Dədə Qorqud ● 2014/I I 18
кий и эпический мифы старается частично разъяснить наряду с разными ми-
фическими картинами и то, что историзм и эпичность смешиваясь, открывает
путь к ложным положениям и тем самым противопоставляется к принятому до
сих пор научным обществом мифическое и историческое сознание в уровне
эталона.
Ключевые слова: миф, Огузский миф, Огузская эпическая традиция, Огуз,
Коркут, Газан хан
Məsələnin qoyuluşu. Oğuz mifinin epik səviyyədə necə iştirak et-
məsi, mif və tarixin arxa qatlarından gələn anlayışlar uzun illər bir-birinə
qarışdırılmışdır. Belə ki, tarixi anlayışlar epik anlayışlar kimi, eləcə də
epik anlayışlar tarixi anlayışlar olaraq izah olunmuşdur. Bu anlayışları
bir-bir araşdırıb yerinə qoymaq çox çətindir. Lakin hər çətinliyin də bir
çıxış yolu yox deyildir. Elə bu səbəbdən ilkin olaraq məqalədə bu izləmə-
lər aparılmışdır. Araşdırmada məlum olmuşdur ki, Oğuz cəmiyyəti Vahid
Allah konsepsiyası əsasında inkişaf etmişdir. Elə buna görə də sistemli
olaraq bundan sonra Oğuz cəmiyyətinin inanclar sistemi və bu sistemi
kompleks olaraq əhatə edən teoloji istiqamətlər müəyyən edilmişdir. Bu
sistemə daxil olan ideoloji dünyagörüşü formaları bu konsepsiya və mis-
siya içərisində əriyərək simvola çevrilməklə ideoloji əsasını itirmiş, yal-
nız məcazi anlamlar səviyyəsində mövcudluğunu saxlaya bilmişdir. Oğuz
epik ənənəsinin əsas strukturunu təşkil edən üç obraz – Oğuz xaqan, Də-
də Qorqud, Qazan xan obrazlarının oğuz epik ənənəsini hansı istiqamət-
lərlə müəyyənləşdirməsi baxımından izah olunaraq Oğuz mifi haqqında
yeni müddəaların irəli sürülməsinə çalışılmışdır.
İşin məqsədi. Mif haqqında “Mif: araşırmalar, müddəalar” adlanan
məqaləmizdə (bax: Mif: araşdırmalar, müddəalar. “Ortaq türk keçmişin-
dən ortaq türk gələcəyinə”. IV Uluslararası Folklor Konfransının materi-
alları. Bakı, Səda, 2006, s. 500-504) mifoloji sahədə irəli sürülən yeni te-
zis və nəticələrdən sonra Oğuz mifinin araşdırılması ehtiyacı meydana
gəlmişdir.
Mif strukturunu (sintaqm və paradiqma) ümumi şəkildə izlədikdən
sonra Oğuz mifinin eyni istiqamətdə tədqiqata cəlb olunması konkret qə-
naətlər doğurur. Oğuz xan (xaqan) dünyagörüşü forması olan (tarixi) mif-
də peyğəmbərdir. Ritual icraçısı və qazidir. Epik mətn prosesində isə
(epik mifdə) əcdaddır, demiurqdur, ilk insandır. Elə buna görə də epik
mətndə Oğuz ritualının epik təzahürü “Oğuz xanın Ay qağanın gözündən
doğulması, işıq və ağacdan gələn xatunlardan altı oğlu olması, bu oğulla-
rın kosmoqoniyanı simvolizə edən, antromorfist düşüncədən qopan an-
troponimləri (Gün xan, Ay xan, Ulduz xan, Gök xan, Dağ xan, Dəniz
xan) ad semantemi ilə kainatı əhatə etməsi, simvollaşdırması” və s. özü-
nü göstərir (1, 10, 13, 14, 15). Yəni ritual özü düşüncədən mətnə doğru
Dədə Qorqud ● 2014/I I 19
iki istiqamətdə yol gəlir. Dünyagörüşü forması kimi tarixi-real ritual,
epik mətn tipi kimi epik ritual. Sadəcə olaraq istifadə mənbəyi epik mətn
(tekst və kontekst) olduğu üçün bütün məlumat bazası müxtəlif bağlan-
malarla epik mətndə statik dayanıqlıq yaradır. Özü də bu elə formada
özünü nümayiş etdirir ki, epikliyin və tarixiliyin hansının mətnin üst his-
səsində, hansının isə daha alt qatlarda kodlaşdırılması haqqında konkret
hökm vermək olmur. Elə buna görə də mətnə yanaşma tərzindən asılı
olaraq tədqiqatçılar fərqli fikir nümayiş etdirirlər. Mövqeyinə bağlı ola-
raq hər bir tədqiqatçı mətnə əlavə baxış (yozum) prizması gətirir. Bəzən
epik olan tarixilik, mifiklik və s. səviyyələri ifadə edən struktur tələblər
səviyyəsində yozumlar meydana çıxırsa, bəzən də bunun əksi olur. Yəni
bəzən mətn məlumata əsasən hansısa söz, cümlə, leksik, sintaktik mətn
nümunəsi və s. epik səviyyədən yozulur, bəzən isə mif, tarix və s. kon-
tekstin yanaşma tərzi özünü aşkarlayır.
Beləliklə, epik ənənədə mövcud olan Oğuz xan tarixi mif reallığın-
dan çox fərqli görünür. Oğuz mədəniyyətinin yazılı nümunəsi kimi oğuz-
namələr arasında çox əhəmiyyətli yer tutan F.Rəşidəddinin yazdığı “Cə-
mi ət-təvarix” (tarixlər toplusu) əsərindən çıxarılmış “Oğuznamə” və
Ə.Bahadır xanın “Şəcərei-Tərakimə” əsərləri arasında müqayisə aparar-
kən bu analogiya epik qanunların mətndə necə ciddi rol oynadığını göstə-
rir. Rəşidəddində Oğuz xanın əcdadı Dib Yavqu xan (Əbülqazidə Bakuy
Dib) dan Oğuz xana qədər gələn şəcərə arasında (Olcay (Yafəs) – Dib
Yavqu – Qara xan – Oğuz xan) (2; 10) çox az bir zaman məsafəsi var-
dırsa (Oğuz xan Dib Yavqu xanın nəvəsidir), Əbülqazidə bu məsafə xeyli
fərqlidir (Yafəs – Türk – Tütək – Amulca – Bakuy Dib – Gök xan –
Alınca –Moqol (Tatar) – Qara xan – Oğuz xan) (3, 50-51).
Göründüyü kimi, iki yazılı örnəkdə Oğuz xanın nəsil ağacı haqqın-
da bir-birinə uyğun gəlməyən məlumatlar vardır. Özü də diqqət etdikdə
aydın görünür ki, Əbülqazi “Oğuznamə”sində Oğuz xanın oğlu kimi tanı-
dığımız Gök xan (ucoqlardan) Oğuz xanın ulu babası kimi verilir. Əgər
bu şəcərə anlamında dədə-baba (əcdad) adı təkrarlanması kimi genetik
dövriyyəni göstərirsə, o zaman ən böyük oğul olan Gün xanın və digər
oğulların da adları bu soy ağacında iştirak etməli idi. Lakin biz bunun
əksini görürük. Bu da onu göstərir ki, Oğuz xanın altı oğlunun simvolizə
etdiyi kosmoloji struktur epik dilin məhsulu kimi üzə çıxır. Rəşidəddin
“Oğuznamə”sində nəsil şəcərəsinin izlənməsi ziddiyyətli şəkildə görünür.
Belə ki, dördlük və yaxud iki ikilik genetik say simvolikası, eyni zaman-
da arxetip nümunəsi olan, övladlarının arasında ən böyük oğul olan Gün
xanın övladları kimi verilən oğulların (2, 39) heç biri törə ənənəsinə
uyğun olaraq padşahlığı (xanlığı) əldə etmir. Bunların əvəzinə birdən-
Dostları ilə paylaş: |