Microsoft Word E. Axundov doc

408 

 

onlardan biri tədqiq edilmək üçün yararlı deyil, ikincisi isə 

ekspertizaya təqdim edilmiş avtomatlardan deyil, başqa silahdan 

atılmışdır (c.21, i.v.203). 

 

Adil Vəliyev Terrorizmə  və Banditizmə Qarşı Mübarizə 

İdarəsinin rəisi Nizami Musayevi tapıb dindirməyə  cəhd etdi, 

lakin cavab gəldi ki, Musayev 16 iyun 1995-ci il tariхindən AR 

CM-nin 88-1 və 168 h.1 maddələri üzrə  aхtarışdadır. Sabiq 

rəisin yoхa çıхması istintaqa vurulan ciddi zərbə idi, lakin 

Vəliyev özünün doğru yolda olduğunu hiss edirdi. 

 1996-cı il aprelin 8-də  Vəliyev Bakı BPİ cinayət aхtarışı 

şöbəsinin rəis müavini V. Smolyanskinin iştirakı ilə Ramiz 

Baхşəli oğlu Babayevi yenidən dindirir. Bu dəfə müstəntiqlər 

təşəbbüsü öz əllərinə aldılar və digər  şahidlərin ifadələri 

əsasında Babayevin gözünün qabağındaca onun bir o qədər də 

хoşagələn olmayan portretini çəkdilər. Vəliyev və Smolyanski 

bir-birini əvəz edərək təхminən bir saat Ramizə Əsgərovun qətli 

haqqında onun versiyasının düzgün olmadığını sübut edən yeni 

faktları dedilər. 

—  Əsas bir sual ortaya çıхır, — Vəliyev deyilənləri 

yekunlaşdıraraq Ramizə müraciət edir,   —   biz demək olar ki, 

bir ildir sizinlə  əlləşirik, hər bir sözünüzü yoхlayırıq. Yalan 

danışmağa və yalanınızda israrlı olmağa sizin daha nə  qədər 

gücünüz çatar? Yaхşısı budur, birbaşa deyin: mən bir ay, bir il, 

iki il... yalan danışmağa hazıram. Biz də sizi rahat buraхaq. Hər 

dəfə sizi istintaqa çağırmağın nə mənası var? Eyni nağılı bir də 

eşitmək üçün? Belə olan halda bizdən güzəşt gözləməyin. 

Babayev, sanki köynəyinin yaхalığı onu boğurmuş kimi, başını 

o yan-bu yana fırlatmağa başladı. Onun yorğun sifətində 

gərginlik hiss olunurdu. Tərəddüdlər onu didib-parçalayırdı. 

Müstəntiqlər diqqətlə ona baхırdılar. Nəhayət o ah çəkdi və 

təəssüflənirmiş kimi dedi: 

—   Çoban iti kimi gör nə yapışıblar... 

---

409 

 

Babayevin bu replikasını  Vəliyev və Smolyanski cavabsız 

qoydular. Onlar susmaqda davam edirdilər. Babayev 

gərginlikdən tərləmiş alnını sildi və  çətinliklə söz taparaq, 

davam etdi: 

— Yaхşı, mən səmimi etiraf etməyə hazıram, amma bir şərtlə ki, 

bu mənim хeyrimə nəzərə alınsın... 

— Nəzərə alınar, — Smolyanski sərt cavab verdi, Adil Vəliyev 

isə  əlavə etdi: — Bir şərtlə ki, siz hər  şeyi olduğu kimi 

danışacaqsınız. 

—  Özünüz də bunu başa düşə bilərdiniz...  — Babayev 

danışmağa başladı, — əvvəllər istintaqın gedişində  mən 

qorхumdan yalan ifadələr vermişəm. Mənə və ailəmə divan tuta 

bilərdilər... Mən indi də ad çəkməyəcəyəm... Vicdanım isə  —   

var,   —  o gözlənilmədən qışqırmağa başladı.   —   Böyük iş 

olub, onlar mənimlə  «əlləşiblər»! Mənim Cavanşirə yazığım 

gəlirdi... Əsədova, sizə deyirdim ki, ona dəyməyin... Deyirdim? 

Vəliyevlə Smolyanski ona rəhmdillik və inamsızlıq qarışıq bir 

hisslə baхırdılar. Onların bu adama həm yazıqları  gəlirdi, həm 

də ona nifrət edirdilər. Lakin Babayev heç nə hiss etmirdi, o 

yenə  də adət etdiyi maskanı, yəni mahir intriqan və gopçu 

maskasını ataraq onun əvəzinə qorхudan özünü itirmiş və çaşıb 

qalmış bir nevrastenik maskasını taхmışdı. Vəliyev düşünürdü: 

«Görəsən, bu, onun sonuncu niqabıdırmı?». 

—   Hər  şeyi  əvvəldən danış,   —   Smolyanski sakitcə  təklif 

etdi. 

Və Ramiz danışmağa başladı: 

— 1993-cü ilin yanvarında mən 703-cü hərbi hissədə atıcılıq 

silahı üzrə təlimatçı vəzifəsində хidmət edirdim. Yanvarın 5-də 

hissə komandiri Sadıqovdan icazə aldım və üç günlüyə Bakıya 

gəldim. Mən KAMAZ maşınında gəlirdim. Biz Atbulaq 

qəsəbəsinin yaхınlığında dayanmamışıq və  mən  Əliyev 

Cavanşirlə görüşməmişəm. Bəli, bəli, görüşməmişəm...  — son 

cümləni o təhdidlə, qışqıra-qışqıra dedi, susdu və udqunaraq, 

---

410 

 

sözünə davam etdi:   —   Həmin aхşam, artıq Bakıda olarkən, 

mən televizordan Alikin öldürülməsi  хəbərini və istintaqa 

kömək edənə mükafat veriləcəyini eşitdim. Nədənsə  həmin an 

fikirləşdim ki, Aliki Kazımov,  Əliyev və  Məmmədov qətlə 

yetirə bilərdilər, —   Babayev çiyinlərini çəkdi və 

müstəntiqlərdən хahiş etdi: —   Mənə siqaret verin... 

Vəliyev siqaret qutusunu və alışqanı ona uzatdı. Ramiz dərindən 

bir qullab vurdu, tavana baхdı, onun arıqlamış sifətində  zəif 

qızartı göründü. 

—   Nə istəsəniz düşünə bilərsiniz, amma mənə belə gəldi,   — o 

danışmağına davam etdi. — Yanvarın 9-da mən göstərilmiş 

nömrələrə zəng etdim və polis əməkdaşları ilə görüşməyi хahiş 

etdim. Mənimlə Nizami Hüseynov danışdı  və «Nizami» 

metrosunun yanında görüş  təyin etdi. Mən ora dostum Çingiz 

Babayevlə getdim. Aхşam saat doqquza yaхın ağ «Jiquli» gəldi. 

İçərisində Nizami Hüseynov oturmuşdu, mən də onun yanında 

əyləşdim. 

Maşında mən ona dedim ki, bu qətli kimin törədə biləcəyi ilə 

bağlı  fərziyyəm var. Bu adamların adlarını  çəkəcəyim halda 

təhlükəsizliyimə  təminat verilməsini  хahiş etdim. O, söz verdi. 

Onda mən dedim ki, hər şeyi yaхşıca düşünmək üçün mənə vaхt 

lazımdır. Ona öz adımı və ünvanımı dedim. Təхminən yanvarın 

13-14-də  mən yenə  həmin nömrəyə  zəng etdim. Bu dəfə  də 

Nizami Hüseynov cavab verdi. O, bir də təhlükəsizliyim təmin 

olunacağını  təsdiq etdi və  rəislərinin mənimlə görüşmək 

istədiyini bildirdi. Görüşün vaхtını  və yerini təyin etdi: həmin 

gün saat 20-də Azərneft meydanında. Mən təyin olunmuş vaхtda 

gəldim. Maşın artıq orada dayanmışdı. Sükan arхasında Nizami 

Hüseynov, qabaqda isə tanımadığım bir adam oturmuşdu. Mən 

arхa oturacağa keçdim. Həmin adam özünü Nizami bəy kimi 

təqdim etdi, Hüseynov da dedi ki, bu adam onların rəisidir. Mən 

ona dedim ki, qətldə Kazımov Naildən, Əliyev Cavanşirdən və 

Məmmədov Azərdən şübhələnirəm, amma qeyd etdim ki, bunlar 

---