Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
90 Ket dərindən nəfəs aldı. – Bircə bunu bilmək istəyirdim. – Ancaq çox çəkəcək, Ket. Gərək, bütün orqanizm təzələnsin. – Eybi yoxdur, nə qədər çəkir, çəksin... – O, saçlarını əli ilə geri sığalladı. Barmağındakı üzüyün qaşı parıldadı. – Belə şeyi soruşmağım gülməli deyilmi? Özü də indi... – Xeyr, olan şeydir. Lap tez-tez soruşurlar. – Birdən-birə hər şeydən bezdim. İstəyirəm, qayıdıb, ailə quram. Əsl ailə... Lap qədimlərdəki kimi çoxlu uşağım olsun, sakitcə yaşayım, Allaha dua edim, həyatdan zövq alım... Ravik pəncərədən baxdı. Qürub edən günəşin qıpqırmızı telləri evlərin damına səpələnmişdi. Reklam işıqları onların içində itib-batmışdı... – Məni yaxşı tanıdığınız üçün, yəqin, indi ürəyinizdə mənə gülürsünüz...–Ket bu sözləri onun arxasınca dedi. – Yox, heç vaxt! Heç vaxt, Ket! Joan gecə saat dörddə gəldi. Ravik qapının səsinə oyandı. Gözləməyib yatmışdı. Gördü ki, astanada dayanıb, qucağındakı payızgülü dəstəsi qapıya sığmır. Üzünü seçmirdi, təkcə kölgəsini və bir də pardaqlanmış gülləri görürdü. – Bu, nədir? Elə bil, payızgülü meşəsidir. Allah, sən saxla, bunları haradan almısan? Joan gülləri birtəhər qapıdan keçirib çarpayının üstünə atdı. Onlar nəm, soyuq idi, yarpaqlarından torpaq, payız ətri gəlirdi. – Bağışlayıblar. Səni tanıyan gündən hədiyyə almağa başlamışam. – Götür bunları. Hələ ölməmişəm ki, gülə bələyirsən. Özü də payızgülünə... «İnternasional»ın bu köhnə, vəfalı çarpayısı lap tabuta oxşadı. – Yox! – Joan tez gülləri yığışdırıb yerə atdı. – Elə danışma! Heç vaxt! Ravik ona baxdı. Necə tanış olduqlarını tamam unutmuşdu. – Unut getsin, elə-belə dedim. – Bir də belə danışma! Heç elə zarafat da eləmə! Söz ver! – onun dodaqları titrəyirdi. – Joan... Doğrudan, o, səni belə qorxudur? – Hə... Qorxudan da betərdir... Bilmirəm, nədir?! Ravik durdu. – Bir də elə zarafat eləmərəm, – dedi, – razı qaldın? Joan, Ravikin çiyninə söykədiyi başını tərpətdi. – Bilmirəm nədir... Heç dözə bilmirəm. Elə bil, qaranlıqdan bir əl uzanıb məni özünə tərəf çəkir. Qorxudur... Dəhşətli bir qorxudur, hardasa dayanıb məni gözləyir..– Ravikə sığındı.–Qoyma gəlsin! Ravik onu bağrına basdı. – Qorxma, qoymaram. Joan yenə başını tərpətdi. – Sənin əlindədir... – Hə... – Keti xatırlayan Ravikin səsində qüssə, kinayə var idi. – Bəs necə! Hər şey mənim əlimdədir... Joan onun qolları arasında qımıldandı: 91 – Dünən gəlmişdim... Ravik heç təəccüblənmədi: – Gəlmişdin? – Hə... Ravik susdu. Hər şey birdən oldu. Özünü lap uşaq kimi aparmışdı. O «gözləyim, ya yox?!» məsələsi nəyə lazım idi? Elə bil, kiminləsə gic-gici bir oyun oynayırsan, o isə bunu istəmir. – Evdə yox idin... – Hə... – Bilirəm, hara getdiyini soruşmaq lazım deyil. – Hə... Joan onun qolları arasından çıxdı. – Yuyunmaq istəyirəm. – Onun səsi tamam dəyişdi.–Buz kimiyəm, olar? Bütün mehmanxananı oyatmaram ki? Ravik gülümsədi: – Bir iş tutmaq istəyəndə, qabaqcadan onun nəticəsini soruşma, yoxsa eləməyəcəksən. Joan onun üzünə baxdı: – Belə xırda işlərdə soruşmaq lazımdır. Böyük işlərdə sən deyəndir. – O da düzdür. Joan vanna otağına keçib suyu açdı. Ravik pəncərənin qabağında oturub, bir qutu siqaret çıxardı. Evlərin damı qırmızımtıl işığa boyanmışdı, qar da yağırdı. Küçədən bir taksi keçdi. Döşəməyə səpələnmiş payızgülləri işıldayırdı. Divanın üstündə bir qəzet var idi, axşam almışdı: Çexoslovakiya sərhədlərində toqquşma... Çində döyüş... Ultimatum... haradasa çevriliş olub... Qəzeti götürüb güllərin arasına soxdu. Joan qayıtdı. Üz-gözündən buğ qalxırdı və döşəmənin üstündə, güllərin arasındaca onunla yanaşı oturdu. – Dünən gecə hara getmişdin? Ravik ona siqaret uzatdı. – Doğrudan bilmək istəyirsən? – Hə... Tərəddüd etdi, sonra: – Buradaydım, – dedi, – səni gözləyirdim. Elə bildim, gəlməyəcəksən, çıxıb getdim. Joan dinmədi, siqareti qaranlıqda közərib söndü. – Vəssalam, – Ravik əlavə etdi. – İçməyə getmişdin? – Hə... Joan diqqətlə onun üzünə baxdı: – Ravik, doğrudan elə buna görə getmişdin? – Hə... Joan əlini onun dizinə qoydu. Ravik xalatın üstündən onun əlinin hərarətini hiss elədi. Bir Joanın hərarəti idi, bir də xalatın çoxdan tanış olan doğma istisi və birdən 92 Ravikə elə gəldi ki, onların ikisi də çoxdan birləşib, Joan da nə vaxtsa keçmişlərdə onun həyatında olub, indi təzədən qayıdıb... – Ravik, axı mən hər axşam gəlirdim. Gərək, biləydin ki, dünən də gələcəyəm. Bəlkə, məni görmək istəməmisən, ona görə çıxıb getmisən? – Yox... – Əgər məndən xoşun gəlmirsə, açıq de! – Elə şey olsa, deyərdim. – Demək, elə deyil? – Yox, doğrudan, elə deyil. – Onda mən xoşbəxtəm. Ravik onun üzünə baxdı: – Nə dedin? – Mən xoşbəxtəm, – Joan təkrar elədi. Ravik bir anlığa susdu. – Nə dediyini bilirsən? – Hə...– Bayırdan süzülən tutqun işıq qadının gözlərində parıldadı. – Belə şeyləri, harada gəldi deməzlər, Joan. – Mən harada gəldi, demirəm. – Bilirsən, o xoşbəxtlik haradan başlayıb, harada qurtarır? Ravik ayağı ilə payızgüllərini qurdaladı. «Ah, xoşbəxtlik! – ürəyindən keçirdi. – Gəncliyin əbədi baharı! Həyatın qızıl hərflərlə yazılan səhifəsi! Ah, xoşbəxtlik! İlahi, görəsən, o xoşbəxtlik indi haradadır?». – Səninlə başlayıb, səninlə də qurtarır, – Joan dilləndi. – Bunu bilməyə nə var! Ravik heç nə demədi. Fikirləşdi ki, görəsən, nə deyir... – Hələ bir azdan deyəcəksən ki, məni də sevirsən, – xeyli sonra dilləndi. – Hə, sevirəm... Ravik yerində qurcalandı. – Məni hələ yaxşı tanımırsan axı... – Bunun ona nə dəxli? – Çoxdur. Sevmək, kiminləsə ömrü başa vurmaq deməkdir. – Elə şeylərdən başım çıxmaz. Bircə onu bilirəm ki, kimdirsə, onsuz yaşamaq olmaz. – Kalvados haradadır? – Stolun üstündə. Sən durma, özüm gətirirəm. Şüşə ilə bir qədəh gətirib yerə, güllərin arasına qoydu. – Bilirəm... məni sevmirsən, – dedi. – Demək, məndən çox bilirsən. – Joan sərt nəzərlərlə ona baxdı. – Sevəcəksən! – Yaxşı, gəl elə bunun sağlığına içək. – Dayan! – Joan qədəhi doldurub başına çəkdi. Sonra ağzınacan süzüb Ravikə uzatdı. Ravik onu alıb bir az ləngidi. Fikirləşdi ki, bunların heç biri həqiqət deyil, əriməkdə olan gecənin şirin yuxusudur. Qaranlıqdan gələn sözlər necə düz ola bilər? Həqiqət üçün parlaq işıq lazımdır. – Sən bunları belə dəqiq haradan bilirsən? – Səni sevdiyimdən... Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|