Hüseynbala MİRƏLƏmov
Yüklə 0,77 Mb. Pdf görüntüsü
|
28
Hamiləlik dövrünün xeyli hissəsini xəstəxanada keçirən Fidanın da ərinin üzünü görməyə gözü yox idi. Uşağın dünyaya gəlişi belə aralarındakı soyuqluğa son qoymadı. Əfqan ortada yaranmış bu süni soyuqluqdan sui-istifadə edib subay oğlanlar kimi gəzib dolanır, günlərlə evə gəlmirdi. Elə bil onun üçün ailəli olmağının elə də əhəmiyyəti yox idi. Fidan gələcəyindən, taleyindən bərk nigarançılıq keçirirdi: “İlahi, rəhm et, mənim ailə həyatım səhvlər üzərində qurulub, bu səhv addımlar, qərarlar nə vaxta kimi davam edəcək? Bəlkə bu uşağı dünyaya gətirməklə daha bir səhvə imza atdım?”. Cavabsız sualların məngənəsində sıxıldıqca özünə də, həyatına da ona bu həyatı bəxş edənlərə də nifrət edirdi. Bir dəfə Natəvan hirsli-hirsli zəng edib, Əfqanı hansı restorandasa cavan bir xanımla göründüyünü bildirdi: “Bu dünyada nə ideal sevgi var, nə ailə, Fidacan, belə şeyləri özünə dərd eləmə, vaxtın olsa, məni ara, gəl görüşüb dərdləşək...”. Fidanı yenə fikir-xəyal əsir-yesir eləmişdi, bir kimsəylə dərdləşmək fikri yox idi. Valideynlərinin onun bu məhbəs həyatından xəbər tutub, narahat olacaqlarından qorxurdu. Hər şeyi amansız taleyin ixtiyarına buraxmışdı, dönük bəxt isə xoş gələcək vəd verməkdən deyəsən, qaçırdı. Bir payız günü Əfqan yenə adəti üzrə səfərdə idi. Fidan oğlunu yatızdırıb televizora baxırdı, ailədə, ərlə arvad arasında baş verən narazılıqlardan bəhs edən veriliş gedirdi. Gənc bir qadın narkotikə batağlığına yuvarlanan, əri tərəfindən aldadıldığını, iki körpə uşaqla kirayədə yaşadığını ürək yanğısıyla söyləyir, zarın-zarın ağlayırdı. Bir ağbirçək ana övladlarından giley-güzar edirdi, xəyanətdən, dönüklükdən danışdıqca canlı efirdə emosiyalar qızışırdı. Sarışın aparıcı qız da dərdlərinə əlac axtaranlara tez-tez “dərdini bizə danış, çünki sən tək deyilsən” deyə həyəcanla təsəlli verirdi: “Böyük hind yazıçısı Taqorun təbirincə desək, Dünya həyatı bütün insanların itirdikləri məhəbbətin hesabına zənginləşir... Qoy gölü görməyə gözləri olanlar tikanı da görsünlər...”. 29
Bu zaman Fidana elə gəldi ki, aparıcı qız onu və ekran qarşısında oturan onun kimiləri nəzərdə tutur. Deyirlər dünyada dərdsiz insan yoxdur, görəsən, doğrudanmı, belədir? Görünür, hər kəs həyatda bir dəfə ağılsızlıq edir, sonra ömür boyu ya ağılsızcasına atdığı addımın bəlasını çəkir, ya da bütün həyatını səhvini düzəltməyə - doğru yol axtarmağa sərf edir. Həyat yollarında büdrəmək hələ yıxılmaq deyil, amma hər yıxılanın ayağa qalxma ehtimalı da olmur. Telefon zənginə düşüncələrdən ayrıldı. Dəstəyi qaldırıb: - Bəli, - dedi, - eşidirəm. Telefonun o başındakı səs xırıldadı: - Salam, Fidan xanım, necəsiniz? Yəqin Siz də mənim kimi “Sən tək deyilsən”ə baxırsınız? Baxırsınız, öz uğursuz taleyiniz barədə düşünürsünüz! Elə mən də sizi düşünürəm, demək istəyirəm ki, siz tək deyilsiniz, Fidan xanım! Axı siz həqiqətən o adamın ucbatından çəkdiyiniz iztirablara layiq deyilsiniz. - Yaxşı, deyin görüm, axı siz kimsiniz dərdimə şərik çıxırsınız, adımı hardan bilirsiniz? - Sizi sevən bir kəs... - Ailəvi olduğumu bilə-bilə bu nə sözdü işlədirsiniz, qorxmursunuz? Heç, nə qədər böyük qəbahət işlətdiyinizi bilirsiniz? Xahiş edirəm, bir daha bura zəng etməyin! - Mən sizdən heç nə istəmirəm, xahiş edirəm, bir az məni dinləyin! - Axı siz kimsiniz, niyə sizi dinləməliyəm? - Adım Röyaldı. Fidan bir andaca Röyal adında kimisə tanıyıb-tanımadığını xatırlamağa çalışdı: “Röyal kimdir, mənim belə bir tanış-bilişim yoxdu, axı?”. - Tanımırsınız məni, məhəllədəki tay-tuşlarım məni sadəcə, Qarabala çağırırlar... Uzaqdan görüb-tanımadığım bir qadının, yaxından tanıyıb-bildiyim bir fırıldaqçıyla yaşaması sadəcə əzab verirdi mənə. Sonra o gözəl qadına elə uzaqdan-uzağa dəlicəsinə vuruldum, onu düşdüyü tordan xilas etməyi qərara
30
aldım. O qadın sizsiniz! Evliykən tənha qadının taleyini yaşamaqdan bezmədinizmi, Fidan xanım? Mən sizinlə görüşüb söhbət etmək istəyirəm. - Ay oğlan, deyəsən, ünvanı səhv salmısınız, burda nə sevdiyiniz qadın var, nə də görüşüb ürəyinizi boşaltmaq istədiyiniz başqa bir kəs... Sözünü qurtaran kimi dəstəyi yerinə qoydu. Dərhal da qəlbini təəssüf hissi bürüdü: “Qarabala? Onu tay-tuşları niyə belə çağırırlar? Bəlkə əsmərbənizli olduğuna görə?! Bütün bunlar adicə təsadüf ola bilər, yalnız təəssürat da. Bəs, o bu evin telefon nömrəsini, mənim adımı, sevmədiyim adamla yaşamağımı hardan bilir? “Tanıyıb-bildiyim fırıldaqçı” deyəndə Əfqanımı nəzərdə tutur? Necə də fikrini düzgün ifadə elədi” “Evliykən tənha qadın taleyini yaşamaqdan bezmədinizmi, Fidan xanım...”. Görəsən, mənimlə görüşüb nə barədə söhbət etmək istəyirdi?..” Bir azdan yenə telefon zəng çaldı. Fidan tərəddüdlə uşaq mürgüləyən otaq tərəfə baxıb dəstəyi ehtiyatla götürdü. Bayaqkı xırıltılı səs bu dəfə bulanıq su kimi birdən-birə durulmuşdu. - Fidan xanım, sizi and verirəm o tək Allaha, dəstəyi tez asmayın, məni axıra qədər dinləyin, bilirəm, bu zəngi etmək üçün çox gecikmişəm, çox! Xahiş edirəm, azca səbrinizi basın, məni dinləyin, bir halda ki, görüşməyə razı deyilsiniz, onda sizə söyləyəcəklərimi telefonla da söyləyərəm, amma düzü, hardan, nədən başlayacağımı heç özüm də bilmirəm... Mən... mən sizin qəmxarınızam, həmdəminiz olub, dərdinizə şərik olmağa çalışan dünyanın bəlkə də ən bədbəxt bəndəsiyəm. Bəlkə xəyallarınızda surətini canlandırdığınız, arayıb-axtardığınız, amma həyatda qarşınıza çıxıb, sizə məhəbbətini açıb- söyləməyə cəsarəti çatmayan bəxtsiz cavanam. Fidan bu an nə deyəcəyini bilmədi. “Sən... Sən...” – deyib duruxdu. - Hə, mən, mən sizin xilaskarınız olmağa cürəti çatmayan qorxağın, acizin biriyəm. Mən sizi sevirəm, bir gün lap uzaqdan-uzağa görməyəndə dünyam qaralır, həyatım alt-üst olur. Mən xəstəyəm, Fidan, bəlkə sabah həyatda olmayacağam, mənimlə danışmağa razı olmağınız, ağrılı qəlbimin səsini
Yüklə 0,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|