Roman, povestlər
Yüklə 3 Mb.
|
515 ömrünü qısaldan ikinci bir bəla yoxdur. Hər şeyi onlar törədir — xərçəngi də, hipertoniyanı da, diabeti də, ürək, əsəb xəstəliklərini də... Yəqin doğru deyirdi həkim... Yəqin onun məsləhətlərinə əməl etmək gərəkdi. Ancaq necə əməl edəydi Fuad ki, məsələn, elə günü bu gün — axşamkı fərəhli tədbirin ərəfəsində neçə dəfə mənfi emosiyalar almalı oldu? Nə idi Oqtay — nanəcibin danışdıqları? Yüngül-yüngül atılıb çıxdı, dili topuq çala-çala danışdı, özü də nə dedi axı... Matəm tribunasını da ürəyinin kin-küdurətini boşaltmaq üçün istifadə elədi. Nə qədər xılt olarmış insanın ürəyində, ya rəbb? Özü də, heç məndən utanmır, xəcalət çəkmir, elə bu gün səhər yanıma xahişə gəlmişdin axı, mən də səni adam balası bilib bircə dəqiqənin içində xahişini yerinə yetirdim. İndi bu da mənim haqq- sayımdır? "Qoymadılar", "İmkan vermədilərU, hamı bilir axı, kimin bostanına atırsan bu daşları. Hamı bilir axı ki, Şövqüyə deyirsən, dolayısıyla da elə mənə, Fuada — Balaca Fuada. Fuad hər şeyi başa düşürdü. Oqtay və Oqtay kimilərin, elə o cümlədən rəhmətlik Fuad Salahlının özünün də onlara — Şövqüyə, Fuada güzəştsiz və amansız münasibətlərinin kökünü, səbəbini, qidasını bilirdi. Bilirdi ki, Oqtay kimilərin, Salahlı kimilərin ürəkləri heç bir vaxt Şövqüylə, Balaca Fuadla, həyatda qarşılarına dəqiq məqsədlər qoymuş və bu məqsədlərə çatmış adamlarla düz gəlməyəcək. Bunu şüurla başa düşürdü Fuad, amma başa düşsə də qəlbən ağrıyırdı. Bir var şüurun, beyinin, məntiqin dəlilləri, bir də var ürək qanunları, hisslərin müvazinəti... Soyuq şüur mühakimə yürüdür ki, adamlardan, yaxşılıq belə elədiyin insanlardan qorun, məsafə saxla, çomağını əldən qoyma. Amma bunu nəzəri, mücərrəd cəhətdən dərk edirsən. Fikirləşirsən ki, day içində möhkəm qala tikmisən, heç bir acı söz, heç bir tikan, heç bir gizli ox sənə xətər gətirə bilməz. Amma bu mücərrəd şüur qalaları real hisslərin seli qarşısında nə qədər gücsüzdür, üfürsən yıxılandır... Ümumi yox, konkret
516 bir bədxahlıqla rastlaşdınmı, ürəyinə batan iynələrin ağrısını duydunmu — bütün o abstrakt müdafiə sədlərin alt-üst olur, dağılıb puç olur... Görürsən ki, ilahi, içində heç bir, səngərin- süpərin yox imiş, ehtiyatında heç bir padi-zəhr saxlamayıbsanmış... Yenə deyəsən, Oqtayla danışıram, Oqtayla mübahisə edirəm. Nə olub belə? Niyə Oqtay bu gün, yəni tək elə bu gün yox, bir çox vaxtlarda mənim görünməz daxili opponentimə çevrilir? Elə bil bütün bunlar — Oqtayın atmacaları, bu günün bütün başqa hadisələri, görüşləri, yaddaşa soxulmuş xatirələri — axşamkı tədbirin, axşamkı yeni həyat pilləsinin, yüksəliş astanasının var-yox sevincini, ləzzətini, dadını qaçırtmışdı. Fuad özünü hədəfə dürüst nişan alınıb atılmış, dəqiq tuşlanmış, amma mənzili düz hesablanmamış güllə kimi duyurdu. Şübhəsiz, mənzilə çatacaqdı, hədəfə toxunacaqdı, amma çataçatda, dəyədəydə elə bil bütün hərəkət qüvvəsini, atım enerjisini itirmişdi. Heyi qalmamışdı... Heysizləşmiş güllə. Gücdən düşmüş güllə. Pulya na izlete... Maşın şəhərin hündür yerindən aşağılara endikcə Fuad qarşısında açılan mənzərəyə baxıb düşünürdü. Bir müddətdən, bəlkə bir neçə gündən, bir neçə həftədən, ya ən uzağı, bir neçə aydan sonra bu şəhərin tikilib ucalması, sökülüb-qurulması, dəyişdirilməsi, böyüməsi, genişləndirilməsi onun — Fuadın əlində olacaqdır. Hər halda bu məsələləri həll edən, şəhərin inkişaf yolunu müəyyənləşdirən əsas şəxslərdən biri olacaqdı Fuad. Məsələ yüzdə doxsan doqquz faiz həll olunub, bu gün axşam da yaxşı çıxış eləyəcək, bunu ki o bacarırdı, vəssalam... Əlbəttə, onun haqqındakı müsbət fikir — bir bugünkü çıxışla bağlı deyildi, Fuadın illər boyu addım-addım getdiyi, pillə-pillə qalxdığı yolun məntiqi nəticəsi idi. Onun işinə, enerjisinə, təşkilatçılıq bacarığına, müasir savadıma-biliyinə verilən qiymət idi. ...və Fuad onu da fikirləşirdi ki, haçansa, ciblərini qovrulmuş tumla doldurub, çırtlaya-çırtlaya gecə-gündüz Bakı
517 küçələrini hadırlayanda, xoruz banında Asyagildən çıxıb evlərinə gedəndə, Bayıldan, Çəmbərəkəndədək piyada addımlayanda xəyalında qurduğu proyektlərin, düşüncəsində tikdiyi və sökdüyü evlərin, bütöv məhəllələrin, açdığı prospektlərin, saldığı meydanların, təsəvvüründə ucaltdığı binaların, şəhərin bütün görünüşünü dəyişdirəcək yeni siluetlərin — indi real gerçəkliyə, həyata keçirilməsinə çatmış, nail olmuş kimidir. Bu nailiyyət, bu çatım — həyatda Fuadın ən böyük qələbəsidir. İndi bütün bu xəyali planları — şübhəsiz, real imkanlardan doğan müəyyən təshihlərlə, həyata keçirmək onun, Fuadın əlindədir. ...və ən qəribəsi buydu ki, həmin gerçəkliyə çatmış xəyallar, arzu olaraq qaldığı vaxtlar onu ruhlandırdığı qədər fərəhləndirmirdi indi. Ona gənclik xülyalarının verdiyi cazibəli sevinci bəxş edə bilmirdi. O vaxtkı hissləri, başgicəlləndirən duyğuları yadındaydı, amma qəlbində deyildi, onları düşünüb xatırlaya bilərdi, amma yenidən eyni çılğınlıqla duyub yaşaya bilməzdi. Niyə belə olsun? Bu barədə macal tapıb əməlli-başlı fikirləşmək lazımdır. Maşın idarənin qabağında dayandı. Nelli:
—Əhməd Nəzəroviç xahiş elədi gələndə ona dəyəsiz, — dedi.
Fuad rəisin kabinetinə keçdi. Əhməd Nəzəroviç Nazirlər Sovetindəki görüşündən danışırdı. Əlbəttə, yenə heç bir məsələni fərri həll eləyə bilməmişdi. Fuada elə gəldi ki, Əhməd Nəzər öz iqtidarsızlığını artıq özü də dərk edir, yavaş-yavaş başa düşür ki, iş qardaşının vəzifədən gedib-getməməsində deyil, iş ondadır ki, Əhməd Nəzərin özünün dövranı çoxdan keçib, meydan Əhməd Nəzərlər meydanı deyil. Fuad otaqdan çıxarkən Əhməd Nəzər: —Dəfnə getmişdin? — deyə soruşdu. — Mən yubandım, gedə bilmədim. Yazıq Fuad Salahlı... Əşşi... Sabir hesabları bitirib gətirmişdi, Fuadın stolunun üstünə
Yüklə 3 Mb. Dostları ilə paylaş:
|