İntellektual-Elektron Kitabxananın təqdimatında
Yüklə 2,89 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.elmler.net - Virtual İnternet R esurs M ərkəzi İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj 262 262 sulamıllar. Özü dənizin suyunnan çəkir canına. Olur bal kimi. Qarpızdan gözünü çəkməyən Mirsəftər birdən, elə bil, nəyisə xatırlayır, Babamdan soruşur. – Düz deyirlər ki, Zirə qarpızına çırtma vuran kimi partlıyır? Babamın əlindəki bıçaq bir anlıq havada donub qalır və qarpızın ömrü bir neçə dəqiqə də uzanmış olur. – Eh, rəhmətdiyin oğlu, çırtma nədü? Hünərün varsa yaxşı yetişmiş qarpuzun yanında bir az bərkdən danışginən. Atamın goruyçün, o saat partdıyacey. Bizim qarpuzdarın adam kimi canı var, dil bilillər. Ses-küydən də xoşdarı gəlmir, xasiyyetdəri ağırdu, söz götürən döyüllər, – babam əliylə qarşısındakı qarpızı göstərir, - bu pişrastdu, vaxtınnan qabaq yetişir. Bunnar bir az gönü qalın olullar. İnşaallah, yayın axırında bizim əsas qarpuzdar çıxanda özün görərsən. Sağlığ olsun, beş-on dənə götürüb gələciyəm. Bax elə səniynən oturaceyig burda, qarpuzı da qoyaciyik qabağımıza. Elə sənin yanunda bir dəfə bərkdən qışqıraceyəm qarpuzun üstünə, o saat partıyacey. Babam sözünə fasilə verib bıçağı qarpıza batırır və kəsib səliqəylə dörd yerə bölür. – Bəh-bəh, əntiqə. Qıpqırmızıdu. - Birdən elə bil babamın yadına nəsə düşür, başını əyib həyət qapısından bayıra, Qırxpilləkənə tərəf boylanır. – O vaxt biz bura təzə köçəndə, nə bilim on yaşım vardı, ya on iki, dürüst yadımda qalmıyıb, bütün günü məhəllə uşaqlarıynan bu damların üstünə atdanıb düşərdik, oynıyardıq. O vaxt İrannan bura çoxlu həmşəri www.elmler.net - Virtual İnternet R esurs M ərkəzi İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj 263 263 263 gəlmişdi. Mədənnərdə fəhləlik eliyib, külfətdəriyçün çörey pulu göndərərdilər. Bizim qoçular, qoluzorrular da çox incidərdi oları. Hə, canım sənə disün, çoxu da Qırxpilləkannan yuxarıda, Həmşəri palanda qalırdılar. Dəniz qırağına, mədənnərə də həmişə bizim bu pilləkannardan düşüb gedərdilər. Biz də, məhəllənin xırda uşaqlarıynan paltarımızın əteyini daş-kəsəklə doldurub damda gizdənərdik, pilləkannanrnan aşağı düşən həmşəriləri nişan alıb atardıq, ləzzət tutardıq. – Bəs bir şey demirdilər sizə? - Mirsəftər gözünü qarpızın tumların üstündə gəzdirərək təəccüblə soruşur. – Əşi ay rəhmətdiyin oğlu. Kimdi həmşəriləri adam sayan. Bizimkilər piştovlarını.. – Nəyi? – Tapançanı diyirəm də, hə, piştovlarını yoxlamaq istiyəndə yoldan keçən həmşəriləri nişan alardılar. Yazıqları heç itirib-axtaran olurdu ki? Biz də böyüklərə baxıb özümüzü onnara oxşadırdıq da. Yoxsa yerri camaata elənçik eləseydik, atamızı dalımıza səriyərdilər. Hə, bir dəfə necə oldusa, atdığım iri daş parçası yekəbaş, keçəl bir həmşərinin parıldıyan kəlləsinin düz ortasından tutdu, daş dəyən kimi başı qarpız kimi partdadı, qanı axıb sifetini tutdu. Yazıq heç sesini də çıxartmadı, bilmirəm qorxdu, ya heç halı olmadı, helə başını tutub uzandı yerə. – Öldü? – Kirayənişin artıq gözünü qarpızdan çəkib babamın tük basmış üzünə zillənir. – Mən nə bilim? - Babam çiyinnərini çəkir. - Əvvəlcə nəsə qorxduq, uşaqların hərəsi qaçıb bir yanda gizdəndi. Axşamtərəfi qırxpilləkənə düşəndə baxdıq ki, www.elmler.net - Virtual İnternet R esurs M ərkəzi İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj 264 264 kişidən əsər-əlamət yoxdu. Yerdə laxtalanmış qanının ləkəsi qaralıb qalmışdı. Ya özü birtəhər sürünüb getmişdi, ya da o biri həmşərilər gəlib süriyib aparmışdılar. O haqq-hesabdan sonra hər dəfə qarpıza bıçaq vuranda ki, belə partdıyır, həmənki həmşərinin kəlləsi gəlir gözümün qabağına. Mirsəftər babama toxdaqlıq vermək qərarına gəlir. Amma çox nahaq. – Eybi yox, uşaqlıqdı da. Adam uşaq olanda, bilmədən çox iş görür. Çox da vicdan əzabı çəkməyin. Babam sanki diksinir. Qaşlarını çatıb təəccüblə Mirsəftərə baxır. – Nə? Vicdan əzabı? Nə danışırsan? Əzab nöş çekirəm? Həmşəridü də. Mən olmıyım ayrısı olsun. Onsuz da ya hansısa qoçunun gülləsinə tuş gəliceydi, ya da mədəndə quyuların birində boğulub öləceydi. Bir dənə həmşəri başının partdamağı nədü ki, onunçün də fikir çekim. Məni ayrı şey dilxor eliyirdi. Həmişə qarpuz kesəndə o keçəl həmşərinin partdıyan kəlləsinnən axan qan gəlir gözümün qabağına. Mən də qannan iyrənirəm, ürəyim bulanır. Sonra qarpuz gücnən boğazımnan keçir. Bilmirəm, ağzıma yedim, ya burnuma. Gərəkdi ki, qarpuzu kəsənnən sonra beş-on dəyqə başımı bir işnən qatım, o keçəl yadımnan çıxsun, yoxsa oturub adam kimi yeyə bilmirəm. Mirsəftər ədəblə babamın əlindən bıçağı alıb qarpızı doğrayır, səliqəylə sininin içinə düzməyə başlayır. – Düzdü, ağsaqqal, baş yarılmaq nədi ki? Bizim rayonda elə qoyun otaranda, addımbaşı kiminsə uşaqı Yüklə 2,89 Kb. Dostları ilə paylaş:
|