Seçilmiş əsərləri, I cild 1

Seçilmiş əsərləri, I CİLD 
189 
oluna bil
ər. Bəlkə bu sirrin mahiyyəti heç qızın özünə də mə-
lum deyil
di. Əgər canlı orqanızm bir məkandan digərinə kiçik 
z
ərrələr  şəklində  ötürülürsə, bu “ötürmə” niyə  beyindəki dü-
şüncəyə  tətbiq edilməsin, yəni fikrin sürətinin  çıxarılmasına 
t
ətbiq olunmasın? Nə üçün insan düşüncəsi, insan fikri oxun-
ma
sın? 
 
Qız əlindəki tanış gümüşü ağac budağını havada yellədə-
r
ək irəli yeridi. İrəlidə alaqaranlıq bir tunel vardı. 
 -Getdik. 
 Bu sözl
əri də qız dedi.  
 Cavad 
Əmirxanlı  dinməz-söyləməz  ətrafa göz gəzdirdi. 
Ayaqla
rı sanki qıc olmuşdu. Özünü ələ alıb ayağının birini irəli 
at
dı. Onun belindən açılıb yerə düşmüş “kəndir” birdən tərpən-
di. Aman allah, bu ki, heyb
ətli, yoğun bir ilan imiş! İlan fısılda-
yıb yerində qıvrıldı, sora nəhəng oxlov kimi düzəlib ağzını aç-
dı, onun haça dili havada iti, gümüş ox kimi parıldadı. 
 Ca
vad Əmirxanlı qışqırmaqdan özünü zorla saxladı. Özü-
nü 
ələ alıb iti addımlarla qızın arxasınca irəlilədi. Bəyaz sanki 
ila
nın burada olduğunu ya görmür, ya da bilərəkdən bunun fər-
qin
ə varmırdı. 
 Onlar qar
şıdakı  tunelə  çatıb  ayaq  saxladılar.  Qız  dönüb 
onun üzün
ə baxdı. Görəsən, bununla Bəyaz nə demək istəyirdi? 
 Ca
vad Əmirxanlı yenə susurdu. 
 B
əyaz irəliyə keçib tunalə daxil oldu. O da asta addımlarla 
ir
əliyeridi. 
 Tunel ge
niş idi. 
 Yer
ə pillələr düzülmüşdü. Mərmər kimi par-par yanan bu 
pill
ələr irili-xırdalı buz parçalarından düzəldilmişdi. Allah bilir, 
b
əlkə də bu pillələri kimlərsə nə vaxtsa daşlardan yonmuşdu və 
olsun ki, h
əmin o daş pillələri indi qalın buz qatları örtmüşdü. 
Ca
vad Əmirxanlı hər an sürüşüb üzü üstə düşəcəyini fikirləşir-
di. El
ə  buna görə  də  indi addımlarını  ehtiyatla  atırdı.  Arabir 
büdr
əyib az qala müvazinətini itirirdi. Belə anlarda qeyri-ixti-
yari 
əlini irəli uzadıb  ehmalca  qızın  qoluna toxunurdu.  Qızın 
qolu da bu buz s
əltənətinin pillələri kimi hamar və  sürüşkən 

---

Firuz Mustafa 
190 
idi. V
ə ən təəccüblüsü bu idi ki, onun əli qızın qoluna toxunar-
k
ən sanki bədənindən elektrik cərəyanı keçirdi. Bundan heç də 
az t
əəccüblü olmayan  isə  o  idi  ki,  qızın  bəyaz buz salxımına 
b
ənzəyən yaraşıqlı qolu soyuq deyildi; hətta, demək olar ki, hə-
rar
ətli idi. 
 Bütün bu müdd
ət  ərzində Cavad Əmirxanlı özü üçün bir 
şeyi heç cür müəyyən edə bilmədi: onlar pillələri üzüaşağı enir, 
yoxsa yuxa
rıya doğru qalxırlar? 
 Buz pill
ələri onları çox geniş bir salona gətirib çıxartdı.  
 B
əyaz inamlı addımlarla irəli keçib əlindəki parlaq çubuğu 
divar
dan asılmış buz salxımlarına yaxınlaşdırdı. Sən demə, bu 
buz “sal
xımlar”ı əsl çilçıraq imiş; bir anda hər tərəf nura qərq 
oldu.  
 Ca
vad Əmirxanlının ilk diqqətini cəlb edən buzlaq səltə-
n
ətindəki  ağaclar oldu. O, həmin bitkiləri  anındaca tanıdı;  bu 
ağaclardan  biri də  onların  şəhərdəki mənzillərinin eyvanında 
böyüyürdü. 
 Altdan-altdan 
ətrafa göz gəzdirməyə başladı. 
 Buzlaq n
əhəng bir saraya bənzəyirdi. Sanki tavana, döşə-
m
əyə və divarlara ağ-parlaq mərmər üzlüklər döşənmişdi. Ca-
vad Əmirxanlı yalnız indi gördü ki, divarlar boyu buz kreslolar 
düzülüb v
ə həmin kreslolarda buz heykəllərə bənzəyən adamlar 
h
ərəkətsiz vəziyyətdə əyləşiblər. Nə bir səs vardı, nə də səmir. 
Çox güman ki, buz salonun kreslolara çök
müş buz sakinləri ya 
yuxuya get
miş, ya da həyatla çoxdan vidalaşmış adamlar idi.  
 O, xoflan
dı. Boğazının gicişdiyini hiss etdi.  
 
Qız ayaq saxlayıb gülümsəyərək onun üzünə baxdı. Cavad 
Əmirxanlı çaşıb qalmışdı. Görəsən onu buraya dəvət etməkdə 
qızın məqsədi nə idi? Görəsən bura doğrudanmı qar adamların 
m
əskəni idi? Buralar nə vaxtdan yaranmışdı belə? Bu qar sara-
yın, buz səltənətinin bir başçısı, bir sahibi vardımı görəsən?  
 
Şübhəsiz ki, bütün bunlar bir yuxu idi. Bu yuxu son za-
manlar Ca
vad Əmirxanlıya yeni-yeni sürprizlər bəxş etməkdə 
idi. Bu da növb
əti sürprizlərdn biri... Yox, bütün bunlar həm də 
h
əqiqətə oxşayırdı. 

---

Seçilmiş əsərləri, I CİLD 
191 
 -
Üşüyürsən? 
 Bu sua
lı qız verdi. 
 O, heç özü d
ə düz-əməlli bilmirdi ki, üşüyür, ya yox. 
 Qeyri-ixtiyari dill
əndi: 
 -
Yox... Üşümürəm. 
 Uzaqdan n
əçə yeknəsək bir uğultu eşidilməyə başladı. Elə 
bil ki, mi
şarla ağac doğrayırdılar. 
 
Qız onun səsə diqqət kəsildiyini duyub qısa məlumat ver-
di: 
 - Ba
yırda tufan başlayıb. 
 “Dem
əli, bunlar üçün mağaradan kənardakı aləm “bayır” 
hesab olunur... “Tu
fan başlayıb”. Bəs burada necə, görəsən tu-
fan olurmu? Buraya da qar ya
ğırmı?  İnanmıram. Bura qapalı 
yerdir. Yax
şı bəs onda buradakı buzlaq necə yaranıb?.. “Tufan 
başlayıb”. Qoy başlasın...” 
 
Əyilib buz döşəməyə baxdı. Gözü istər-istəməz şalvarının 
bala
ğına sataşdı;  sonra  əynindəki pencəyə  nəzər saldı.  Sanki 
onu  ağ  kəfənə  bürümüşdülər. Artıq  Cavad  Əmirxanlının  pal-
palta
rını  qırov örtməkdə  idi. Ona elə  gəldi ki, bu “yuxu” bir 
aza
cıq davam etsə, tezliklə onun özü də kreslolardakı buz hey-
k
əllərdən birinə çevriləcək. Daxili bir həyəcan onun ürəyini tə-
latüm
ə gətirdi. Sual və qorxu dolu baxışlarını qızın üzünə dik-
di. Dey
əsən, qiz onun ürəyindən keçənləri oxuyurdu.  
 B
əyaz, dəcəl uşaq kimi yerində fırlanıb qəhqəhə çəkdi. 
 Ca
vad Əmirxanlı təəəccübləndi: “Buna nə olub belə? Ağlı 
çaşmayıb ki?” 
 Dey
əsən, qız həqiqətən onun ürəyindən keçənləri oxumuş-
du; çünki o, tez ciddil
əşib qaşlarını çatdı, inamlı addımlarla irə-
liy
ə, mağaranın  dərinliyinə  doğru yeridi. Cavad  Əmirxanlının 
qızın arxasınca addımlamaqdan savayı əlacı qalmadı.  
 Buz d
əhliz uzandıqca uzanırdı.  Daha bayaqkı  uğultu  eşi-
dilmirdi. Sükutu onla
rın  yumşaq  ayaq  səsləri pozurdu. Bəyaz 
ir
əlidə gedirdi. Cavad Əmirxanlı asta addımlarla onun arxasın-
ca yeriyir
di. Qız aradabir addımlarını yavaşıdıb geri boylanırdı. 
Sanki bununla onun yorulub-yorulma
dığını öyrənmək istəyirdi. 

---