olduğuna
inan və ona, onun ölməzliyinə yad olan, yaxud onun müqəddəsliyilə uyğunlaşmayan heç bir şey
əlavə etmə; onun müqəddəsliyini ölməzliyilə bağlı saxlaya bilən hər şeyi tanrı xüsusunda təsəvvürünə gətir.
Bəli, tanrılar mövcuddurlar: onların dərk olunması aydın faktdır. Ancaq onlar camaatın onları təsəvvür
etdikləri kimi deyillər, çünki camaat onlar haqqında öz təsəvvürlərini daimi saxlamır. Tanrıları camaatdan
kənar edən yox, tanrıları camaatın təsəvvürlərinə oxşadan bədbəxtdir: çünki tanrılar barəsində camaatın
dedikləri təbii təsəvvürlər deyil, tanrıların pis adamlara yamanlıq, yaxşılara isə xeyir göndərməsi [kimi
təsəvvürə] müvafiq yalan uydurmalardır. Yəni: insanlar daima öz şəxsi fəzilətlərilə yaxın təmasda olaraq,
özlərinə oxşayana yaxşı münasibət bəsləyirlər, belə olmayan hər şeyə isə yad kimi baxırlar.
Özünü ölümün bizə heç bir dəxli olmaması fikrinə alışdır. Axı bütün yaxşı olan və pis olan şeylər duyğuda
bulunur, ölüm isə duyğudan məhrumiyyətdir. Buna görə də ölümün bizə heç bir dəxli olmaması xüsusunda
düzgün fikir, [bizim ömrümüzə] sonsuz miqdar vaxt əlavə etdiyinə görə deyil,
ölməzlik istəyini aradan
götürdüyü üçün həyatın ölümlü olmasını könülaçan edir. Doğrudan da, bütün qəlbilə qeyri-həyatda qorxulu
heç bir şey olmadığını anlamış, (tam əmin olmuş), kəsə həyatda qorxulu olan heç nə yoxdur. Beləliklə,
ölümdən qorxduğunu söyləyən kəs ağılsızdır, - [ölüm] gələndə əzab-əziyyət verəcəyinə görə yox, gələcəyinə
görə [ondan qorxanlara] əzab-əziyyət verdiyi üçün: axı əgər bir şey hal-hazırda qorxuya salmırsa, o hələ
gözlənilən zaman kədərlənmək əbəsdir. Beləliklə, ən qorxulu bəla olan ölümün bizə heç bir dəxli yoxdur,
belə ki, biz mövcud olanda ölüm hələ olmur; ölüm olanda isə biz mövcud olmuruq. Deməli, ölüm
yaşayanlar üçün mövcud olmadığından , ölmüşlər isə artıq mövcud olmadıqlarından, onun nə [yaşayanlara],
nə [ölmüşlərə] bir dəxli yoxdur.
Camaat gah ən böyük bəla kimi ölümdən qaçınır, gah həyat bəlalarından dincəlmək üçün onu istəyir.
Müdrik isə həyatdan çəkinmir, ancaq qeyri-həyatdan da qorxmur, çünki həyat ona mane olmur, qeyri-həyat
isə bir bəla kimi təsəvvür edilmir. O, bolluca deyil, ləzzətli yeməyi seçdiyi kimi,
zamanla da belə, ən uzun
sürən [ömür] ilə deyil, ən xoşagedən ilə zövqlənir...
Nəzərə almaq lazımdır ki, istəklərdən bir qismi - təbii, başqaları isə əhəmiyyətsiz olanlardır və təbii olanlar
sırasından bir qismi - zəruri, başqaları isə yalnız təbii olanlardır; zəruri olanlar sırasından isə bir qismi
xoşbəxtlik üçün zəruridir, başqaları - bədənin dincliyi üçün, üçüncülər - həyatın özü üçün. Xoşbəxt həyatın
məqsədi vücudun sağlamlığı və ruhun dincliyi olduğundan hər cür əlac və xilas olmada bu faktların
yanılmadan öyrənilməsi bu [məqsədə] kömək edə bilər. Axı bunun xətrinə, yəni əzab-əziyyətə, iztiraba
düşməmək üçün biz hər şey edirik...Biz zövqün, [səfanın] olmamasından əziyyət
çəkəndə zövqə ehtiyac
duyuruq; əziyyət çəkməyəndə isə artıq zövqə ehtiyac duymuruq. Bunun üçün də biz zövqü xoşbəxt həyatın
əvvəli və axırı adlandırırıq...
Zövq əsas və əsl xoşbəxtlik olduğundan biz hər zövqün arxasınca getmirik; bu zövqlər bizə pislik gətirərsə,
onların çoxundan yan keçirik; həmçinin, uzun müddət əzab-əziyyətə dözdükdən sonra bizim üçün böyük
zövq gələndə, bir çox əziyyəti zövqdən daha üstün sayırıq. Beləliklə, hər bir zövq bizə təbii yaxınlığına görə
nemət olmasına baxmayaraq hər zövqü seçib-götürmək lazım olmadığı kimi, hər bir əzab-əziyyətin də
yamanlıq olmasına baxmayaraq, hər əziyyətdən qaçınmaq lazım deyil...
Ehtiyacdan doğan bütün möhnət aradan qalxanda adi yemək də bahalı xörək kimi zövq verir. İnsan tələbat
hiss edərək çörəyi və suyu dodaqlarına yaxınlaşdıranda böyük ləzzət alır. Beləliklə, sadə, bahalı olmayan
yeməyə adət etmək, sağlamlığın yaxşılaşmasına kömək edir, insanı həyatın gündəlik tələbatlarına
münasibətdə işgüzar edir, bizi uzun müddətdən sonra zinət şeyləri əldə etməyə imkan
tapmaq kimi daha
yaxşı hala gətirir, həm də gözlənilməz hadisə qarşısında cürətli edir.
Beləliklə, zövq son məqsəddir deyəndə, biz bir para cahillərin, yaxud [bu fikirlə] razılaşmayanların, yaxud
düzgün başa düşməyənlərin düşündükləri kimi nə əxlaqsızların zövqünü, nə də cismani zövqü deyil, cismani
əzab-əziyyətdən və ruhi həyəcandan azadlığı nəzərdə tuturuq. Xeyiri, xoşbəxt həyatı, araverməyən içki
məclisləri və eyş-işrətlər, oğlanlarla və qadınlarla həzz alma, təmtəraqlı süfrədəki balıq və bütün başqa
tamların
verdiyi ləzzət yox, hər bir əlacın və qurtuluşun səbəblərini öyrənən və ruhda böyük təşviş yaradan
[yalan] fikirləri yox edən sağlam düşüncə yaradır.
Bütün bunların əsası və böyük səadət ağıl-kamaldır. Buna görə də ağıl-kamal hətta fəlsəfədən də
qiymətlidir. Ağıl-kamaldan bütün yerdə qalan fəzilətlər əmələ gəlmişdir; o öyrədir ki, ağılla, əxlaqla və
ədalətlə yaşamadan gözəl yaşamaq olmaz, həm də əksinə, gözəl yaşamadan ağılla, əxlaqla və ədalətlə
43
yaşamaq olmaz. Axı fəzilətlər təbiətən gözəl həyatla bağlıdır və gözəl həyat onlardan ayrılmazdır. Doğrudan
da,
sənin fikrincə, ölüm qorxusundan azad, mömincəsinə tanrılar haqqında düşünən, düşünərək təbiətin son
məqsədini dərk etmiş, ən böyük səadətin asan həyata keçirilə bilən və əldə edilə bilən ən böyük bəlanın isə
qısamüddətli əzab-əziyyətlə bağlı olduğunu başa düşən [və] bəzilərinin hər şeyin hakimi saydığı taleyə
gülən kəsdən kim yüksək ola bilər?
Doğrudan da, fiziklərin (təbiətşünasların) taleyinin qulu olmaqdansa, tanrılar haqqında əfsanədən nəticə
çıxarmaq daha yaxşı olardı; əfsanə tanrılara sitayiş etmək yolu ilə onların rəhm edəcəyinə işarə verir, taledə
isə amansız labüdlük bulunur. Təsadüfə gəldikdə isə, müdrik adam onu nə camaatın düşündüyü kimi tanrı
hesab edir, - çünki tanrı tərəfindən nizamsız heç bir şey edilmir, nə də səbatsız
olsa da hər şeyin səbəbi, -
çünki o, təsadüfün insanlara xoşbəxt həyat üçün xeyir yaxud şər verdiyini deyil, böyük xeyirin yaxud şərin
əsasını gətirdiyini düşünür.
Belə ki, bunu və bu kimi şeyləri özün-özünlə və özünə yaxın adamla gecə-gündüz düşün və sən nə ayıqlıqda,
nə yuxuda təşvişə düşməz, insanlar arasında tanrı kimi yaşayarsan. Bəli, ölməz nemətlər arasında yaşayan
insan fani məxluqa əsla oxşamır.
["Əsas fikirlərindən" ]
XI.Əgər bizi səma hadisələri və ölümün bizə bir aidiyyatı xüsusunda şübhələr, həmçinin əzab-əziyyətlərin
və dəhşətlərin hüdudlarını anlamadığımız şeylər əsla narahat etməsəydi, təbiəti öyrənməyə ehtiyacımız
olmazdı.
XIV. Hərçənd insanlardan xətərsizlik müəyyən dərəcədə [narahatlıq gətirən adamları] uzaqlaşdıran bir
qüvvə və firəvanlıq (dövlət) sayəsində əldə edilir, ancaq əsl xətərsizlik sakit həyat və camaatdan uzaqlaşma
sayəsində olur.
XXXII. Bir-birinə zərər vurmamaq və zərər görməmək haqqında müqavilə bağlaya bilməyən bütün canlı
məxluqlra münasibətdə olduğu kimi zərər vurmamaq və zərər görməmək haqqında müqavilə bağlaya
bilməyən yaxud istəməyən bütün xalqlara münasibətdə də ədalətli və ədalətsiz olan heç bir şey yoxdur.
XXXIII. Ədalət öz-özlüyündə müəyyən bir şey deyil, harada olursa-olsun, həmişə insanların qarşılıqlı
münasibətində zərər vurmamaq və zərər görməmək haqqında bir müqavilədir.
XXXVIII. Əgər şərait dəyişəndə ədalətli sayılan hərəkətlər ədalət haqqında
adi təsəvvürə uyğun gəlmirsə, bu
hərəkətlər ədalətsizdir. Ancaq əgər şərait dəyişəndə həmin ədalətli sayılmış hərəkətlər artıq daha yararlı
deyilsə, onda onlar vətəndaşların qarşılıqlı ünsiyyəti üçün yararlı olan zaman ədalətli olmuşlar, ancaq
sonradan, yararlı olmadıqlarından artıq ədalətli deyillər.
["Vatikan kəlamlar toplusu"ndan]
IX. Zərurət bəladır, ancaq zərurətlə yaşamağa heç bir zərurət yoxdur.
XII. Hər bir dostluq öz-özlüyündə arzuolunandır, başlanğıcı isə o faydadan götürür.
XXIV. Yuxular ilahi təbiətə və gələcəkdən xəbər vermək mahiyyətinə malik deyil; onlar [insana] surətlərin
düşməsi nəticəsində baş verir.
XXXIII. Bədənin istəyi - ac qalmamaq, susuz qalmamaq, üşüməmək. Buna malik olan və buna gələcəkdə də
malik olacağına əmin olan kəs hətta Zevs ilə xoşbəxtlikdə yarışa bilər.
XLI. Şadlanmaq, filosofluq etmək, eyni zamanda təsərrüfatla məşğul olmaq və bütün başqa bacarıqlardan
istifadə etmək və əsl fəlsəfi kəlamlar söyləməkdən əl çəkmək lazım deyil.
44