İntellektual-Elektron Kitabxananın təqdimatında
Yüklə 2,89 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.elmler.net - Virtual İnternet R esurs M ərkəzi İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj 252 252 mektəb tikdirsün. Yan yörəsini də yavaş-yavaş Həci Həcağa, Ağa Murtuz, sonra, o biri xozeyinlər aldılar, mülklər tikdirdilər. Atam yer götürəndə gördü ki, o yannara burun soxmaq mümkün döyül, onunçün qalxdı bir az yuxarı. Onda bu dikdirdə daş-qayadan başqa bir zad yox idi. Buralar İçərişəhərlilərnən Çəmbərəkətdilərin dava meydanı olmuşdu. Həmişə ortaya qan düşəndə, İçərişəhərlilər xəncər bıçaqlarını bellərinə qoyub bura qalxardılar, Çəmbərəkəntdilər də yuxarıda, qayaların üstündə dayanıb onların başına daş kəsək atardılar. Elə biz təzə gələndə də üç-dörd dəfə helənçiy davalar oldu. Bir də görürdün, bəli, çəmbərəkətdilər on-on beş dənə sınıq salxaq araba çarxını yandırıb, Qırxpiləkənin üstünnən buraxdılar aşağı, İçərişəhərrilərin üstünə. Dəyən dəydi, dəymiyən gilləndi üzüaşağı, Dumun qabağına tərəf, nə bilim, biri getdi yana-yana girdi bəzzaz dükanına, dükan od tutub yandı, bir alayısı gedib deydi kiminsə evinin divarına, müxtəsəri aləm qarışardı bir-birinə. Elənçiy dava-qırğın olanda, heç girdəvoylar da, gözə görünməzdilər, hərəsi qaçıb bir küncdə gizdənərdi. Bilirdilər, bakililərün gözü qızdısa, day heç nə görmür, kimi gəldi yortub buraxıllar. Axırda bizim məhəllə ağsaqqalları yığışıb getdilər Qoçu Nəcəfqulunun üstünə ki, bəs, amandu, dərdimizə bir əncam elə, bular yenə də bizim məhəllədə dava qırğın salıllar, aləm dəyir biri-birinə, arvad-uşaq yaman qorxur. Nəcəfqulu da, Çəmbərəkətdilərnən İçərişəhərdəki Ağşalvarlıların böyüklərini yanına çağırıb başa saldı ki, day əvvəlki vaxtlar döyül, indi o www.elmler.net - Virtual İnternet R esurs M ərkəzi İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj 253 253 253 yannarda camaat yaşıyır, gedin dava-qırğınçün ayrı bir yer tapun. Onnan sonra məhəllə sakitdəşdi. Sonradan bu yannarın hamısını camaat alıb ev-eşik tikdirdi, arada da bu piləkannarı tikdilər, adını da qoydular Qırxpillekan. Yoxsa Dağlı məhəlləsinnən aşağı, İçərişəhərə düşməyçün gərək fırlanıb Çəmbərəkənd qəbirsannığının içinnən keçeydin. İndi yaxşıdı, camaat yuxarı məhəllələrdən bu piləkannarnan düşür düz aşağı, ta Dumun qabağına. Pənc qoşa. -Bəs niyə kənddən köçmüşdüz? «Altı dörd», - Mirsəftər zərin şaqqıltısının müşayətiylə soruşur. Babamın gözləri azacıq dolur, əvvəlcə dərindən nəfəs alır, başını qaldırıb kölgəsiylə bütün həyəti qucaqlamış iri tut ağacının gövdəsinə nəzər yetirir, ağaca çalınmış mismardan asılan və çoxdan bəri istifadə edilmədiyindən artıq pas atmış iri balıqçı tilovlarına baxır və nəhayət, stolun üstündə uçuşan xırda milçəkləri əliylə qovub ağır-ağır dillənir. – Bilirsən, balası, sən indi qıraqçı döyülsən, evin içinin adamısan, başqası olsaydı, özümü yorub danışmazdım. Bizim kəndin torpaqları çox da fərli döyüldü, onunçün camaatın çoxunun çöreyi dənizdən çıxırdı. Kəndin üç tərəfi sudu, camaatın da yarısı balığa gedərdi, tutduqlarını ərəbələrə doldurardılar, Bakiyə götürüb satardıldar, dolanardılar. Mənim atamın da özünün lötkəsi vardı, qərdeşdəriynən bir yerdə çıxardılar balığa. Bu xaraba qalmış dəniz də, bir verəndə beş almasaydı, dinc dayanmazdı. Neynəsin, adətidü də. Beyəm kimi kimə havayı çörey vərir. Əvəzində mütləq nəsə götürür də. Bu dənizin də, işi bizim balıqçılarnan www.elmler.net - Virtual İnternet R esurs M ərkəzi İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj 254 254 idi. Bir il, beş il, on il çörey vərirdi, sonra birdən üzü çönürdü, hansısa hərəkətün xoşuna gəlmirdi, verdiyi çöreyin əvəzində birdəfəlik canuvu alırdı. O vaxtlar bizim qohum-əqrabada öz əcəliynən ölən kişi, diyəsən, heç yox idi. Özü də tək bizimkilər yox, bütün kənd o cür idi. Bizim qəbirsandığımızda çoxusu arvad qəbirləriydi, kişi qəbirlərini barmaqnan saymaq olardı. Cahar pənc. Pay atonnan, pəncxananı da, tutmusan ki. – Niyə ki? Bəyəm kişiləri qəbiristanlıqda dəfn etmirdiniz? - Mirsəftərin fikri nərdtaxtanın yanında olduğundan babamın sözünün məğzini anlamır. – Eh, ay rəhmətdiyin oğlu. Kefdən danışırsan. Kişilərin goru vardı ki, kəfəni də olsun? Dimirəm ki, hamısı o xaraba qalmış dənizdə qırılırdı? Balıqçı nədi, qəbir, kəfən nədi? Bizim əsl qəbirsandığımız elə o dəniz idi də. Camaatın canını alırdı, heç meyitlərini də dala qaytarmırdi. Balıqçı ki, qırx beş-əlli yaşına çatdı, sağ- salamat qaldı, camaat ona imam- peyğəmbər kimi baxardı. Hamı diyərdi, gör, kişi nə qədər əməli-saleh adamdı ki, bu neçə illərdə dəniz də, onun canına qıymıyıb. Az qalırdı qapısına nəzir daşısunnar. – Altı bir, - Mirsəftər zəri atıb soruşur, - yəni kəndin ətrafındakı torpaqlar o qədər pis idi ki, heç cür əkin biçinlə dolanmaq olmurdu? – Olurdu e, - babam başını yellədir, - ancaq çox çətin idi. Həm torpaq şorannıq, həm külek imkan vermirdi, həm də sulamaq çetin idi. Süzün rayonnardakı kimi çay yox, arx, kəhriz yox. Quyu suyuynan nə əkəceysən ki? Yenə camaatın dadına dəniz Yüklə 2,89 Kb. Dostları ilə paylaş:
|