82
olunur, bəzi vaxt yazmaq
və söyləmək ilə ifadə olunmaz, təqrir
və bəyana gəlməz.
Bu halda Molla Vəli Vidadinin və Molla Pənah Vaqifin
vəfatından yüz ildən ziyadə vaxt keçibdir. Hər ikisi bizim
möhtərəm, milli şairimiz və ədəbiyyatımızın banisidir. Əşarü
kəlamları mövzun, təbləri rəvan, dilləri açıq və sadə”.
(60,
214). Bu fikirlər M.V.Vidadinin, M.P.Vaqifin və Q.Zakirin
məşhur “Durnalar” qoşması kontekstində söylənsə də
mahiyyətində baş verən prosesin gedişini, ona münasibəti və
yeni tendensiyanın uğurlu istiqamətini aydınlaşdırır. Bunların
şeirlərindəki məlahət və lətafət axıra qədər, daha doğrusu dərk
olunduğu qədərində izaha gəlmir; poeziyanın məhz sirli-sehrli
qüvvəsi nəzəri düşüncəni onun sirri qədər açmaqda imkansızdı.
Yuxarıda vəfatından yüz il keçdiyi zaman müddətində deyilmiş
fikirlər, “hər ikisi bizim möhtərəm, milli şairimiz və
ədəbiyyatımızın banisidir” qənaətinin arxasında cəsarət və
qətiyyət dolu dolğun, həm də ciddi müşahidələrə əsaslanmış
qənaət dayanır. Bu qənaət XX əsrin əvvəllərinin ədəbi-nəzəri
düşüncəsinin hadisəsi kimi Vidadi və Vaqiflə bağlı bütün
mülahizələrdə özünü göstərir. Və milli ədəbiyyat məsələsi
olanlar, ədəbiyyatın keçdiyi yol, ədəbi axının zəngin fakturası
əsasında ədəbi arenaya gətirilir və dilçilikdə isə ədəbi dilimizin
banisi kimi fakta çevrilir. Qarabağ ədəbi mühitindən başlanğıc
götürən və əlçatmaz bir yeniliklə xarakterizə olunan bu intibah
elə Qarabağ mədəni mühiti kontekstində də aşıq yaradıcılığını,
yazılı klassik ənənəni öz qoynuna aldı və aşıq şeiri ənənəsində
Aşıq Səməd, Aşıq Valeh, Aşıq Güllü, Aşıq Cünun, Aşıq Qən-
bər kimi el sənətkarlarının daha da parlamasına geniş imkanlar
yaratdı. Kərbəlayi Səfi Valeh təxəllüs adı ilə F.Köçərlinin qeyd
etdiyi Aşıq Valehin XVIII əsr aşıq yaradıcılığında bir ustad
84
Bundan
əvvəl sən ki, şair deyildin,
Fəzayi-eşqdə tair deyildin.
Məndən öyrənibsən, düşübsən tərzə,
Mənim ilə danışma hərzə-hərzə.
(60, 321).
Dövrünün digər sənətkarlarına, məsələn Abdulla Canıza-
dəyə müraciətində də bu bir xətt olaraq nəzərə çarpır ki, belə
bir vəziyyət də ən əsas olan kimi Qarabağ mühitindəki ümumi
axından qaynaqlanırdı. Aşıq Valehin Kərbəla ziyarəti
timsalında deyilənlərdi ki, mühitdə belə nümunələr lazımı
qədər çoxdur. Abdulla Canızadə Aşıq Valehə müraciətlə yazır:
Ey Səfi, şahi-Nəcəf evi
sənə məskən ikən,
Niyə ol ruzəni tərk etdin əgər adəm idin.
Olmadı gün kimi yarın səri-kuyində yerin,
Sən məgər ol vəfa bəzminə naməhrəm idin.
Aşıq Valehin Abdulla Canızadəyə yazdığı cavabdan
aydınlıq üçün bir parçanı da burada veririk.
Səfi, naməhrəmi-dərgah dəri-Heydərdir,
Yoxsa lənət
ona gəlsin, bu nə noyi-şərdir.
Səfinin ziddi əzazil əzəl Abdulla,
Başımı
əyməm ona, lənət ona müztərdir.
(11, 91-92).
Göründüyü kimi, burada sırf Qarabağ mühitində gedən
proses timsalında olanların qeydi və qiymətləndirilməsi var və
bunlar dediyimiz kimi, təkcə Valehlə digər müasirləri arasında
özünü göstərmir, həm də başqaları arasında da baş verir və