www.ziyouz.com
kutubxonasi
3
Onamni ko’rmaganman. Dadam ko’p ichar edi
O’zimni sizga tanishtirishni bolaligimdan boshlamoqchiman. U kunlarga qaytishni also
istamayman, hatto xotirlashni ham xohlamas edim. Har kuni, har yili, har sahnasi
iztirob, nafrat, ko’zyoshlarga to’la edi.
To’rt kishilik bir oila edik. Dadam, onam, mendan bir yosh katta akam va baxtiqaro
men. Onamning mehriga to’yish baxti nasib qilmadi. Ehtimol, eng katta omadsziligim
ham onam bilan hamnafas bo’lolmaganimdir. Agar hayot qiyinchiliklarida onam yonimda
bo’lsaydi, kim biladi, balki bu qiyinchiliklar ozgina kamaygan bo’larmidi. Balki bugun
kasalxonada yolg’iz qolmagan, oilam, bolalarim, o’rtog’im yonimda bo’larmidi.
Bunday baxtiyorliknii ko’p sog’indim, ko’p hayol qildim, ammo bo’lmadi. Bo’lmadi, chunki
onam meni dunyoga keltirganida, ko’p qon yo’qotishi sabab olamdan o’tgan edi. Mening
holim esa ma’lum… Chunki nochor, kambag’al bir uyda yangi tug’ilgan chaqaloq, onasi
yo’q, kasalmand, aroqxo’r otaning qo’lida…. Buyog’ini o’zingiz tushunib olavering.
Onaga, dardimni to’kadigan bir mehribon, meni tushunadigan, mas’uliyat sezadigan bir
odamga juda-juda muhtoj yashadim.
Koshki, onam bo’lsaydi, xato qilganimda sochlarimdan sudrasaydi, xonaga qamab
qo’ysa, dadamga aytib kaltaklatsa edi. Onam meni och bo’rilarning qo’liga topshirib
qo’ymagan bo’lardi. Balki ba’zan meni tizzalariga olib sochlarimni silar, yanoqlarimni
o’par, boshimni o’sha qaynoq, mehri to’la quchog’iga bosardi. Men esa biroz oldin yegan
kaltaklarimni unutar, bolaligimning go’zalligiga berilarmidim…
Onamning yo’qligi, yetim o’sishim, va dilni yondiruvchi ona sevgisi, sog’inchi meni sh’er
shaydosi qilib qo’ygandi. Qachon, qayerda ona haqida sh’er uchratsam, onam xotirasi,
uning omonatidek saqlab qo’yardim yoki yodlab olardim.
To’plagan she’rlarimni qiynalgan, qayg’uga botgan va bir sirdosh do’st qidirgan kezlarim
o’z-o’zimga pichirlab, ham o’qir, ham yig’lardim.
Dostları ilə paylaş: |