Hüseynbala MİRƏLƏmov
Yüklə 0,77 Mb. Pdf görüntüsü
|
4 Onda Fidanın rəfiqəsinə bərk acığı tutmuş, ona təpinmişdi. Ceksə türkcə “mərhəba” deyib ədəb-ərkanla onların hər ikisinə təşəkkür edib gedər-getməz Natəvan hisslərini cilovlaya bilməmiş, çılğıncasına Fidanı dümsükləmişdi: - Ay qız, sir-sifət turşutma, öz aramızdı, təzə qonşunuz bomba oğlandı, - deyə qəlbindən keçənləri açıq-saçıq şəkildə dilinə gətirməyə çəkinməmişdi, - bax, ərə gedəndə beləsinə gedəsən, o dəqiqə bilinir, həm subaydı, həm də imkanlıdı. Hə, hə zənnim məni aldatmır, subay adama oxşayır, səncə, o məni alar? Fidan Natəvanın hərəkətindən diksinmiş, rəfiqəsini ciddi baxışlarla xeyli süzüb təəccüblə demişdi: - Dəlisən, Nata, yəni sən doğrudan da bunu ürəkdən deyirsən? Natəvan dərindən “ah” çəkib özünü sındırmamışdı: - Ürəkdən, ya böyrəkdən, nə dəxli var, canım. Mən səndən fərqli surətdə sevib-sevilmədən də ailə həyatı qurub xoşbəxt olmağın mümkünlüyünü bilirəm. Sənin geniş təxəyyülün, zəngin fantaziyan var, xəyalplovla yaşayırsan, gözləyirsən ki, ürəyində tutduğun ağ atlı oğlana həyatda rast gələcəysən. Unudursan, beləsi ya köhnə nağıllarda, ya da elə köhnə ağ-qara kino fimlərdə olur. İndiki oğlanlar varlı qızla, qızlarsa varlı oğlanla ailə qurmaq arzusuyla yaşayır, alışıb-yanırlar. - Hamının adından danışma, günaha batarsan, məni çıx. Deyirsən, yəni həqiqi eşqdən, məhəbbətdən əsər-əlamət qalmayıb? - Fida, inan mənə, məhəbbət dediyin cəfəngiyat adama ağrı-acıdan, göz yaşından savayı heç nə vəd etmir. Eşq xəstəliyinə mübtəla qızların çoxu ərə gedəndən uzağı dörd-beş ay sonra peşman olurlar. Məhəbbəti ehtiyacın iti qılıncı elə doğrayıb-tökür ki, heç aşiq-məşuq cınqırını da çıxara bilmir. Ailədə hər xırda məsələyə görə söz-söhbətlər uzanıb-böyüyür, bu da gec-tez boşanmalara gətirib çıxarır. - Elə danışırsan, sanki bu həyatı üç-dörd dəfə yaşamısan. Yaxşı bilirsən ki, çox var-dövlət, pul, qızıl-gümüş, sənin düşündüyün kimi imkanlı adama ərə getmək xoşbəxtlik qapılarını hər bəxtəvər qızın üzünə taybatay açmır. Bəzən
5 bəxtəvərliyilə öyünən, yaxud çoxunun xoşbəxt sandığı qadınlar da bitib- tükənməyən zənginlik içində öz əbədi bədbəxtliklərinə yas saxlayırlar. Mal- mülk, var sahibi olmaq hələ əsl xoşbəxtlik deyil. Fikir ver, gördüyün bu gözəl binanı imkanlı bir kişi qızına cehiz vermişdi, bəlkə sən demişkən, onunla ilə həyatı quran oğlan da qızın özündən çox var-dövlətinə aşiq imiş, demək çətindi, amma onlara nə burada rahat yaşamaq, nə də milyonçunun topdağıtmaz mülkü qismət oldu. Natəvan səbirsizliklə həmsöhbətinin sözünü kəsdi: - O zaman başqa, indi bambaşqa, indi hər kəs müstəqildi, istədiyi kimi yaşaya bilər. Mənim ağlıma görə əsl həyat yaşamağı bacaranındı, tale yollarını istədiyi kimi seçənlər imkanlı, yaxşı vəzifəli-pullu mənsəb sahibləridi, gec-tez sən də bu fikrimlə barışacaqsan, xoşbəxtlik də, bədbəxtlik də nisbidir, hər bir qızın, qadının özündən asılıdır... Fidan xanım, yoxsa sən də bəziləri kimi dini ayrıseçkiliyi əsas tutub müsəlman qızının ingilisə, almana, fransıza ərə getməyini qəbahət sayırsan? İnanmıram avropalaşmış böyük bir mədəniyyət mərkəzinin göbəyində yaşayan təhsilli rəfiqəm bu cür bəsit düşünsün... Fidanın gücü özünə çatmış, susmuşdu. Natəvanla aralarında ilk dəfəydi belə qəribə fikir ayrılığı ciddi mübahisəyə səbəb olurdu. Məgər insanları tanımaq mümkündü? Neçə illərin mehriban münasibətləri, dostluğu da kifayət deyil. Xətrini dünyalar qədər istədiyi, yaxın bilib qəlb açdığı rəfiqəsinin belə boş məntiqlə özünü haqqa çıxarmasına həm təəccüblənir, həm də təəssüflənirdi. “Lənət kor şeytana” deyib, gecəki maraqlı yuxusunu yadına saldı. Yuxusunda ağ gəlinlik paltarını köksünə sıxan, ağlayan qız görmüşdü. Hamının gözü qarşısında onun qolundan tutub faytona mindirdilər, o, nəmli kirpiklərini qaldırıb, həsrət içində son dəfə yaraşıqlı malikanəsinə baxıb pıçıldayırdı: “İlahi, kaş mənim bu qarmaqarışıq şəhərdə rahat ömür-gün keçirə biləcəyim hisli-paslı bir darısqal daxmam olaydı...” Qoca faytonçunun da halı özündə deyildi, dərin kədər içində dodaqaltı mızıldanırdı: “fəlakətin gücünə bax, xudaya, yersiz gəlir yerli baş götürüb qaçır. Halalı haram gözlə-qaş arasında üstələyir... Bu zülmü necə götürürsən?”
6 Bir istədi yuxusunu açıb Natəvana danışsın, bundan vaz keçdi. Çünki rəfiqəsi özgə hava üstə köklənmişdi, baxışı, duruşu qəlbinin sirli-soraqlı dünyasını indicə faş eləmişdi: - Vallah, mənə gülmə, əgər əcnəbi qonşun razı olsa, bu saat uça-uça ona ərə gedərəm. Nəyim artığdı, niyə də getməyim. Düzünü desəm, mən ilk baxışdan vurulmuşam. İndən belə Ceki görmək üçün tez-tez sizə gəlməli olacağam. Bilirsən, utanmağın yeri deyil, Fida, deyirəm, bəlkə bir dəfə evdə olanda yuxarı qalxım, qapısını döyüm, lap rəsmi deyim cənab Cek, mən sənə aşiq olmuşam. Bizim bir həzin mahnımızda deyildiyi kimi
“Bir gün qapını döysəm, Sənə sevirəm, desəm, Neylərsən mənə, neylərsən?”
Fidan iztehzaya keçdi: - Özü də ona aşiq olmamışdan qabaq, itinə-pişiyinə bərk-bərk vurulduğunu söyləməyi də unutma! O da qayıdıb ağzından vura ki, gözəl qız, aşiqlik ağılsızlığın birinci əlamətidir... Get, özünü həkimə göstər, yaxşıca yoxlatdır. Natəvan ciddiləşdi: - Bura bax, sən məni məsxərəyə qoyursan? Yoxsa Ceki “ələ keçirəcəyimə” şübhən var? Fidan bu dəfə rəfiqəsinin gözlərinin içinə baxıb təəssüflə: - Bayaqdan dediklərinin ciddi olduğuna inanmağım gəlmirdi, zarafat hesab eləyib əhəmiyyət vermirdim. İndi belə oldu, məni yaxşı eşit, əgər Cekin qapısını döyəcəksənsə, daha bizim qapını açma, - dedi... Fidanın sərt sözlərindən inciyən Natəvan dönüb getməzdən qabaq: - Sən də gözünü düz-əməlli aç, ətrafına yaxşı-yaxşı bax, yuxulu-yuxulu yox, - dedi – indi iyirmi birinci əsrdi, motal iyi verən köhnə fikirlərindən əl çək, axı nə səni, nə də məni anamız təzədən dünyaya gətirməyəcək. Əfəllik, ütülü əxlaq Yüklə 0,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|