Дырнаг вә тире ишарәләри фәрглидир, һамысы ејни формаја салынсын

partlamadı.  Onda  özümə  gəlib  həmin  sahədən  düşmənə 
sarı qaçmağa başladım. 
Səhər tezdən hələ əməliyyat ab-havasında idim. Birdən 
diviziya  kəşfiyyatçılarından  bir  neçəsini  gördüm.  Qaça-
qaça  həyəcanla  məni  soruşurdular:  «Hacı  Burunsi 
haradadır? Hacı Burunsi haradadır?» 
Onlara yaxınlaşdım. 
– Nə olub? 
– Bilirsən dünən nə etdin, hacı? 
 Səsləri  ucadan  və  qeyri-təbii  idi.  Özümü  bilməzliyə 
vurub soyuqqanlılıqla dedim: «Yox». 
– Bilirsən batalyonu haradan keçirdin? 
– Haradan? 
Məsələni təfərrüatı ilə danışdılar. Güldüm. 
–  Məgər  minalanmış  sahədən  keçmək  olar?!  Yəqin 
zarafat edirsiniz. 
- Gəl gedək, özün bax. 
Onlarla  getdim.  Minalanmış  sahəni  görmək  həqiqətən, 
ibrətli  idi.  Bütün  minaların  üzərində  ayaq  izləri  vardı. 
Bəzilərinin  başları  da  əyilmişdi,  amma  Allaha  şükür  ki, 
heç biri partlamamışdı». 
Allah  Şəhid  Burunsiyə  rəhmət  eləsin!  Söhbətinin 
axırında  ağlayaraq  deyirdi:  «Bilin  ki,  həzrət  Fatimeyi-

---

 
145 
Zəhra  (ə)  və  Əhli-beyt  (ə)  bütün  əməliyyatlarda 
bizimlədirlər». 
Şəhid 
Burunsinin 
döyüş 
yoldaşlarından 
olan 
Məhəmmədrza Fədakar deyirdi: «Həmin əməliyyatdan bir 
neçə  gün  sonra  uşaqların  iki-üçünün  yolu  həmin  sahəyə 
düşür. Birinci adam ayağını sahəyə qoyan kimi minaların 
biri  partlayır.  Uşaqlar  digər  minaları  da  yoxlayıb 
hamısının işlək vəziyyətdə olduğunu görürlər». 
Şəhid Burunsinin uğurlu əməliyyat barədə bütün nəzəri 
bundan  ibarət  idi:  «Əhli-beytlə  (ə)  yaxınlığımızı  artırmalı 
və imanımızı gücləndirməliyik».