Narincəki təpəsi
Həmid Xalxali
Kəlləqəndi təpəsi gecənin qaranlığında kövrək
görünürdü. Sanki darıxdığı, həsrətlə hizbullahçı qüvvələri
gözlədiyi hiss olunurdu. Düşmən yuxarıdan bütün bölgəyə
nəzarət edirdi. Verdiyimiz itkilər və tökülən pak qanlar
Kəlləqəndinin fəthinə xüsusi müqəddəslik qatırdı. Oranı
tutmaq üçün böyük və möhkəm bir qaladan keçməli idik.
Kəlləqəndidən bu tərəfdə düşmən möhkəm bir düşərgə
qurmuşdu. O, həm bizə çox problem yaradır, həm
Kəlləqəndinin fəthini çətinləşdirirdi, həm də düşmən
oradan hücuma keçib azad etdiyimiz bölgələri yenidən
tutmaq istəyirdi. Bizim irəliləməyimiz üçün də bir sədd
hesab olunurdu.
Bir axşam Əbdülhüseyn üzünü mənə tutub dedi:
«Həmid, kəşfiyyatçı uşaqlarını topla».
– Nə üçün?
Şirin təbəssüm etdi.
– Allahın köməyi ilə o möhkəm qalanı düşmənin başına
uçuracağıq.
Həmin gecədən işə başladıq. Bütün bölgə dağlıq idi və
dərin çalalar vardı. Əməliyyat bir neçə yöndən olmalı idi.
Bizə tapşırılan yönün keçidi çətin, dərə-təpəsi çox idi.
Bəlkə də bölgənin ən dərin çalası bizim yolumuzda idi.
Uşaqlar ona ad qoymuşdular: Namazxana çalası. Bütün bu
çətinliklərlə yanaşı, düşmənin istehkam və maneələri də
yerində idi.
151
Aramızdakı məsafə çox idi. Onların ön xətlərinə ən
yaxın nöqtəni seçib ərzaq və silahlarımızı oraya daşımalı
idik. Kəşfiyyat bölüyünün köməyi və Əbdülhüseynin
özünün anbaan iştirakı ilə əməliyyatın mərkəzi nöqtəsi
təyin olundu.
Yolda keşik çəkmək üçün bəzi uşaqları özümüzdən
arxada yerləşdirdik. Bölgənin vəziyyəti elə idi ki, nə yol
çəkmək olurdu, nə də hər hansı nəqliyyat vasitəsindən
istifadə etmək. Ərzaq və silah daşımaq üçün yeganə
nəqliyyatımız qatır idi. Suyu o tərəfə çatdırmaq isə qatırla
da mümkün olmurdu. Çox düşünüb məsləhətləşəndən
sonra qərara gəldik ki, boru çəkək. Çox çətin iş idi, amma
oldu. Bütün yolboyu plastik borular çəkdik, boruların
yerin üstünə çıxıb göründüyü hissələrini də çox əziyyətlə
örtdük.
Borunu çəkə-çəkə ərzaq və silahları da tədricən daşıdıq.
Düşmən bunların yalnız birini görsəydi, əməliyyatın üstü
açılacaqdı. Bütün bu işləri gizlicə və çox məxfi şəraitdə
gördük. Təbii ki, düşmən də bekar oturmurdu; kəşfiyyatçı
göndərirdi və öz ehtimallarına əsaslanıb daim ətrafa atəş
yağdırırdı. Uşaqların bir neçəsi bu atəşlərdən şəhid
oldular. Bizim yeganə üstünlüyümüz bu idi ki, o nöqtədən
əməliyyata keçməyimiz düşmənin ağlına belə gəlmirdi.
Bütün bu müddət ərzində uşaqların əhval-ruhiyyəsini
yüksəldən və onları yorulmağa qoymayan amil
Əbdülhüseynin öz iştirakı idi. Onun ciddiliyi də misilsiz
idi.
İşlər bitəndən sonra özü bütün yolları diqqətlə yoxladı,
sonra batalyon, taqım və manqa komandirlərini oradan
keçirib hər birinə tapşırıqlarını verdi. Canlı qüvvə ilə də
özü danışdı, yol və onun nəticələri haqda hamıya məlumat
152
verdi. Dedi ki, necə keçsinlər və düşmənə necə hücum
etsinlər.
Əməliyyat gecəsi indiki kimi yadımdadır. Bölgənin
vahiməsi və yolun keçilməz olması uşaqların bəzisini
qorxutmuşdu. Hiss edirdim ki, işi çox çətin hesab edirlər.
Lakin bu hal çox çəkmədi. Əbdülhüseyn hücum
nöqtəsində onlarla danışdı. Qəribə tərzdə arxayın idi, sadə
və nurlu siması ilə elə danışırdı ki, adamda dünyaya
məhəbbət qalmırdı.
Söhbət əsnasında əməliyyatdan danışanda və son
məqamları xatırladanda hamının öncəkindən daha qərarlı
olduğu duyulurdu. Uşaqların sözlərindən anlamaq olurdu
ki, artıq çətin əməliyyat şəraiti və mövqeyin əlverişsizliyi
heç kimi narahat eləmir.
Yola çıxanda uşaqların əhval-ruhiyyəsi o qədər yüksək
idi ki, sanki sadə bir əməliyyata gedirdilər.
İlk olaraq, düşmənə Əbdülhüseynin dəstəsi hücum etdi.
Onların ardınca digər dəstələr hücuma keçdilər və elə ilk
hücumda düşmən düşərgəsi süqut etdi.
Əməliyyatdan sonra cəld təmizləmə işi başlandı.
Əbdülhüseyn ən xırda işlərdə də uşaqların yanında idi.
Səngərlərə baş çəkirdi, əsirləri geriyə göndərirdi, hətta
düşmən cəsədlərini toplamağa da kömək edirdi. Yüksək
əhval-ruhiyyə ilə çalışır, o halda da danışıb uşaqları
həvəsləndirirdi. Qəribə mənəvi halı vardı, əməliyyatdan
sonra ruhiyyəsi nəinki zəifləmir, hətta daha da
yaxşılaşırdı.
Onun başçılıq etdiyi batalyon və briqada azsaylı
birləşmələrdən idi ki, əməliyyatdan sonra kömək istəmir,
canlı qüvvənin yorulduğunu və yerinə yeni qüvvələrin
gəlməsini söyləmirdi. Uşaqlar bir yeri tutandan sonra daha
153
ağır bir döyüşə, düşmənin ağır əks-hücumlarına cavab
verməyə hazır vəziyyətdə olurdular.
Həmin əməliyyatda azad etdiyimiz mövqelərdə
yerləşəndən az sonra düşmən başqa bir tərəfdən çox
kəskin əks-hücuma keçdi. Həmin cinahdakı uşaqların sayı
bəlkə də ona çatmazdı. Şərait də elə idi ki, digər cinahları
boşaldıb onların yanına göndərmək olmurdu.
Əbdülhüseyn köməkçi qüvvə fikirləşənə qədər güclü
savaş başlandı. Uşaqlar az sayları ilə fədakarcasına
müqavimət göstərirdilər.
Qısa müddət ərzində çatışma həssas yerə çatdı. Uşaqlar
əl qumbarası ilə düşmənin önünü kəsirdilər. Bir neçə
yerdə əlbəyaxa döyüş də oldu. Lakin onlar səddi aşa
bilmədilər. Ratsiyalarını izləyəndə geri çəkilmək
istədiklərini öyrəndik. Onlar elə bilirdilər ki, təpədə bizim
çoxlu canlı qüvvəmiz yerləşib. Halbuki təpənin başında
uşaqların yalnız ikisi sağ qalmışdı: rabitəçi və başqa bir
döyüşçü. Qalanı ya şəhid olmuş, ya da yaralanmışdılar.
Həmin iki nəfər elə atəş açırdılar ki, düşmən çoxlu canlı
qüvvə ilə çatışdığını düşünürdü. Geri çəkilmək istəyəndə
komandirləri ratsiya ilə onlara deyirdi: «Geri çəkilsəniz,
hamınızı güllələyəcəyəm».
Yazıqlar bu tərəfdən qışqırırdılar ki, biz çox itki
vermişik, daha dayana bilmirik. Bu sözləri ratsiya
vasitəsilə təpənin başındakı uşaqlara deyirdim və onlar
daha ciddi müqavimət göstərirdilər. Əbdülhüseyn demiş,
Allah o təpənin qorunmasını istəmişdi.
Sonda yenə özü çarə tapdı, təpənin başına bir batalyon
göndərdi. Batalyonun komandiri yolda şəhid oldu,
döyüşçülər isə özlərini təpəyə çatdırdılar və bir saatdan
sonra döyüş bitdi.
|