Дырнаг вә тире ишарәләри фәрглидир, һамысы ејни формаја салынсын
Yüklə 1,76 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Onun
kəfəni Höccətülislam Məhəmmədrza Rzayi Mən həccə Qumdan getdim, o isə Məşhəddən. Mən onun getməsindən xəbərsiz idim, o da mənim. Bir gün təvafa getdiyimdə ayaqqabılarımı itirdim. İşim bitəndən sonra ayaqyalın Məscidül-həramdan çıxdım. Məkkənin isti küçələri ilə bazara doğru yola düşdüm. Bir ayaqqabı mağazasının önündə dayandım. İçəri girmək istəyəndə gözüm uzaqdan gələn bir adama sataşdı. Hərəkətləri çox tanış gəlirdi. Dayanıb gözümü ona dikdim. Düz mənə sarı gəlirdi. Nəhayət, 20-30 addımlığıma çatanda tanıdım. Təxmin etdiyim kimi, Hacı Əbdülhüseyn Burunsi idi. O, gülə-gülə mənə yaxınlaşırdı. Bilirdim ki, gözləri itidir, məni uzaqdan tanıyıb. Bir neçə addımlığıma çatanda onun da ayaqqabısız olduğunu gördüm. Keçmiş xatirələri yada salmaq üçün dedim: «Salam, usta Əbdülhüseyn». Səmimi şəkildə dedi: «Salam əleyküm». Qucaqlaşıb görüşdük, hal-əhval tutduq. Ayaqlarını göstərdim. – Bəs ayaqqabıların hanı? Sualı özümə qaytardı. – Bəs səninkilər hanı? Ayaqqabılarımın necə itdiyini danışdım. Təəccüb etdi. Ayaqqabılarının itdiyindən danışanda da mən təəccüb etdim. – Qəribə təsadüfdür. 185 Hər ikimiz eyni yerdə və eyni vaxtda ayaqqabılarımızı itirmişdik. O, bir yolla bazara gəlmişdi, mən də başqa bir yolla. Dedim: «Onda gəl ayaqlarımıza bundan artıq əziyyət verməyək». Mağazaya girib hərəmiz bir cüt ayaqqabı aldıq. Çıxandan sonra əlində nəsə olduğunu gördüm. Diqqətlə baxıb gördüm ki, bir neçə kəfəndir. – Bunlar kimindir? Bir-bir göstərməyə başladı. - Bu, anamındır, bu, atamın, bu, qardaşımın... Çoxlarına kəfən almışdı, amma heç biri özünün deyildi; yəni öz adını çəkmədi. Gülərək soruşdum ki, bəs özününkü hanı? Gülümsədi. - Məgər mən təbii şəkildə öləcəyəm ki, özümə kəfən alım?! İkinci cümləsi də yaxşı yadımdadır. Gülüb dedi: «Mənim döyüş paltarım kəfənim olmalıdır!» Bu xatirə 1983-cü ilə aiddir. Təxminən bir il sonra şirin şəhadət şərbətini içdi. Ruhu şad olsun! Yüklə 1,76 Mb. Dostları ilə paylaş:
|