Azərbaycanlıların 1948-1953-cü illərdə Qərbi Azərbaycan torpaqlarından deportasiyasına dair
285
Birinci mərhələnin ilkin nəticələri uğursuzluqlara uğradı. Muğana köçürülən əhalinin
əksəriyyəti-xüsusən qocalar və uşaqlar kütləvi surətdə hava və məişət şəraitinin pis
olması ucbatından müxtəlif yoluxucu xəstəliklərə tutuldular və kütləvi ölüm halları
baş verdi. Bu hadisədən xəbər tutan köçürülməmiş əhali çıxılmaz vəziyyətdə qaldı.
İmkansız əhali Azərbaycanın dağlıq rayonlarına, xüsusən Dağlıq Qarabağa köçmək
arzularını bildirdilərsə də, buna nail ola bilmədilər.
Ümumiyyətlə 1905-1907, 1918-1920, 1948-1953, 1988-94-cü illərdə öz tarixi
ərazilərində etnik təmizləmə və soyqırımı siyasətinə məruz qalan yüz minlərlə
azərbaycanlı kütləvi surətdə qətlə yetirilmiş və ata-baba yurdların-
dan deportasiya edilmişlər.
1988-ci ildə Ermənistan SSR ərazisindən, öz dədə-baba yurdundan – 185
kənddən və başqa yaşayış məntəqələrindən 230 min azərbaycanlı qovuldu, onlara
məxsus 31 min ev, şəxsi təsərrüfat, 165 kolxoz və sovxozun əmlakı talandı, 214 nəfər
öldürüldü, 1154 nəfər yaralandı, yüzlərlə adama işgəncə verildi. Bununla da
Ermənistan demək olar ki, monoetnik bir respublikaya çevrildi.
Yalnız müstəqillik dövründə ermənilərin Azərbaycan xalqına qarşı həyata
keçirdikləri soyqırımı cinayətlərinə əsl hüquqi-siyasi qiymət verildi. 1998-ci il martın
26-da ümummilli lider Heydər Əliyevin imzaladığı “Azərbaycanlıların soyqırımı
haqqında” fərman erməni millətçilərinin cinayətkar əməllərinə verilən dolğun və
hərtərəfli hüquqi-siyasi qiymət olmuşdur.
Təqdirəlayiq haldır ki, Azərbaycanın milli problemlərinin beynəlxalq səviyyədə
qaldırılması, erməni vandalizminin ifşası istiqamətindəki əzmkar və qətiyyətli
fəaliyyət bu gün Heydər Əliyev siyasi kursunun layiqli davamçısı Azərbaycan
Prezidenti cənab İlham Əliyev tərəfindən prinsipiallıqla davam etdiri-
lir. Azərbaycan rəhbərliyi dünya siyasətini müəyyən dövlətlərlə, nüfuzlu beynəl-
xalq təşkilatlarla ardıcıl və müntəzəm iş aparır, onilliklər boyu formalaşmış stereotip-
ləri və yanlış siyasi yanaşmaları dəyişdirməyə çalışır.
Qarşımızda duran əsas vəzifələr xalqımıza qarşı həyata keçirilən soyqırımı
haqqında indiki və gələcək nəsillərdə möhkəm milli yaddaş formalaşdırmaq, bu
faciələrə bütün dünyada siyasi və hüquqi qiymət verilməsinə nail olmaq, bir daha
belə halların təkrar olunmamasına çalışmaqdır. Bunun üçün isə yalnız möhkəm
və yenilməz milli birlik tələb olunur. Fikrimizcə, Azərbaycan xalqının başına
gətirilən bu dəhşətli faciələrin ən əsas səbəblərindən biri həmin dövrlərdə birinci
növbədə dövlətciliyimizin əlimizdən alınması olmuşdur. Çünki dövlətçiliyi, ordusu
olmayan xalqın başına istənilən müsibətləri gətirmək olduqca asandır. Ona görə də
Sadıqov Elbrus Cəlal oğlu, Vəliyeva Leyla Əli qızı
286
uzun illərdən bəri əlimizdən alınmış, lakin son nəticədə 23 illik yaşı olan bugünkü
müstəqil Azərbaycan Respublikasının qorunması hər bir Azərbaycanlı kimi bizim də
müqəddəs vəzifəmizdir. Çünki yalnız və yalnız o zaman bizim təhlükəsizliyimiz
təmin olunar, yaşadığımız yerlərdən didərgin salınmaz və son qisasımızı ala bilərik
Görkəmli şairimiz Bəxtiyar Vahabzadənin sözləri ilə desək:
Öz tarixini bilməyən insan,
Özünü tanımaz sözünü bilməz
Səfalı çeşmədən su içən nadan
İçdiyi çeşmənin gözünü bilməz
Odur ki, bizim hər birimiz keçmişimizi yadda saxlamalıyıq, çünki keçmişini
yadda saxlamayan xalq onu təkrarlamağa məhkumdur.
Belə deyilir ki, tarix təkrar olunur . Bəli, azərbaycan torpaqları keçmiş
zamanlardan işğallara məruz qalmışdır və xalq yenidən öz doğma torpaqlarına
dönmüşdür. cənab prezident İlham Əliyevin sözleri ilə desək: " Azərbaycan bir qarış
torpağını da heç kimə güzəştə getməyəcək". Biz bir millət olaraq Dağlıq Qarabağa,
Qərbi Azərbaycana və bütün itirilmiş dədə-baba torpaqlarına qayıdacağıq.
ƏDƏBİYYAT:
1. Турки и Армяни,1996,287s. baki-elm
2. “Baku”, 19 fevral, №38, 1906 az.poliqrafiya
3. Azərbaycan tarixi üzrə qaynaqlar, Bakı, 1989.azernesr.
4. Bəxtiyar nəcəfov " Deportasiya", 3-cü hissə.320s.baki-2009
5. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 2001-ci il 22 avqust tarixli 562
nömrəli Fərmanı.respublika q.23 avqust 2001.
6. SSRİ Nazirlər Sovetinin “Ermənistan SSR-dən kolxozçuların və başqa azər-
baycanlı əhalinin Azərbaycan SSR-in Kür-Araz ovalığına köçürülməsi haqqında”
qərarı. 1948
Azərbaycanlıların 1948-1953-cü illərdə Qərbi Azərbaycan torpaqlarından deportasiyasına dair
287
XÜLASƏ
1943-cü il Tehran konfransı zamanı Sovet-İran münasibətləri müzakirə
edilərkən, erməni diasporu SSRİ Xarici İşlər naziri V.Molotovdan İranda yaşayan
ermənilərin SSRİ-yə köçürülməsini xahiş etmişdir. Molotov Tehranda məsələni SSRİ
KP MK-nın sədri İ.Stalinə çatdırır və ermənilərin köçürülməsinə razılıq verilir.
Ermənistan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin katibi Q.Arutyunov bundan
istifadə edərək xaricdəki ermənilərin Ermənistana köçü bəhanəsi ilə azərbaycanlıların
Ermənistandan zorla çıxarılması barədə qərar verilməsinə nail olur.
1947-ci il dekabr ayının 23-də SSRİ Nazirlər Soveti «Ermənistan SSR-dən
kolxozçuların və başqa azərbaycanlı əhalinin Azərbaycan SSR-in Kür-Araz ovalığına
köçürülməsi haqqında» qərar çıxarır.
Stalin tərəfindən 1948-1953-cü illərdə həyata keçirilən azərbaycanlıların növbəti
deportasiyası zamanı ermənilərin xüsusilə diqqət mərkəzində saxladıqları məsələ
iqtisadi, sosial və mənəvi cəhətdən güclü, strateji əhəmiyyətli azərbaycanlı yaşayış
məntəqələrinin boşaldılması idi. Bu səbəbdən ilk mərhələdə İrəvan şəhəri (indiki
Yerevan şəhəri) yaxınlığınldakı yaşayış məntəqələri azərbaycanlılardan təmizlənmiş,
sonra isə rayon mərkəzləri, ətraf kənd və qəsəbələrin əhalisi köçürülmüşdür.
Deportasiyaya məruz qalan əhalinin bir hissəsi Ermənistanın dağ rayonlarında
yaşadığı üçün Kür-Araz ovalığındakı iqlim şəraitinə çətin alışmışdır. Bu səbəbdən də
Kür-Araz ovalığına köçürülmüş on minlərlə azərbaycanlı arasında kütləvi ölüm
halları qeydə alınmışdır.
Digər tərəfdən, Ermənistandan köçürülən bir nəfər də azərbaycanlı Dağlıq
Qarabağ ərazisinə buraxılmamışdır. Əksinə «Böyük Ermənistan» ideyasının həyata
keçirilməsi istiqamətində bu ərazinin azərbaycanlılardan boşaldılması işi planlı
surətdə davam etdirilmiş və daxili köçürmə adı ilə 1949-cu ildə Dağlıq Qarabağdan
132 ailə (549 nəfər) Azərbaycanın Xanlar rayonuna köçürülmüşdür.