Мцгяддимя

Anar – 75  

 

85 

siz ölümd

ə görür” (31,29). 

Hekay

ənin sonunda narahat günlər, əsəbi saatlar keçirən Oruc 

baş verənləri aydınlaşdırmaq üçün gəldiyi bağının həyətinə dü-

şən yüksək gərginlikli elektrik xəttinə toxunaraq kösövə dönür. 

Bu hekay

ədə  “qırmızı  limuzin”i  “erməni  bağı”nın  tilsimi  əvəz 

edir. H

ər iki hekayənin qəhrəmanı ilə cəmiyyət arasında yaran-

mış uçurum onları sövq-təbii olaraq ölümə sürükləyir. 

 

“Mü

əllifə görə, insan ancaq öz fərdi dünyasında yaşa bilməz. 

V

ətəndaşlıq hissindən, ictimai amaldan məhrumluq mənəvi boş-

lu

ğa,  həyatın  beş  günlüyü  haqqında  çürük  fəlsəfəyə  aparır  və 

heç vaxt 

insanı sona qədər xoşbəxt edə bilməz. Əgər belə bir xa-

rakter v

ə düşüncə sahibi ziyalıdırsa, yüksək ziyalı titulları daşı-

yırsa, bu artıq mənəvi ölülükdür və cəmiyyətin sosial faciəsidir. 

Orucun faci

əli ölümü bu mənəvi ölülüyün rəmzi ifadəsidir” 

(70,327).

 

Qaldırdığı problemlərdən tutmuş yaradıcılıq texnologiyasına, 

üslubunad

ək milli mədəniyyətimizin  ənənələrinə  sadiq olan 

Anar daim bir yazıçı fəhmi, yazıçı nəfəsi ilə qələmini dar məna-

da c

əmiyyət, geniş mənada dünya qayğıları ilə, mənəvi konteks-

t

ə  varmağa  səfərbər edir. “Vahimə” hekayəsində  məqamların 

b

ədii-fəlsəfi dəyərləndirilməsinin özünəməxsusluğu da bunu bir 

daha t

əsdiq edir.

 

Ümumiyyətlə,  Anarın  90-cı  illər  yaradıcılığında  insanın  cə-

miy

yətdən, ətraf mühitdən, dünyadan təcridi, eyni zamanda et-

nos

daxili yadlaşma halları da özünü göstərir. “Qırmızı limuzin” 

və “Vahimə”də, əsas etibarilə, insanla materiya, insan cəmiyyət 

müs

təvisində qoyulan problemə “Muhakkak görüşürüz” hekayə-

sin

də eyni və qohum millətlər arasında yadlaşma mövqeyindən 

ya

naşılır. 

 

“Muhakkak gör

üşürüz”  əsərində  Azərbaycan-Türkiyə  dost-

luğunu  vulqarlaşdıran  insanların  daxili  aləmi  açılır.  Yazıçı  ko-

mik obrazlar vasitəsilə cəmiyyətin sosial psixologiyasına dərin-

dən nüfuz edir. O, hər kəsin yalnız öz mənafeyini düşündüyünü, 

bir-

birinə yalan vədlər verərək özlərini aldatdıqlarını göstərir.