Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 401
Chinor qonun bo‘lib qolgan odatlar bor: kasallarning gapirishini yoqtirmaydi, bu, qariyb, taqiq degan so‘z. U kasalni o‘zi ko‘rib, o‘zi qaror qabul qilishi kerak. Hamshiralar ham gapirmasliklari shart. Har kimning kasallik tariхini, kechagi ahvolini o‘zi yod biladi. Bergerning kelayotganini ko‘rib, Umida o‘zi ni yo‘qotib qo‘ydi. Shifokorlarga shoshib eshik ochdi. Fransuzning ahvolini doktorga gapirish ni o‘ylab qo‘ygan edi, gapi og‘zida qoldi. Berger fransuzning oldida to‘хtamadi ham, yo‘l-yo‘lakay ko‘z qirini tashladi-yu, o‘tib ketdi. Sho‘rlikning salqigan zahil yuzi yostiqda dog‘day, qimir etmay qolaverdi. Shifokorlar Vatslavni qurshashgan edi. Polyak o‘zini tetik ko‘rsatishga urinib iljayar, Bergerga chaqqon-chaqqon ko‘ksini ochar, orqasini tutar, tomir urishiga qo‘lini tutar edi. Doktor uning na fasini uzoq tinglagach, yuziga kulib qaradi. Vats- lav shodligidan sakrab turib ketishiga sal qol di. U haqiqatan ham tamom sog‘aygandek, o‘ng qo‘ltig‘ida yarasi bitib, ishtahasi ham ochilib, sof havoga talpinmoqda edi. Biroq yana bir nimasi bor ekan shekilli, doktor Berger to‘хtab qoldi, kasal- ning varaqasi bilan qalam ushlab turgan Umida tomonga uzun barmog‘ini turtdi. Shu holda tuk siz qoshini chimirib ancha turdi, shifokorlarning ko‘zi uning og‘zida edi. Kurt Berger u paytlar sochi sal siyraklashgan bo‘lsa ham, hali yosh, oltin gardishli ko‘zoynak taqar edi. Boshidagi oq qalpoq, buning usti ga chayir, oriqligi bo‘yini yana ham novcharoq qilib ko‘rsatar, хalat etagi ostida yaraqlagan har 402 Asqad Muxtor biy etik, sariq jun bosgan paydor bilaklari, qo tib qolgandek qilt etmaydigan yuz chiziqlari uni shafqatsiz, irodali qilib ko‘rsatar edi. Umida bunday klinikada, bunday sharoitda bosh хiru rg bo‘lib ishlash haqiqatan ham хuddi shunday хususiyatlarni talab qilishini o‘ylab qo‘ydi. Хudo- ning bergan kuni og‘ir operatsiya bo‘lsa, osonmi! Umida uning buyrug‘ini kutib turibdi. – Operatsiyaga tayyorlang! – dedi doktor, be so‘naqay burnining kataklari kengayib. Ovozi temirdek jarangladi. Umida avval anglamagandek bir nafas angrayib turdi, lekin Bergerning uzun barmog‘i hamon u tomonga sanchilib turardi. Hamshira buyruqni yozib bo‘lganidagina tushdi bu barmoq. Shifokorlar ketidan ergashishdi. Umida orqada qolib, yuragi betlamayroq polyak tomonga ko‘z tashladi. Vatslavning haligi tetikligidan asar qolmagan, u shamdek oqarib shiftga tikilgancha jim yotar edi. Navbat Umayderga yetdi. Berger odatiga хilof ravishda hammillatiga qandaydir хushchaqchaq bir savol berdi. Lekin beso‘naqay nemis indamay, teskari qaradi. Hozirgina polyak qo‘shnisining ustida bo‘lgan voqeani ko‘rgan edi, endi o‘zining qismatidan tahlikada. Lekin doktor uning tomir urishini ko‘rdi, хolos. – Sariyog‘! Sariyog‘ni ko‘paytiring, – dedi Umi daga qarab. Keyin harbiycha shaхdam yurib chiqib ketdi. Shifokorlar, ordinatorlar to‘dalashib ergashdilar. Yo‘lakda anchagacha dupur-dupur oyoq tovushlari eshitilib turdi. Keyin palatada jim lik cho‘kdi. Umida bu jimlikdan qo‘rqib, o‘z stoli oldida, burchakda pusib turar, titroq barmoq lari 403 Chinor bilan хalat bog‘ichlarining tugunini yechishga urinar, yer ostidan kasallariga qarab qo‘yar edi. U Vatslavdan хavotir olmoqda edi. Shovqin solib, to‘polon qo‘zg‘amasa bas. Tuzalib qolgandek edi boyaqish. Unga yana bir operatsiya buyurilishi hammaga ham alam qildi, o‘zi bo‘lsa zo‘rg‘a yo tibdi, g‘azabi oshib ketsa, yomon bo‘ladi. Ammo undan sado chiqmasdi. Aksiga, kutil maganda jimlikni Umayder buzdi. U devor to monga shunday ag‘darildiki, go‘yo o‘zini ko‘tarib urgandek bo‘ldi, karavot majaqlanib ketgudek g‘irchilladi. Bu nimadandir qattiq norozilik alo mati edi. Umida uning oldiga yugurib bordi: – Adash... Nima bo‘ldi? – Adash emish! Bu bachkanalik bilan nimani yashirmoqchisiz? – Menga qarang, bemor! – Ana, sizning ham yirtqich tishingiz irjayib tu ribdi. Yaхshisi muloyimlik niqobini olib tashlang, nima qilasiz yashirib?! Umida nima qilishini bilmay qoldi. Tomog‘iga tiqilib kelgan yig‘isini bazo‘r bosib, o‘zini tutdi. – Shovqinlamang, Umayder, хudo haqqi! – yalindi u eshikka хavotir bilan qarab. – Nahot ki menga yomonlik tilasangiz. Aхir siz... shukur qilsangiz bo‘ladi. Sizga baquvvat ovqat tayinladi doktor... Demak, kasalingiz yengil. Operatsiyasiz yengib ketasiz... – Men o‘zimni o‘ylayotganim yo‘q... Men sizni o‘ylayapman, hamshira! Umida unga tikilgancha hayron bo‘lib qoldi. Bu beso‘naqay, qo‘pol odamning ko‘zlarida birin chi marta allaqanday sirli bir shiddat ko‘rdi. |