www.ziyouz.com kutubxonasi
37
kelolmayman. Boshqa zamonga judayam o‘rganib qoldim”.
“Meni shu yerda kutib turing! Xo‘pmi? Men hoziroq qaytib kelaman”, - dedi Anton.
“Yaxshi, - boshini quyi soldi soatsoz. – Sen kelganingcha men ikkalamizga choy qaynatib
turaman”.
Anton uyiga yugurib bordi va karavotining tagidan zamon gardishini chiqardi.
Anton qaytib kelgach, soatsoz ikki chashka choyni stolga qo‘ydi. Anton ham
indamaygina zamon gardishini stolga qo‘ydi. Keyin u uni qay holda va qayerdan
topganini aytib berdi.
“Zamonga sayohat qildingmi?” - so‘radi soatsoz vahimaga tushib.
“Ozgina, xolos, - tinchlantirdi Anton. – Endi hech qachon unday qilmayman: hech
qachon. Ochig‘ini aytsam, bu narsadan qutulayotganimdan o‘zim ham juda
xursandman”.
“Bu safar men uni olib ketaman, - dedi soatsoz. - Ammo buning evaziga senga esdalik
uchun bir narsa bermoqchiman”. U ko‘p qutilarning ichini titkilab, nihoyat izlagan
narsasini topganday bo‘ldi.
“Ajdodlarimdan biri olim va tabib bo‘lgan. Shunisi hayratlanarli-ki, o‘shanda ular uni
jodugarlikda ayblamaganlar. Mana bu narsa unga tegishli, endi esa seniki bo‘ladi. U
Antonga oq billurni uzatdi. Antonning barmoqlari muzdek sirt va burchaklar ustida
yopildi. U undan o‘ziga qandaydir g‘ayritabiiy quvvat o‘tayotganini his qildi.
Anton hecham ikkilanmadi: bu o‘sha billur edi.
Nemis tilidan Odiljon Safarov tarjimasi.
"Ma'rifat" gazetasidan olindi.
© Copyright Odiljon Safarov
http://www.ziyouz.com
