SeyfəDDİn qəNİyev tariyel qəNİ
Yüklə 2,34 Mb. Pdf görüntüsü
|
olunduqdan sonra g ətirilmişsiniz. Mənə sizin bütün cinayətləri- niz b əllidir. Mən yalnız onu istəyirəm ki, siz bu cinayətləriniz haqqında özünüz danışasınız. M əni dərin bir fikir götürdü. Nə zaman və harada, hansı cinay ətləri edə biləcəyim haqqında düşünməyə başladım. Müst əntiq də mənim düşüncəyə getdiyimi görüb mütaliəylə m əşğul oldu. Aradan 10-15 d əqiqə keçdikdən sonra o, başını qaldırıb: – Fikirl əşdinizmi, - deyə soruşdu. Zənnimcə, insan etmiş olduğu cinayətləri ömrü boyu yadından çıxarmır. – V ətəndaş müstəntiq, - dedim, axı mən nə fikirləşim, m ən ki, heç bir cinayət etməmişəm. Bir q ədərdən sonra müstəntiq komendantlığa zəng vurdu v ə dörd silahlı əsgər məni qabaqlarına qatıb kamerama qaytardılar. Yuxusuzluqdan başım gicəllənirdi. Kameraya girən kimi t ələsik soyunub (soyunmamış uzanmağa icazə verilmirdi) çarpayıya uzandım və çirkli, iyrənc bir qoxu verən adyalı üstüm ə çəkdim. T əzəcə yuxuya getmişdim ki, qapı yenidən açıldı və məni aşağı endirib bu dəfə başqa bir otağa – müstəntiq Kərimovun yanına gətirdilər. Bu da məndən bir neçə əhəmiyyətsiz söz soruşub, etmiş olduğum cinayətləri danışmağı təklif etdi. T əxminən bir saatdan sonra məni geri qaytardıqda artıq sabah açılırdı. Mən bu saat ancaq bir şey – yatmaq istəyirdim. Lakin du staqxananın qanuna əsasən gündüz nəinki yatmaq, h ətta uzanmaq, oturmaq belə qadağan idi. Mən bütün günü kamerada var-g əl etməli oldum. Danışmaq, oxumaq, ağlamaq, gülm ək – bunlar hamısı qəti olaraq qadağan idi. Başqa sözlə des ək, qəbirlə bu kameranın fərqi yalnız onda idi ki, qəbirdə ölü, burada is ə diri insanlar olur. Bu v əziyyət günlərlə davam edirdi. ~ 138 ~ Gec ələr gah bu, gah o müstəntiqin otağına aparır, gündüz is ə yatmağa imkan vermirdilər. Yuxusuzluq məni üzüb əldən salırdı. Tərs kimi yemək də olduqca az idi. Bu yeməklə hətta acından ölmək belə mümkün idi. Səhər 1, bəzən 2 selyotka başı v ə 150 qram qara çörək (hərçənd bu palçığa oxşar cismə çörək dem ək mümkün deyil), günorta vaxtı 100 qram çörək və sup (supun içind ə 1 və ya 2 qabıqlı çürük kartof və bir neçə çuğundur qabığından başqa şey olmurdu), axşam 50 qram çör ək və sıyıq (bu sıyıq qabıqlı halda bişirilmiş vələmir, arpa v ə ya darıdan olurdu). Bundan əlavə səhərlər bir qab isti su və 1 çay qaşığı şəkər verilirdi. Günd əlik menyu bundan ibarət idi ki və heç bir v əchlə dəyişdirilmirdi. Q əribədir ki, evimizdən də mənə yemək gətirən yox idi. M ən bir dəfə bu haqda müstəntiqə müraciət etdikdə o, gülüm- s əyərək: – N ə bilim, dedi, - gətirsəydilər, sizə verilərdi. Özümüz bazar dan şey alıb sizə verəsi deyilik ki? Sonra da əlavə etdi: – Bir d ə ki, yəqin ailəniz sizin haraya düşdüyünüzü bilib, sizd ən imtina edib. Əgər elə etmiş olsalar, düzgün hərəkət et- miş olarlar. M ən yalnız sonralar ailəmlə məktublaşarkən öyrəndim ki, onlar h ər ay 2 dəfə müntəzəm olaraq mənim üçün müxtəlif yem ək və geyim şeyləri gətirirlərmiş. (2 dəfədən çox qəbul etmirl ərmiş.) M əlum olur ki, qəsdən bu şeyləri mənə vermir, ac sax- lamaqla inanc ımı qırmaq istəyirlərmiş. M ən həqiqətən də nədə müqəssir olduğumu dərk edə bilmirdim. Tez-tez müst əntiqlərin və prokururların təkrar etdiyi “fikirl əşin”, “gizlətməyin”, “siz ancaq səmimi etirafınızla c əzanızı yüngülləşdirə bilərsiniz” və s. Buna oxşar təkliflər ~ 139 ~ m əni doğurdan da düşünməyə, fikirləşməyə, həyatım boyu et- diyim “cinay ətləri” xatırlamağa məcbur edirdi. Artıq bir neçə gün idi ki, mən öz-özümü zehnən yorur, incidirdim, f əqət öz əməllərimdə bir cinayət nişanəsi tapa bil ərdim. Q əribə burasıdır ki, mənim cinayətimin nədən ibarət olduğunu müstəntiklər və prokurorlar da demirdilər. S ən demə onlar da mənim kimi fikirləşir və mənim üçün cinay ət axtarırlarmış. Mən bunu xeyli sonra öyrəndim. Aprelin 1-d ə gecə kameranın gözcüyü aralandı Xəfif bir pıçıltı sanki eşidiləcəyindən qorxaraq soruşdu: –150? Bu m ənim nömrəm idi. Artıq mən burada canlı bir vücud deyil, b əlkə 150 nömrəli əşya idim. – B əli! - dedim. – Geyinin! M ən cəld geyinib ayağa durdum. Qapı açıldı, yekəpər bir n əzarətçi yenə də yavaşdan: –150? - dey ə soruşdu. – B əli! – S...s...s... Bu nida “s əssiz” deməkdir. Mən artıq bunu bilir və əməl edirdim. Biz pil əkənin başına çatdıqda orada 6 nəfər qarovulçunun dayandığını gördük. Qarovulçu da eyni yavaş səslə soruşdu: – 150? – B əli! – deyə cavab verdim. Qarovulçular m əni dövrəyə alıb “s...s...s...”deyir, pilləkə- nin m əhəccərini taqqıldadaraq qabaqda adam olub-olmadığını mü əyyən edərək irəliləyirdilər. M əni getdiyimiz yolu bilməyim deyə, sürətlə yürüdür, divarların arxasındakı dar yollarla gah aşağı, gah yuxarı aparır, getdiyimiz yolu bir neç ə dəfə dolandırırdılar. ~ 140 ~ Yüklə 2,34 Mb. Dostları ilə paylaş:
|