin, ahların, sözlərin qoynunda süzürdüm. Tanımadığım gözlər salam verə-verə canıma od salırdı. Tanımadığım üzlərin, dodaqların, qolların, sinələrin, dizlərin əhatəsinə düşmüşdüm, musiqinin ritmi altında dalğalanırdım... Bircə anlığa alayarımçıq ayılıb özümə gələndə, içəridə qalmış adamların arasında – yalnız balaca otaqda musiqi çalınırdı və otaq ağzına kimi də dolu idi – qəflətən gözümə qara bir Pyere sataşdı. Sifəti dümağ rənglənmiş bu qəşəng şux qız yeganə adam idi ki, üzünə maska taxmışdı. Belə cazibədar boybuxunu bu gecə heç kəsdə görməmişdim. İçəridəkilərin görkəmi, allanıb qızarmış sifətləri, qırış-qırış olmuş paltarları, əzilmiş yaxalıqları, büzməli krujevaları artıq gec olduğundan xəbər verdiyi anda, qara Pyerenin dümağ təravətli sifəti maska arxasından boylanır, büzməli krujeva ilə haşiyələnmiş şax paltarı işıldayan krujevalı manjetləri, yenicə daranmış saçları isə heç əl dəyənə oxşamırdı. Qeyri- ixtiyari ona tərəf getdim, qollarım arasına alıb, rəqs etməyə başladım, ətir saçan büzməli krujevası çənəmi qıdıqladı, saçları yanaqlarımı sığalladı, təravətli şax bədəni bu gecə oynadığım qızlarınkına nisbətən daha nəvazişlə, daha həvəslə gah mənə tərəf uçundu, gah geri çəkildi, gəl- gəl dedi, işvələnə-işvələnə yeni bir ülfətə səslədi. Oynaya-oynaya bir az əyilib dodaqlarımla dodaqlarını axtaranda, qəflətən onun təşəxxüslə, doğma bir təbəssümlə gülümsədiyini hiss etdim və o dəqiqə də sərt çənəsini, çiyinlərini, dirsəyini, əllərini tanıdım, sevindim: Hermine idi! Artıq Herman deyildi, paltarını dəyişmiş, yüngülcə ətirlənmiş, təravətlənmişdi. Odlu dodaqlar bir-birinə yapışdı, bircə anlığa bütün bədəni dizlərinə qədər həsrətlə, vurğunluqla bədənimə sarıldı. Sonra dodaqlarını dodaqlarımdan ayırdı, səbirlə, məsafə saxlaya-saxlaya, qaçarqı oynamağa başladı. Musiqi kəsiləndə, qol-boyun dayanmışdıq. Ətrafımızdakılar vəcdə gələrək əl çalırdılar, ayaqlarını yerə döyə-döyə qışqırır, heydən düşmüş orkestri «Həsrət»i yenidən çalmağa həvəsləndirirdilər. Qəflətən hamımız səhərin nəfəsini duyduq, pərdələrin arasından süzülən zəif işığı gördük, şənliyin sona çatdığını hiss etdik, bizi gözləyən yorğunluğu duyduq, gözümüzü yumaraq gülüşə-gülüşə, kədərlənə-kədərlənə özümüzü təzədən rəqsin, musiqinin, işıq selinin qoynuna atdıq. Gurultu sala-sala, musiqinin ritmində bir- Yüklə 7,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|