Microsoft Word Baba ocaq Aylis 27. 10. 14. doc
Yüklə 1,75 Mb. Pdf görüntüsü
|
Nizami Muradoğlu 110 halaldır. Mənim işim hacılarla, ağalarla, neft milyonçularıyla olubdur. Sağ olsun Qoçu Nəcəfqulu da həmişə mənə arxa, dayaq olubdu. Kaş ki, Nəcəfqulu kimi adamlarımız çox olaydı. Tövbənin də şərtləri ağırdı, amma mən tövbə edəcəyəm. Şeyxülislam, Mirzə Tahir Əfəndi kimi alimlər bir yol göstərə bilmədilər, görək keşiş necə, mənim dərdimə bir çarə bulacaqmı?.. Həyət qapısı şaqqıltı ilə açıldı. Fatmabəyim qızı Gülnaz ilə həyətə girdi. Fatmabəyim əllərini dizlərinə çırpıb, yazıq Güllübəyim, yazıq bacım,- deyib ağladı. Fatmabəyim pillələri qalxmağa başladı, Gülnaz da onun ardınca gəlirdi. -Xalan öləydi, oğul... Rövşən pillələrin başında qarşıladı xalasını. Fatmabəyim Rövşənin boynunu qucaqlayıb ağ- layırdı. Fatma bəyim bir az özünə gəlib Rövşənin boynunu buraxan kimi, bu dəfə də, Gülnaz onun boynunu qucaqladı, o da, Rövşən,- deyib ağladı. Ağlaşma sona yetməmiş Fatmabəyimin əri Məşədi Kazım gəldi, qonşudan Alxan kişi gəldi. Qonum-qonşu, eşidən, bilən Rövşəni görməyə gəlirdi, ona təskinlik verir, səbir diləyirdilər. Elə bil Rövşənin ata-anası bu gün ölmüşdü, camaat da baş sağlığına gəlirdi. Fatmabəyim qollarını çırmalayıb qızı Gülnaz ilə evdə səliqə-sahman yaratmağa çalışdılar, həyəti süpürüb, qab-qaşığı yuyub təmiz- lədilər. Yük yerindəki yorğan-döşəyi bayıra çıxarıb Baba ocağı 111 havaya verdilər. Kişilər də həyətin bir küngünə çə- kilib gündəlik hadisələri müzakirə etməyə başladılar. Söhbət fırlanıb-fırlanıb yenə də ermənilərdən düşür- dü. Aslan baba dedi: -Vallahi, son günlər bu başı batmışların içinə bir pıçhapıç düşüb. Dünənə qədər bizim çörəyimizi yeyib adam olanlar bu gün bizi görəndə, elə bil ilan- qurbağa görürlər. Məşədi Bağır söhbətə qarışdı: -Vallahi bunların əcəli gəlibdi. Özləri deyər ki, erməninin çıxacağı olanda hal qarışdırar. - Keçinin əcəli gələndə buynuzunu çobanın çomağına sürtər. Bunlar da belədir. - Bunu da Məmi dedi. - Ay kişilər, mən deyirəm ki, biz bu Arakelin dərsini verməliyik, o bir zəhərli ilandır. Bu yazıqları da qızışdırıb fitnə-fəsad düzəltmək istəyir,- dedi Bığ Abbas. Aslan baba bu dəfə də üzünü Rövşənə tutub soruşdu: - Ay oğul, Rövşən, buraların halı bəllidi, danışmaqla qurtarası deyil, de görək o nöyüt şəhə- rində nə var, nə yox? - Elə orda da hərdən şuluqluq olur, Aslan baba. Əslində qara camaatın başını qatırlar. Oyunlar hamısı varlı və həris adamlardan törəyir. Sadə camaat; istər türk olsun, istər erməni hər kəs öz hayındadı. Bir tikə çörək üçün gecə-gündüz çalışır. Nizami Muradoğlu 112 Fatmabəyim əri Məşədi Kazım ilə samavarı qaynadıb çay süfrəsi düzəltdi. Ayaq üstə duranlar çay süfrəsinə dəvət edildilər. Çaylar içilib, dünyanın gəliş-gedişindən söhbətlər edildi. Sonra da kişilər bir-bir yerlərindən qalxıb getdilər: -Başın sağ olsun. -Həmişə evində-eşiyində. -Allah atana, anana rəhmət eləsin. -Bu evin işığını sönməyə qoyma, ay oğul. Gələnlər bir-bir dağılıb getdi. Axırda xalası Fatmabəyim və qızı Gülnaz da getdi. Amma xalası getməmişdən möhkəm-möhkəm tapşırdı ki, özünə korluq vermə, yeməyə bizə gəl, xalanın dadlı-duzlu xörəklərinin dadına bax. Xalan qurban, sənin də kimin var bizdən başqa. Rövşən də xalasına tez-tez baş çəkəcəyinə söz verdi, amma bilirdi ki, bir tikə çörək üçün heç yerə gedəsi deyil. Bilirdi ki, verdiyi söz xalasını qırmamaq üçündür. Xalası da başa düşürdü ki, Rövşən uşaqlıqdan da orda-burda yeməyi sevməzdi. Hələ rəhmətlik Güllübəyimin sağlığında da görərdin Rövşən özü üçün ayrıca yemək hazırlayırdı. Evə tam bir sakitlik çökmüşdü. Milçək uçsaydı səsi gələrdi. Evin səssizliyinə öyrənmişdi, çünki Bakıda da, demək olar ki, bu ötən illəri tək-tənha yaşamışdı. Əvvəllər Bakı mühitinə uyğunlaşa bilmirdi, anasını, atasını gözüyaşlı qoyub gəlmişdi. Özü də daha çox anasının xiffətini çəkmişdi, axı necə Baba ocağı 113 ola bilərdi ki, birdən-birə ən əziz adamlarından ayrılıb tənha yaşamağa məhkum olasan. Misal var, deyərlər ki, mərdiməzarı axtarmağınan deyil, özü gəlib adamı tapır. Rövşəni də belə bir mərdiməzar tapdı, neçə ocağın yanar közlərini söndürdülər. Bir tərəfdə gözüyaşlı atası, anası, digər tərəfdə dərd içində qıvrılan, ömürlük mənəvi əziyyətlərə, təhqirlərə məhkum edilmiş, bulaq suyu kimi saf və təmiz olan Selcan və onun anası Sonya dayanırdı. Nə Rövşənin anası, nə də Sonya bu ağır dərdin altından qalxa bilmədilər. Hər iki ana bu dünyadan gözüyaşlı, nisgilli getdilər. Qonşu həyətdən uşaq səsi gəlirdi. Kəblə Na- cinin nəvələrinin səsi yenə bir-birinə qarışmışdı. Uşaq səsindən gözəl bir nəğmə varmı görəsən? Yaşlılardan çox eşitmişdi ki, dağılsın o ev ki, oradan uşaq səsi gəlməyəcək. Görünür, bu yurdun da qismətinə bu acı həqiqətləri yaşamaq yazılmışdı. Axı, niyə, nəyə görə? Ax, Selcan, mən səni çox sevirəm, çox sevirəm, lap çox sevirəm. Eşidirsənmi məni? Rövşən özü ilə Selcanın balaca şəklini də gəzdirirdi. Yataq otağının baş tərəfində divardan isə Selcanın böyük portretini asmışdı. O vaxtdan da kimsə bu portretə toxunmamışdı. Anası rəhmətlik Güllübəyim ara-sıra portretin tozunu almış, həsrətli- həsrətli gəlini olmalıykən bədbəxtliyə uğrayan nakam taleli bu qıza baxmışdı. Yüklə 1,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|