SeyfəDDİn qəNİyev tariyel qəNİ
Yüklə 2,34 Mb. Pdf görüntüsü
|
N əhayət, bizi başqa bir qarovul dəstəsi qarşıladı. Onlar da ilk əvvəl məndən nömrəmi soruşdular və müsbət cavab aldıqdan sonra dövrəyə alıb apardılar. Artıq biz nazirliyin binasında idik. Bu dəstə də məni 1-2 d əfə aşağı-yuxarı aparandan, koridorları dolandırandan sonra, n əhayət, müstəntiqin otağına gətirdi. Məni içəri salıb özləri qapıya çıxdılar. Otaqda mənim işimi aparan müstəntiq -15-ci şöbənin rəisi Məmmədov, prokuror Əliyev və 2 nəfər tanımadığım kişi var idi. M əni küncdə qoyulmuş stulda oturtdular. Ətrafa baxmaq, qurdalanmaq, əl tərpətmək, icazəsiz danışmaq, prokuror və müst əntiqin dik gözünün içinə baxmaq və s. olmaz. Mən bu “qanunları” bilirdim, odur ki, səssizcə yerimdə oturdum. M əni 3-4 gündən bəri görməyən bu adamlar, yəqin ki, bu müdd ətdə hədsiz dərəcədə arıqlayıb gerilədiyim üçün təəccüb- l əndilər. İlk əvvəl müstəntiq: – Siz ə nə olmuşdur? Niyə bikefsiniz? - deyə soruşurdu. M ən dinmədim. – Sizinl ə danışıram! M ən nə cavab verəcəyimi bilmirdim. Müst əntiq səsini ucaltdı: – Siz eşitmirsinizmi? M ən cavab axtarırdım ki, prokuror yenidən ayağa qalxdı v ə sərt bir sillə üzümü yandırdı. Ağrı məni qovursa da, din- m ədim. Prokuror: - Siz bir söz danışacaqsınızmı? Etdiyiniz cinayətləri aça- caq sınızmı? – dedikdə, mən özümü ələ alaraq: – M ən hansı cinayətləri etdiyimi bilmirəm, – dedim. 15- ci şöbənin rəisi quş kimi yerindən sıçradı. Mən hiss etdim ki, cavabım onu dəhşətə gətirmişdir. O, mənə 2-3 sillə vurub: ~ 141 ~ – Heyvan oğlu heyvan, – dedi, sən bizi nə vaxta qədər incid əcəksən? Ağzımdan və burnumdan qan axmağa başladı. Lakin ci- bimd əki dəsmalı çıxarmağa ixtiyarım olmadığından qan üs- tüm ə tökülürdü. Prokuror ağır yumruğu ilə sinəmə, kürəyimə, qarnıma və başıma bir neçə dəfə vurandan sonra böyrümdən bir təpik ilişdirdi. Mən döşəmənin üstünə yıxıldım. Lakin qalxmağa ixt iyarım olmadığını bildiyim üçün ayağa durmadım. Şöbə rəisi əl-ayağa düşdü: – Ayağa dur, əclaf, qan döşəməni buladı. “Qa n döşəməni buladı” - bu sözün mənə nə qədər acı t əsir etdiyini deyə bilmirəm. Təki məni hər gün döyə idilər, amma bu sözü eşitməyə idim, demək, onları ağız-burnumdan qanın axması deyil, döşəmənin qana bulanması narahat edirdi. M ən qalxıb yerimdə oturdum. Müst əntiq mənə yaxınlaşdı: – Bura baxın, özünüzü niyə incidirsiniz? Axı siz danış- malısınız. – M ən daha heç bir şey deməyəcəm. Müst əntiq təəccüblə: – Nec ə? Necə? - deyə bağırdı. – M ən daha heç bir şey deməyəcəm, – deyə qəti bir səslə t əkrar etdim. 15- ci şöbənin rəisi üzünü prokurora tutub: – Siz nec ə bilirsiniz, – dedi, – təcrübədən keçirəkmi? Prokuror: – Çox z əifdir, – deyə cavab verdi, – bilmirəm dözə- c əkmi? – H ər halda bir-bir sınaqdan keçirmək lazımdır. Mən əminəm ki, elə ilk təcrübədə bizimlə razılaşacaqdır. Yola gəl- m əsə, o biri təcrübələrə göndərərik. Bilirsinizmi, bunların it ~ 142 ~ kimi 40 canı olur, hələ-hələ ölmürlər. Ölsə də biz, böyük bir şey itirmirik. – Razıyam. “Bu söhb əti, görünür ki, məhz məni qorxutmaq üçün edirl ər”, - deyə düşündüm. Burada hansı təcrübələr ola bilər ki? M ən bunları fikirləşirkən müstəntiq telefonun dəstəyini gö- türüb: - Kommutator, – dedi, – 316- cı otağa, 48-dən bir icra qrupu gönd ərin. Şöbə rəisi və prokuror otaqdan çıxdılar. Müstəntiq otaqda g ərdiş etdiyi halda: – İndi görərsiniz, – dedi, – biz sizin qoca, mədəni, savadlı v ə zəif bir adam olduğunuzu nəzərə alır, sizinlə yumşaq rəftar edirik. Siz is ə bizim bu münasibətimizə qarşı özünüzü ləya- q ətlə aparmadınız. – M ən nə etməli idim ki? – H ər şeyi açıb demək lazımdır. Biz onsuz da hamısını bilirik. – Əgər bilirsinizsə, daha məndən niyə soruşursunuz? – Biz ümid edirik ki, siz v ətən qarşısında etmiş oldu- ğunuz cinayətləri özünüz boynunuza alacaq, günahınızı etiraf ed əcək, bununla da öz cəzanızı yüngülləşdirəcəksiniz. – M ən heç bir cinayət etməmişəm. Əgər siz bilirsinizsə, m ənə deyin, – dedim. Bu zaman qapı döyüldü və dörd nəfər adi sivil paltarlı, möhk əm bədənli, orta yaşlı kişi içəri girdi. Müst əntiq məni onlara göstərib: – Aparın, – dedi, – 6 №-li təcrübədən çıxarın. M ən ayağa durub onların arasında qapıdan çıxdım. Biz sür ətlə irəliləyib dolanbac yollarla, nazirliyin qapısını t ərk edib həbsxanaya daxil olduq. Mən bunu aralıq qapıda durmuş qarovul dəstəsini görəndə başa düşdüm. M əni kiçik bir otağa gətirdilər. Burada divardan asılmış rezin meşoklardan birini götürdülər və məni qəfildən qamar- ~ 143 ~ layıb həmin meşokun içinə soxdular. Tələsik meşokun ağzını bağladılar və harasa 5-10 metr sürütdülər. Yaxşı ki, meşokda n əfəs almaq üçün bir neçə xırda deşik var imiş, yoxsa havasızlıqdan orada boğulmaq olardı. Bird ən mənə kimsə bir təpik vurdu və mən, deyəsən 6-7 ayağaltılı pilləkəndən aşağı diyirləndim. Orada məni nə isə o q ədər də sərt olmayan bir şeylə (sonradan öyrəndim ki, bu şey içi boş olan rezin qırmanc imiş) insafsızcasına döyməyə başladılar. Kimsə məni tez-tez pilləkənin üstünə çəkir, oradan ağır ayaqlarla təpikləyərək yerə salır, yerdəkilər də qırmacla vururdular. Tezlikl ə, görünür ki, bu cür “oyun” onları bezikdirdi və onlar m əni təpiklə bir-birinə vurmağa başladılar. Mən futbol topu kimi aralıqda qalmışdım. Hər tərəfdən üstümə zərbələr yağırdı. Çığırmamaq üçün dodaqlarımı çeynəyirdim. Çox keçm ədi ki, huşumu itirdim və sonra nələr olduğunu bilmirəm. Ayıldıqda özümü sement döşəmənin üstündə uzanmış gördüm. Başımın üstündə həmin 4 nəfər “oyunçu” və ağ xalatlı ucaboy bir kişi – həkim durmuşdu. H əkimin ilk sualı bu oldu: – İndi boynunuza alacaqsınız, yoxsa davam etdirsinlər? Q əribədir, mən elə bilirdim ki, bütün həkimlər yenicə ayılmış xəstəyə nəsə başqa, daha mehriban sözlər deməlidirlər. S ən demə, həkimliyin bir sahəsi də var imiş. Dill ənməyə taqətim yox idi. Olsa da, özümü döydürmə- m ək üçün dinmədim. H əkim nəbzimi əlindən buraxıb: – Aparıb yerinə təhvil verin, – dedi. Azacıq sonra mən öz kameramda oturmuşdum. Təəc- cüblü burasıdır ki, bədənimdə qaralmış yer yox idi, amma hər yerim dözülm əz dərəcədə sızıldayırdı. Ert əsi günü məni yenə də müstəntiqimin yanına apar- dılar. O, məni görən kimi: ~ 144 ~ Yüklə 2,34 Mb. Dostları ilə paylaş:
|