SeyfəDDİn qəNİyev tariyel qəNİ
Yüklə 2,34 Mb. Pdf görüntüsü
|
Əlacsız qalıb oğlum yerində olan bu adamların qarşısında tamam soyundum. Onlardan birisi əlindəki iti bıçaqla paltarım- dakı bütün düymələri kəsib stolun yeşiyinə atdı, şarf və qayışımı götürüb cibimdən çıxan şeylərin yanına qoydu və: – Geyin, – dedi. – M ən bunları düyməsiz necə geyim? – Özün bil ərsən, burada qayda belədir. Paltarlarımı geyib, güc-bəla ilə onları bənd etdim. Şal- varımı əlimlə tutmasaydım, sürüşüb düşürdü. Azacıq sonra başqa üç nəzarətçi də gəldi. Otaqdakılar m əni bu nəzarətçilərə təhvil verib, qol çəkdirdilər. Nəzarətçilər m əni qabağına qatıb pilləkənə tərəf apardılar və biz 4-cü m ərtəbəyə qalxdıq. M əni 145 №-li kameraya saldılar və qapını üç yerdən bağladılar. Kameranın uzunluğu iki metr, eni isə 1 m 25 sm idi. Hər t ərəfi sementlə suvaqlanmış bu kameranın yalnız bir qapısı və tavana yaxın yerdə kiçik bir nəfəsliyi (buna pəncərə demək olmaz) var idi. Qapı nə isə çox ağır bir şeydən qayrılmış, üzünə dəmir t əbəqə çəkilmişdi, qıfılın bir adəti yerində, ikisi isə çalın-çarpaz düz əldilmiş qalın dəmirlərlə vurulurdu. Kameranın əşyası bir d əmir çarpayı, kiçik bir “tumboçka” və qapının dalına qoyul- muş “paraşadan” ibarət idi. Çarpayı kökündən olmasa daha yaxşı idi, çünki onu məhz dustaqları incitmək üçün düzəltmişdilər. Çox iri parça bərk metaldan qayrılmış bu çarpayı yerə bənd edilmişdi. Onun üstü setka əvəzinə qaynaq yolu ilə bir-birinə bənd edilmiş yoğun d əmirlərdən qayrılmışdı. İçərisi çox köhnə dəniz yosunu ilə doldurulmuş “döşək” adlandırılan şey, uzanan kimi bu də- mirl ərin arasından süzülüb yerə tökülür və dəmirlər yatmağa imkan vermirdi. Yerd ə yatmağa isə icazə yox idi. “Tumboçka” deyil ən şey, əslində saysız-hesabsız taxtabitiləri kamerada ~ 135 ~ saxlamaqdan öt əri idi. Çünki əgər bu deyilsə, kamerada onun heç bir v əzifəsi yox idi. Dustaq ondan əsla istifadə etmirdi, etm əyə də imkan yox idi. Taxtabitilər adamı quduz it kimi dalayırdılar. “Paraşa” qapının dalında, çarpayının ayaq tərəfində qoyulmuş köhnə, dəmir vedrədən ibarətdir. Onun ağzına bir parça faner qoyulmalıdır. Əksər hallarda isə bu olmur. Dus- taqları ancaq səhərlər ayaqyoluna apardıqları üçün onlar bütün günü v ə gecəni bu “paraşa” dan ayaqyolu kimi istifadə etməli olurlar. S əhərlər ayaqyoluna getdikdə paraşanı da aparır, orada boşaldır və yenə də özləri geri qaytarırlar. Paraşalar uzun illər bu v əzifəni ifa etdiklərindən çox pis, dəhşətli bir üfunət iyi verirl ər. Deyə bilərəm ki, kamerada insanı ən çox narahat edən el ə bu “paraşa” olur. T ək kamerada saxlanan dustağın özünəməxsus gündəlik rejimi var. Burada qapı yalnız səhər saat altıda açılır. Bu zaman dustaq ayaqyoluna çıxarılır. Bundan sonra dustaq və nəza- r ətçinin əlaqələri qapıdakı kiçik pəncərəcik vasitəsilə olur. N əzarətçilər düstağa müraciətlə bir söz demirlər. Burada bütün gün ərzində cəmisi 12 söz işlənilir: “padyom (qalx)”, “ubornaya (ayaqyoluna)”, “şəkər, çay, selyotka, çörək, nahar yem əyi, praqulka (gəzinti), axşam yeməyi, çay, nömrənin soruşulması, yat”. Bütün gün ərzində bu sözlərdən başqa heç bir söz eşitmək mümkün deyildi. Dustağın bütün xahiş və suallarına qarşı nəzarətçilər lal və kar imişlər kimi susurlar. Tək kameranın uzunluğu cəmisi 1m 25sm olduğu üçün burada g əzmək çox çətin idi. Çarpayı ilə qarşı divarın arasında cəmisi 40-45 sm enind ə dar bir yer qalırdı ki, dustaq bütün günü burada, o baş-bu başa getməli olurdu. Mən bu kameralarda keçirdiyim bir neç ə aylıq müddət ərzində min kilometrlə yol getmiş, bu səzsiz-səmirsiz guşədə xəyal aləminə qapılmışam. B əzən bu xəyallar içində özümü memar hesab edir, abad ~ 136 ~ şəhərlər, gözəl-gözəl binalar, misilsiz saraylar yaradırdım. B əzən böyük bir qoşunun sərkərdəsi olur, Dünya üzündəki bütün zülml əri məhv edir, dünya xalqlarını azadlığa çıxarırdım. B əzən cəsur bir təyyarəçi olub göylərə qalxır, kainatın hələ öyr ənilməmiş planetlərinə uçur, insanların hələ öyrənmədiyi, f əqət öyrənmək istədiyi şeyləri öyrənirdim. Bu xəyallar iç ərisində mən gah gəmi kapitanı olub, dalğalarla mübarizə aparır, gah həvəskar bir axtarışçı kimi insanların tarixi keçmişini kəşf edirdim. Burada saxlandığımın 26-cı günü yatmaq əmri veriləndən bir q ədər sonra məni kameradan çıxarıb aşağı endirdilər və 406- cı otaqda müstəntiq Melkumovun yanına gətirdilər. Melkumov m əni özü ilə üzbəüz küncdə qoyulmuş boş bir stulda oturtdu. İlk əvvəl demək olar ki, əhəmiyyətsiz şeylərə, m ənim şəxsi həyatım, kamerada vəziyyətimin necə keçməsinə dair suallar verdikd ən sonra birdən soruşurdu: – Danışın! M ən gözləyirdim ki, siz bu vaxtda qədər öz cinayətləri- nizi ətraflı fikirləşər və mənimlə görüşmək arzu edərsiniz. Çox t əəssüf ki, siz bunu etmədiniz və mən məcbur oldum ki, sizi ya nıma çağırtdırım. İndi mənə deyin etmiş olduğunuz cina- y ətləri mənə danışırsınızmı? M ən duruxdum: – V ətəndaş müstəntiq, mən sizə hansı cinayətlərimdən danışmalıyam? Axı mən heç bir cinayət etməmişəm. – B əs sizi nə üçün həbs edib buraya gətirdiklərini bilmirsinizmi? – Xeyr, bilmir əm, mənə elə gəlir ki, bu təsadüfi bir s əhvdir. Melkumov əlindəki qələminin ucunu stola bir neçə dəfə vurduqdan sonra: – MVD heç zaman s əhv etmir, vətəndaş Mikayılzadə, – dedi. Siz bura s əhvən deyil, əsaslı surətdə, cinayətləriniz isbat ~ 137 ~ Yüklə 2,34 Mb. Dostları ilə paylaş:
|