Hüseynbala MİRƏLƏmov
Yüklə 0,77 Mb. Pdf görüntüsü
|
10
həyatda rast gələcəyinə inanır, şirin xəyallar aləmiylə yaşayırdı... Axı, elə bir oğlan hardasa var, sadəcə tanışmaq, ürcah olmaq, rast gəlmək tale məsələsidir. Natəvandan sonra Fidanın ürək sirrini danışmağa rəfiqəsi yox idi, kiçik bacısı ilə aralarında xeyli yaş fərqi vardı, qəlbini aça bilmirdi. Anasıyla bir-iki kəlmə kəsən kimi söhbət gah hərlənib-fırlanıb ingilis oğlana ərə getməyə hazırlaşan Natəvanın üstünə çıxır, gah da Fidanın varlı-karlı ailəyə gəlin getməyinin üstünə. Açıq-aşkar ana qızını tezliklə ərə verməyə tələsdirirdi. Ona görə Fidanın son vaxtlar anasıyla söhbəti tutmur, mövzusu sanki tükənmişdi. Bişirdiyi isti qutabları Aynazla ərinə göndərəndən sonra anası ona yaxınlaşıb: - Ay qızım, qadan alım, nigarançılığın nədir? Xəlvətə çəkilib öz-özünə nə danışırsan? – deyə astaca soruşurdu. Fidan anasının bu gözlənilməz gedişindən çaşıb qaldı, nə cavab verəcəyini bilmədi, elə bil hansısa bir xoşagəlməz iş üstündə yaxalanmışdı. Gözlərini sevimli anasının baxışlarından yayındırmağa çalışdı. - Heç, heç ay ana, burda nə var, elə-belə bağ-bağçaya baxa-baxa fikrə dalmışam. Anası saçlarını sığallaya-sığallaya məni dilə tutdu: - Ağıllı, qəşən balam, bəsdi göylərdə gəzib-dolaşdın, yerə enməyin, ətrafa baxmağın vaxtıdı. Sən indicə nəsə danışırdın, mən pıçıltılarını eşidirdim, nə dərd-sərin varsa, gəl məndən gizlətmə, aç ürəyini anana, bəlkə istədiyin var? Fidan xəfifcə gülümsündü: - Yox anam, mənim aşiq ola biləcəyim şəxs yoxdu. Özün də yaxşı bilirsən ki, küçə iti kimi qızların arxasınca sülənən kəslərdən zəndi-zəhləm gedir. Axı, sən özün də deyirsən, sevsəm də, məni elə-belə təsadüfi oğlana ərə vermək fikriniz yoxdu. - Ey, ay qızım, qız yükü, duz yükü: deyiblər, kaş, Allah qarşına halal süd əmmiş birini çıxaraydı, bizim də yükümüz azalaydı. Onda təhsil haqqını ödəmək bizə çətin gəlməzdi. Fidan anasını qucaqladı:
11
- Darıxma ana, vədəsi var, çalışıb sizi bu qayğıdan qurtaracağam, inşallah. Anası pörtmüş sifətində puçurlanan tər damcılarını önlüyünün ətəyi ilə silib sözünə ara verdi: - Bəlkə Natəvanla o ingilis gədəsinin eşq macərası barədə xəyala qapılmısan? Özünü boş-boş yoranacan, rəfiqənlə barışsan, məsləhətdi. “Niyyətin hara, mənzilin də ora” – deyiblər, ay qızım, sağ əli sənin başına. Allah bütün subay qızları xoşbəxt eləsin, Natəvan da onların içində. Məncə, o qız ailəsini əzab- əziyyətdən, maddi-mənəvi bataqlıqdan, kasıbçılıqdan qurtarmaq naminə fədakarlıq edir. Təki Allah bu fədakarlığının əvəzini min qat artıq versin, çox zirək qızmış, xoşbəxt olsun! - Ana, öz işidi, mənə “nə istisi soyuğu”, başlama. Açma sandığı, tökmə pambığı. - Başlama, başlama, deyirsən, məgər özünü bu dünyanın adamı kimi aparırsan, mən nəsə başlayım? Mən istəyirəm sən də yaxşı yerə gedəsən. Yağ- bal içində yaşayasan, neynim, necə edim, deməyəsən, heç nədən korluğun olmaya.
Natəvan söhbətin yaxşı nəticələnməyəcəyini bildiyi üçün anasının xətrinə dəymədən aradan çırmaq istədi: - Yaxşı, yaxşı, mən gedib imtahanlara hazırlaşım... - Otur rahatca yeməyini ye, mənim o qədər iş-gücüm var ki... Atanın məxmər pencəyini bayaqdan sabunlu islağa qoymuşam, gedim onu yuyum.
* * *
dirsəklənib yenə şirin xəyallara dalmışdı. Anası evdə yox idi, daha doğrusu, aşağı mərtəbədə yaşayan qonşu qadınla həyətə enmişdi. Aynaz da bayırdaydı, öz tay- 12
tuşları ilə oynayırdı. Göldə həzin meh əsir, sakit hava hökm sürürdü. Kiçik nəfəslikdən otağa daxil olan bayır havası pəncərənin tül pərdəsini asta-asta yellədirdi. Fidan qəfildən öz-özünə səksəndi, ona elə gəldi ki, eyvanda kimsə gəzişir, onun hərəkətlərinə göz qoyur, durub balkona baxdı, sonra nəfəsliyi bağladı. - Bəlkə nostalji duyğulardır, doğrudan da yanılıram, indi heç kəs xəyalında nəzərdə tutduğu sevgiylə həyatda rastlaşmır, mənsə yarpaqlar titrəşəndə, pəncərəmi xəfif meh döyəndə, elə bilirəm, bu odur, illərlə gözlədiyim şəxsdir, oğlanın nurlu surəti böyür-başımda pərvaz edir, yağışın, küləyin diliylə mənə öz məhəbbətini bəyan edir – deyə pıçıldadı. Sonra dərindən köks ötürdü, qəlbində: “Yox, Fidan, yox, belə getsə, sən mütləq xəstəlik tapacaqsan. Bəlkə təcrübəli anam haqlıdır, göydən yerə enib ətrafıma baxmalıyam, ya yox, axı həyatda gözlənilməz hadisələr nə qədər desən olur.” – düşündü. Gözlərini yumub heç nə, heç kim barədə düşünmək istəmirdi. Özünü əbəs yerə “bəlkə”lərlə yorduğunu yaxşı başa düşürdü. Amma narahat qəlbi ilə bacara bilmirdi. Ürəyə hökm etmək doğrudan da asan deyilmiş. Düşüncələr yenə onu qoynuna alıb uzaqlara çəkib apardı... Budur, telefonuna gələn səsli mesaj onu şirin-şəkər xəyallardan ayırdı. Barışmaq naminə dəridən-qabıqdan çıxan Natəvanın kövrək səsiydi: - Fida, sənə qurban, incikliyi bir yana burax, yaxında toyum olacaq, çox istəyirəm, bu xoşbəxt anımda yanımda olasan, başımın üstündən atdığım gül çələngini sən tutarsan... Fidanın bütün vücudu oyandı, təsəvvüründə bir anlıq rəfiqəsini ağ gəlinlik paltarında canlandırdı. O, xoşbəxtcəsinə hamıya xoş təbəssüm göstərir, Cekin verdiyi gül dəstəsini “Vağzalı” sədası altında başının üstündən geri atırdı, bir dəstə yeniyetmə qız onu tutmağa çalışsa da, gül dəstəsi axırda Fidanın qucağına düşürdü. Bu hal həmişə təkrarlanır, sevinən məhz Fidan olurdu. Həyəcandan yanaqları od tutub alışan qız nə edəcəyini bilmirdi. Bu dəfə elə bil qucağına bir dəstə köz düşmüşdü. Amma bədənini bürüyən təravətli hərarətdən xoşhallanırdı, ətrafdakılar
Yüklə 0,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|