59
dağın xatirələri» kimi əsərlərində görə birlərik. Bu ondan irəli gəlir ki,
yazıçılarımız bəzən süjet möhkəmliyinə, kompozisiya bütövlüyünə
diqqəti zəiflədirlər. Yazıçını, hər şeydən əvvəl oxucuya demək istə-
diyi fikir maraqlandırmalıdır; iş prosesində köməkçi xətlərin hamısı
əsas qayənin daha parlaq ifadəsinə tabe edilməlidir.
Azərbaycan romanı haqqında gedən söhbətlərdə müsbət ədəbi
xarakterlərin əhəmiyyətindən də çox danışılır. Bu da başlıca məsələ-
dir. Doğrudan da o romanlar çox sevilir ki, oxucu orada öz ideal qəh-
rəmanını, təqdirəlayiq insanı tapa bilir. Romanlarımızda belə
qəhrəmanlar vardır.
Qumru, Şamo, Alo, Ruxsara, Qəhrəman, Sona, Mərdan, Tərlan,
Tahir, Bayram, Firudin, Musa kişi, Maya, Araz, Gülşən, Ataş, Nur-
iyyə və s. kimi müsbət qəhrəmanlar yaratmış Azərbaycan romançıları
bu sahədə daha da irəli gedə bilərlər.Deməli, əsas istiqamət düzgündür
və bunu gələcəkdə də inkişaf etdirmək lazımdır.
Müsbət qəhrəman yaratmaq məsələsinə gənc romançılarımız daha
artıq həvəs göstərməlidirlər. Gənc romançılarımızın yaradıcılığındakı
mövzu axtarışları, cəsarətli fikir, yeni söz demək, qısa və mənalı
yazmaq kimi xüsusiyyətlər təqdirəlayiqdir. Müəlliflərin hər biri öz
qələmini roman sahəsində sınamış və əsasən müvəffəq olmuşdur.
Lakin bu yazıçılar xarakter yaratmağa, xüsusilə, müsbət qəhrəmanın
təsvirində diqqəti artırmalıdırlar. «Adilənin taleyi» romanının möv-
zusu gənclərimizin ən çox sevdiyi bir sahədən – jurnalistlik həya-
tından götürülmüşdür.Lakin müəllif, Elsevər və Adilənin şəxsində
bugünkü jurnalistin hərtərəfli müsbət surətini istənilən səviyyədə
rəsm edə bilməmişdir.İsa Hüseynovun da müsbət qəhrəmanları
hələlik zəifdir.Onlar, məsələn, deyək ki, Sultan Əmirli ilə müqayisədə
çox kiçik görünürlər.
Romançılarımız, xüsusilə, konkret tarixi şəxsiyyətdən bəhs edən
əsərlərə daha diqqətli olmalıdırlar. Azərbaycan tarixində həyatı, fəa-
liyyəti böyük bir roman üçün dolğun bədii material verən görkəmli
şəxsiyyətlər az deyil. Vaxtı ilə Fadeyev çox yaxşı demişdir ki, nə üçün
Azərbaycanda M.F.Axundov haqqında indiyədək roman yaranma-
mışdır? Doğrudan da, nə üçün qazax yazıçısı M.Ayezov Abay Ku-
nanbayevin həyatından dünya ədəbiyyatının ən gözəl bədii nümu-
nələri ilə bir sırada dura biləcək monumental bir əsər yarada bilir,
bizim yazıçılar, deyək ki, Sabirin, Mirzə Cəlilin və Azərbaycan xalqı
üçün öz canını əsirgəməyən digər sənət bahadırlarının həyatından
60
dolğun əsərlər yaratmasınlar? Bu mövzuda yazılmış bəzi əsərlər,
bütün müvəffəqiyyətli cəhətlərinə baxmayaraq, oxucunu
kifayət qədər
təmin etmir.
Xalqımızın böyük oğullarından birinin həyatına həsr olunmuş
«Bahar oğlu» romanını alaq. Seyfəddin Dağlının bu əsərində, hər
şeydən əvvəl, Cabbarlı yaradıcılığına, Cabbarlı şəxsiyyətinə səmimi
bir məhəbbət hissi hakimdir. Romanın üslubundakı lirizm də bundan
irəli gəlir.Oxucu hiss edir ki, müəllif Cabbarlını məftunluqla təsvir
edir və bu hissi öz oxucularına da aşılamağa çalışır. «Bahar oğlu»nda
sənətkarlıqla yazılmış fəsillər, hissələr çoxdur. Lakin əsəri butövlükdə
oxuyub kitabı bükdüyümüz vaxt öz-özümüzə deyirik: yox, deyəsən,
buradakı səmimi sözlər Cəfər Cabbarlı üçün çox azdır. Hanı onun
məşəl kimi yanan ürəyi? Hanı onun hər şeyi əhatə edən kəskin ağlı,
zəkası və istedadı? Hanı onun yenicə yaradıcılığa başladığı dövrün
tufanlı fırtınası?
Roman məsələsinə həsr olunmuş Leninqrad sessiyasında söhbət
ən çox sənətkarlıq problemləri ətrafında getmişdir. «Ədəbiyyat və
incəsənət» qəzetinin açdığı müzakirədə də bu barədə çox söhbət olub
və yəqin ki, bundan sonra da olacaqdır.
«Ədəbiyyat və incəsənət» qəzeti,
19 oktyabr 1963
LİRİK MİNİATÜRLƏR
Şair Əliağa Kürçaylının «Şeirlər» adlı yeni kitabındakı parçaları
lirik miniatürlər adlandırmaq daha doğru olardı.Bunların əksəriyyəti
bitkin bədii lövhələrlə, incə və səmimi hisslərlə zəngindir.Onları tək-
rar-təkrar oxumaq, şairin keçirdiyi hissləri dönə-dönə yaşamaq,
duymaq istəyirsən:
Canım qurban elimə,
Çəmənimə, çölümə;
Elsiz, günsüz bir ömür,
Başsız küləkdir – dedim.
Çox yanırsan dedilər,
Odlanırsan dedilər;
61
Vətən üçün alışan
Mən yox, ürəkdir – dedim.
Ə.Kürçaylı bədii ədəbiyyatda ayrı-ayrı şairlərin dediyi, toxun-
duğu məsələlərdən yazanda belə, şeiriyyətlə yanaşı, məzmunda da
yenilik, dolğunluq axtarır. O belə hallarda, şeirin lirik axarını oxucu-
nun gözləmədiyi şəkildə birdən istədiyi səmtə yönəltməklə, həm bədii
təsiri–emosiyanı xeyli qüvvətləndirə bilir, həm də oxucunun güman
etmədiyi bir məzmunu ifadəyə çalışır; başqa sözlə desək o, insanın
diqqətini predmetin əsas mahiyyətinə, fəlsəfi mənasına cəlb etməyi
bacarır.
«Sevirdim xurmayı hörüklərini» şeiri bu cəhətdən səciyyəvidir.
Əsərdə lirik-hissi duyğularla yanaşı, müəyyən mənada maddilik,
hadisəlilik də vardır: lakin bu iki cəhət ahəngdar şəkildə birləşdiyin-
dən şeirin emosional təsiri daha da güclənmişdir.
Birinci bənddə şair sevgilisinin xurmayı hörüklərindən birini si-
nəsinə, digərini isə çiynindən arxaya atmış bir qızın portretini çək-
mişdir.
Şeirin ikinci bəndində şair bədbinləşir, hörüklərini kəsdirdiyi
üçün, sevgilisini məzəmmət edir, həmin hörüklərə vurulan qayçının
hüsnə, gözəlliyə vurulduğunu zənn edir. Sonra sevgilisinə diqqətlə
baxdığı zaman elə güman edir ki, qızın üzünü örtmüş qısa saçlar əv-
vəlki gözəlliyə ilk baharın hüsnünü də əlavə etmişdir. Nəhayət, şeirin
sonuncu bəndində müxtəlif gözəllik haqqında yuxarıda çəkdiyi lövhə
ilə əlaqədar olaraq, öz qərarını söyləyir – gözəllik heç də saçın qısa və
ya uzunluğunda deyilmiş.Şair, özünün gəldiyi bu qənaəti oxucuya
nəsihət yolu ilə qəbul etdirmək istəmir; o yalnız gördüyünü, duydu-
ğunu bədii şəkildə ifadə edir.
«Yolda açdım səhəri» şeirində Vətənimizin zəngin təbiətinə məf-
tunduq, kainatın gözəlliyinə vurğunluq, həyata ehtiraslı bağlılıq hiss
olunur:
Günəşin qızıl teli
Zülmətə sancılanda-
Zər qələm mürəkkəbə,
Sandım, batdı bir anda.
Dağlar gözüm önündə
Düzəldəndə qəddini,