Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
107 sübut etmək cəhdi o qədər də asan olmayacaqdı. Mən bunların heç birinə razı olmazdım. “Birdən məni qaytardılar?”- sualı məni narahat etdiyi üçün özümü məzəmmət edirdim. Qədim dayı ziyalı adam olduğu üçün Qırmızı Xaç cəmiyyəti haqqında çox şey bilirdi. Onların gəlməsi, bizim qurtulmağımız deməkdir-deyir və buna əminliklə inanırdı. Hətta bizə təsəlli üçün, işgəncələrə səbrlə dözməyi də məsləhət görürdü. Sakit olmağa, əzmli olmağa çağırırdı. İntihar etmək istəyənləri isə bu işdən çəkinməyə çağırırdı. Bunun Qurana da zidd olduğunu deyirdi. Amma bizə söz verirdi ki, əsirlikdən qurtaran kimi, hamımızın qisasını alacaqdı. Necə ki, Əsgəranda ermənilərin başına oyun açmış, onlara qan uddurmuşdu. Bu gördüklərini isə heç vaxt unutmayacağına söz vermişdi. O qədər nurani insan idi ki, o danışanda hər şeyi unudurduq, heç bir iyrənc xatirə yadımıza düşmürdü. Bəlkə də, bizim yanımızda olmasa idi, əksəriyyətimiz ən azından intihar etməyə cəhd etmişdik. O, türk mentalitetinə yaxından bələd idi. Buna görə də özü onun əksinə hərəkət edirdi bəzən. Deyirdi ki, çılğın davranıb nə edəcəyik? Ən yaxşı halda kiməsə bir şillə atarıq, yumruq vurarıq, özümüzü öldürərik. Amma burdan sağ çıxıb yenidən bunlara bəla olmaq lazımdır. Qisas üçün yaşamağımız lazımdır. Silah götürüb döyüşərsiniz. Orduya xidmət edərsiniz. Ölüm hər şeyin həlli demək deyil. Tək ölməkdənsə bir erməni belə öldürüb ölmək daha yaxşıdır- deyirdi. Axşamları ermənilərin əyləncəsinə çevrilir, səhərləri ağrılardan, əzabdan birtəhər durur, yenə də axşamı gözləyirdik. Deyəsən, hər şeyin dərmanı olan zaman bizi də alışdırırdı. Əyyaş erməni zabitlərinin hər gecəki qiyaməti bizi gün-gündən məhv edirdi. Qonşu otaqlarda döyülən azərbaycanlıların səsindən kim olduqlarını müəyyənləşdirir, 108 bizim otağa nə vaxt gələcəklərini gözləyirdik. Dörd divarı olan otaqda gizlənməyə də yer tapa bilmirdik. Gecənin düşdüyünü, səhərin açıldığını barmaq boyda olan dəmir barmaqlıqdan müəyyənləşdirirdik. Otaq daima ala- qaranlıq olurdu. Gecələr isə işıq olmadığından zülmət içində olurduq. Bu zülmət məni illərlə ağuşuna alacaq, gizlədəcək, uçurumlardan uçurumlara aparacaqdı... 109 15. Qaranlıqdakı şahid – Ramil müəllim, arxayın olun, onsuz da dərsim bitmişdi, – Tofiq müəllim auditoriyaya girməmiş bu sözləri deyib təbəssümlə içəri keçdi. Məktəbdə qızının tədbirində olmaq üçün Ramil özü dostundan onun seminar dərsini bu günlük əvəz etməsini istəmişdi. İndi bir daha saatına baxıb pilləkənlərlə aşağı endi. Deyəsən, gecikirdi. *** *** *** Görəsən, necə olacaq?! Aytəkinim yaxşı danışa biləcəkmi?! Özünü itirsə, heç yaxşı olmayacaq. Qızının da özü kimi belə məsələlərdə həssas olduğunu xatırlayıb bir anlıq kövrəldi. Ətrafdakı insanların diqqət obyekti olmamaq üçün üzünü yana – avtobusun bayıra baxan şüşəsinə tərəf çevirdi. İctimai nəqliyyatdan da istifadə etmək son dövrlər onu çox sıxırdı. Həkimi sükan arxasına oturmağa icazə vermədiyinə görə həmişə onu qınasa da, onun haqlı olduğunu da inkar etmirdi. Çünki öz maşınını sürərkən fikirli olduğundan dəfələrlə pis vəziyyətlərdə qalmışdı. Hətta keçən il az qalsın maşınla adam da vuracaqdı. Bundan sonra bir müddət avtomobil idarə 110 etməməyi özünə söz verdiyinə görə maşınını da satdı. İndi də avtobusda, metroda olarkən gördüklərinə göz yuma bilmir, daxilən əsəbiləşib sarsıntı keçirirdi. Gözləri yolboyu yüksək sürətlə şütüyən maşınlara baxsa da, fikirləri yenə də naməlum yerlərdə cərəyan edirdi. Arabir maşınlar arasında tələsik yolu keçən insan da onun diqqətini cəlb edirdi. Bu insanları onunla eyni avtobusda oturub sərnişinlik edən digərləri ilə müqayisə də edirdi. Amma bu çox az çəkirdi. Yenə də öz fikirlərinə qayıdırdı. İnsanların nəyə görə belə cılızlaşdığı onu indi daha çox yorur, sanki sonsuza qədər davam edəcək mübahisəli müqayisələr burulğanına sürükləyirdi. Uşaqlar isə bunların içərisində yeganə pak varlıqlar idi. Məhz onlar hər şeyi görür, böyüklərinin “ibrətamiz məsləhətlərinə” qulaq asır və bunlarla oturub- dururdular. Hərdən bu məsləhətlərə gülənlər, inanmayanlar, qulaqardına vuranlar da tapılırdı. Bu, uşaqları əyləndirmək üçün özünü gülünc vəziyyətə salan klounun halına bənzəyirdi. Uşaqları əyləndirmək istəsə də, uşaqlar ondan qorxur, ağlayaraq, sanki ustalıqla maskalanaraq gizlədilməyə çalışılan əsl simanı ətrafda olan “böyüklərə” çatdırmağa çalışırdılar. – Düşən var “astanovkada”? – 13-14 yaşlı yeniyetmənin ciyiltili səsi onu fikirlərindən ayırdı. Məktəbin qarşısındakı dayanacağa çatmışdı. Əlindəki manatlığı özünü “konduktor” adlandıran bu uşağa uzatdı. – Xırda yoxdur, ay dayı?! – üz-gözündən sırtıqlıq yağan oğlan dilləndi. Hiss olunurdu ki, məktəbə-zada getməyib səfil həyatı keçirir. Köhnə yarımqol köynəyinin döş cibindən görünən ucuz siqaret də bundan xəbər verirdi. – Yaxşı düş get, düş get..! Mənim də xırdam yoxdur, – uşaq Ramil müəllimin cavab vermədiyini görüb əda ilə dilləndi. Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|