Roman, povestlər
Yüklə 3 Mb.
|
489 elçiliyin səhərisi gün xəbər tutdu. Aman allah, o nə şəbeh idi, Asya çıxartdı? Göz yaşları, hədələr, isterika, yalvarış... hər şeyi yadına salmışdı — ta, onun kurs işlərini pulsuz yazmağına qədər, müəllimlərin qılığına girib bəzi fənlərdən ona qiymət yazdırdığına qədər... "Deməli, institut illərində sənə mən gərək idim, diploma çıxıb institutu qurtaranda Şövqü Şəfizadə gərək oldu?.." Niyə axı onda da, sonralar da, Fuadın evlənməsindən söz düşəndə hamı əvvəlcə Şövqü Şəfizadənin adını çəkirdi, guya o, Şövqünün qızıyla deyil, özüylə evlənmişdi... Asyanı necə inandıraydı ki, Rumiyyəyə aşiq olub, təmənnasız-filan sevir onu, Şövqünün qızı deyil, adi bir adamın övladı olsaydı da, anadan-atadan yetim olsaydı da beləcə sevəcəkdi... Heç Asya buna inanardı? "Adə, mənə gəlirsən, — deyirdi Asya — təmənnasız-filan, aşiq olmuşam filan, adə, həmin o sənin adamların Şövqügilə elçi gedən gecə sən mənim yanımda qalmamışdın?" Bu doğrudan da belə idi, amma bunun sırf bir təsadüf olduğunu necə başa salaydı Asyaya? Asyanın qəlbini qırmadan, izzəti-nəfsinə toxunmadan, necə qandıraydım onu ki, lap heç Rumiyyə məsələsi olmasaydı, bu cür münasibətimiz nə qədər davam edə bilərdi, mən ki səni alası deyildim, əzizim... İndi mənim iyirmi iki yaşım var, sənin otuz iki. On ildən sonra mənim otuz iki yaşım olacaq, sənin qırx iki. Mənim qırx yaşım olanda isə sənin yaşın əllini haqlayacaq. Qırx yaş kişi ömrünün ən yetkin çağıdır... Əlli yaşlı qadın isə... bütün bunları Asyaya necə deyəydi axı... Bircə dedi ki, istəsən, biz yenə də əvvəlki kimi görüşə bilərik, hərdənbir. İndiyəcən sirrimizi bilən olmayıb, bundan sonra da olmaz... Bunu Asyaya təsəlli üçün demişdi. Əcəb təsəlli oldu? Asya yanındakı gecə çırağını götürüb ona tərəf vızıldatdı, yaxşı ki, Fuad başını vaxtında yana çəkdi, yoxsa başı yarılacaqdı. Elə bil Asyanın isterikası da elə bununla bitdi. Elə bil toxtadı bir növ. Durub mətbəxə keçdi, Fuad eşitdi ki, parçla vedrədən ləyənə su tökur — əl-üzünü yuyur. Sonra otağa qayıtdı, sifəti elə bil dartılmışdı, avazıyıb gözlərinə çəkilmişdi,
490 bircə gözləri qalmışdı sifətində, qocalıb çirkinləşmiş, iri gözləri. Asya sakit bir tərzdə: —Get, — dedi. Fuad nə isə demək istədi, amma Asya onu ağzını açmağa qoymadı: —Xahiş edirəm səndən, çıx get, — deyə sakitcə təkrar etdi. Fuad ayağa durdu: inana bilmirdi ki, bütün bu qalmaqallı səhnələrdən sonra və bütün bu illərin əlaqəsindən sonra beləcə, biryolluq üzülüşə bilərlər. Otaqdan həyətə çıxanda da hələ inanmırdı, həmişəlik ayrıldıqlarına. Həyətdən küçəyə çıxdı və yenə də inanmırdı, gözləyirdi ki, arxadan çağıracaq, çağıracaq onu, hətta təlaş edirdi ki, Asya yüyürüb küçəyə çıxacaq və bütün bu çılğın səhnənin ardı küçədə, camaatın gözü qarşısında davam edəcək. Ancaq heç bir səs gəlmədi. Çevrilib pəncərəsinə baxdı. Pəncərədə də heç kəs görünmürdü... İkili hisslər keçirirdi Fuad. Bir yandan asudəlik hissi — sevinirdi ki, son müddətdə onun qarşısına çıxan bu ən ciddi problem həll olundu, ağrıyla, göz yaşıyla, haray-qışqırıqla, amma hər halda düyün açıldı — ən çətini arxada qaldı, o bundan da çılğın səhnə, bundan da çılpaq ehtiraslar gözləyirdi, nisbətən sakit, dinc oldu hər şey — buna sevinirdi. Amma həm də qüssəliydi bir qədər. Tək ona görə yox ki, neçə ildən bəri sevincini, kədərini, gileyini, istəyini gətirdiyi bu söyüdlü həyətdən, bu yarıqaranlıq otaqdan, Asyanın bir az soğan, bir az qovrulmuş tum qoxuyan isti nəfəsindən, bir qədər qaba nəvazişlərindən, lağlağı söhbətlərindən, adamları yamsılamaq məharətindən və məxsusi Fuadçün bişirdiyi dadlı xörəklərdən ayrılır. Bir də ona qüssələnirdi ki, Asya onu bir neçə saatın içində itirə bildi və saxlamaq, qaytarmaq üçün daha heç bir cəhd, temperamentinə uyğun olan heç bir dəli-dolu hərəkət eləmədi, elə sakitcə: "Yaxşı, çıx get" — dedi, eləcə sakitcə qovdu ki, doğrudan da birdəfəlik çıxıb getsin... Amma bəlkə... Bu fikirdən diksindi Fuad, hardansa yadına düşdü birdən: kimin haqqındasa danışmışdı ona Asya — üstünə
491 nöyüt töküb yandırıb özünü. İraq-iraq birdən bir xata çıxar qızın əlindən... Allah, sən saxla, Fuad özünə yer tapa bilmədi bu fikirdən, istədi geri dönsün, amma dönmədi, bir saatdan sonra avtomatdan zəng elədi Asyaya, səsini eşidib sakitləşdi, danışmadan asdı dəstəyi, bir də gecə zəng vurdu, səsini eşitdi, lap arxayın oldu, sakitcə yuxulayıb yatdı... On üçündə də zəng elədi, ad gününü təbrik etmək, hətta hədiyyə alıb evlərinə getmək istəyirdi. Bütün günü telefon cavab vermədi. 14-də də telefonu cavab vermədi. 15-də Asya işə çıxdı. Fuadla pilləkəndə rastlaşdılar. Asya özünü görməməzliyə vurdu, Fuad da onu saxlamadı. Bir həftə, ya on gün sonra Asyadan məktub aldı. Oxudu məktubu, cırıb atdı, nəyə lazım idi ki, saxlasın, birdən ələ keçib-eləyə bilərdi. Amma məktubun məzmunu indiyəcən yadındaydı... Elə Asyanın son görüşlərində dediyi sözlər idi məktubda da, həmin elə o sözlər daha ədəbi cümlələrlə ifadə olunmuşdu. Özü də makinada çap olunmuşdu, Asyanın evindəki həmin o "Kontinental" makinada. K. hərfi o biri hərflərdən bir az aşağı düşürdü bu makinada... Yazırdı ki, ömrümün səninlə keçən illərinə heyfsilənmirəm. Ona heyfsilənirəm ki, bu yaşımda adamları tanıya bilmirəm hələ. Ay yazıq, axı sən heç sevməyə qadir deyilsənmiş. Tək bir özündən başqa heç kəsi sevmirsən... Öz işinin xətrinə hamının — lap elə doğma atovun, anovun da meyitini tapdayıb keçərsən. Bu gün məni atdığın kimi, bir gün indi təzə nişanlının — "təzə nişanlı?!" Guya köhnə nişanlısı da vardı — atasının işi bir balaca yaş olan kimi onu da atarsan... Gülməli o idi ki, Asya məktubun axırında şer də yazmışdı:
Ürəyimin başı dağlar qaldım mən. Başqa bir gözələ uydun, məni atdın. Nə olar, təki sən xoşbəxt ol, qoy ağlar qalıım mən...
Şerdən sonra R. S. də var idi; Xoşbəxt ol, Fuad. Amma bu Yüklə 3 Mb. Dostları ilə paylaş:
|