155
yaratmaqdan
ibarət
olur.
Qavramanın
konstruktiv
xüsusiyyətləri faktları əlaqəli və izahlı şəkildə analiz etməkdən
və yeni-yeni analiz nəticələrini meydana gətirməkdən ibarətdir.
Konstruktivlik
elə
beyinin
yaradıcı
sistemləşdirici
funksiyasıdır. Konstruktivlik aşkarlamanı həyata keçirir.
Aşkarlama da mərhələ-mərhələ həyata keçirilir. Fazalarla
aşkaretmə sistemi mövzunu daxildən və kənardan genişləndirir
və mövzunun başqa mövzularla daxili və xarici əlaqəsini
mərhələ-mərhələ axtarır və aydınlaşdırır.
Metodologiya metodlar cəminin ifadəsidir, metodların və
obyektlərin
öyrənilməsi
kompleksidir.
Metodologiyanın
tərkibinin
çoxçalarlı
olması
onun
istiqamətlərinin
və
qruplaşmalarının
çoxçalarlı
olmasından
irəli
gəlir.
Metodologiya obyekti öyrənən, onun nəticələrinin faydasını
qruplaşdıran, təsnif edən idrak metodlarının öyrənilməsi
haqqında biliklərdir, təlimlərdir. Məntiqi üsullar idrak üsulları
olaraq elə metodoloji üsullardır. Bu üsullar elmi meydana
gətirir. Onun tərkib obyektlərinin daxilini aşkar edir. (Qeyd:
obyekti idrak məntiqi üsullarla qavrayır. Burada müşahidə,
təcrübə sayəsində aşkarlama və müəyyənetmə prosesləri
ə
sasən məntiqi üsullarla həyata keçirilir. Metodlar obyektlər
rolunda çıxış edən hadisələrə, faktlara, fikirlərə yanaşma
üsullarıdır. Metodlar özləri də obyektləri sahələr üzrə
öyrənməni meydana gətirir. Qruplaşdırmaq, təsnif etmək,
müqayisə etmək,
bu
baxımdan
səbəbləri,
nəticələri,
başlanğıcları və sonları, eləcə də tərkibləri müəyyən etmək
bütün
metodologiyada
ə
sas
prinsipdir.
Sistemlərin,
strukturların tərkibi olan elementləri sistemlərdə vertikal
(zenit), sağa və sola doğru horizontal əsaslarla, eləcə də
“kvadrat”, “üçbucaq”, “kub” şəkilində əlaqələr qurmaqda
ə
saslandırmaq metodologiyanın başlıca məqsədidir. Həndəsi
təxəyyül sistemlərin formalarla öyrənilməsinin əsaslarını
təşkil edir). Məntiqi üsullar araşdırma və nəticələrə gəlmək
yollarıdır. Metodologiyanın başlıca funksiyası sistemdəki
156
elementlər arasında olan əlaqələrin fəlsəfi kateqoriylarala
müəyyən olunmasını (aşkarlamanı) təmin etməkdən ibarətdir.
Sistemin özünü də elə məhz həmin elementlər təşkil edir.
Metodologiyanın başlıca funksiyası həm də yeni-yeni
sistemləri aşkarlamaqdan ibarətdir. Burada bir və ya da bir
neçə sistemin aşkarlanması öz ardınca yeni-yeni sistemləri
aşkar edir. Bununla da yeni-yeni elm istiqamətlərinin
formalaşdırılması
əsas
məqsəd
kimi
metodologiyanın
qarşısında durur. Metodoloji sistemalogiyanın formalaşması isə
vəzifələri müəyyən edir. Vəzifələr metodoloji üsullarla
müəyyən olunur.
Elmin mənimsənilməsi və aşkar olunması onunla məşğul
olan tədqiqatçının funksiyalarından, sistemli yanaşmasından,
bu baxımdan da qabil olduğu istedaddan, bilik və savadlılıq
səviyyəsindən, uyğunluğu dərk etmək, ziddiyyətləri duymaq,
obyektləri düzgün dəyərləndirmək bacarığından və topladığı
faktları qruplaşdırmaq bacarığından və düzgün məntiqi
mühakimələr irəli sürmək və məntiqi –inandırıcı və rasional
nəticələrə
gəlməkdən
asılıdır.
Elm
tədqiqatçının
funksiyalarında, fəaliyyətində meydana gəlir. Tədqiqatçının
funksiyası onun vəzifələrində, məqsədlərində özünü büruzə
verir. Tədqiqatçı sübutayetirmə funksiyasını elə sübutlardan
faktlardan asılı edir, faktlara bağlayır. Ya mövcud faktları
təsdiq edir, ya da yeni faktları aşkarlayır. Ümumilikdə isə
faktların xassələrini öyrənir. Sübutayetirmə funksiyasının
yerinə yetirilməsi isə metodlarla-məntiqi deduktiv və induktiv
metodlarla, həyata keçirilir. Sübutayetirmə bir proses olaraq
əsasən nəticələrin, gəlinmiş qənaətlərin sistemləşməsini,
qruplaşmasını, təsnif olunmasını həyata keçirməkdən ibarətdir.
Burada isə əlamətlərin müqayisə obyekti olması əsas şərtə
çevrilir. Müqayisə edərkən fəlsəfi kateqoriyalar əsas götürülür.
Müqayisələr zaman, məkan, tərkib, təyinat üsulları və
istiqamətləri və s. kriteriyalar üzərində qurulur.
157
Hər bir hadisə və fakt təklikdə və qrup şəkilində, yəni
ümumi əlaqələrdə öyrənilir. Ümumiyyətlə isə tam olaraq
təklikdə və əlaqəsiz qaydada heç nə öyrənilə bilməz. Çünki hər
şey sistemdə şərtlənir və cəmlənir. Təkin əlamətləri sistemin
əlamətlərindən, eləcə də yanındakı elementlərin əlamətləri ilə
şərtlənir. Bir element öz tərkibini başqa elementlə əlaqədə
görür. Digər məkanlara keçid də digər sistemlərə keçidə səbəb
olur. “Tək” həm mütləq, həm də nisbidir. “Tək” öz məkanında
mütləq, bitişik məkanda isə həm mütləq, həm də nisbidir, yəni
bitişik məkanda dəyişir. Bu dəyişmə onun forma və
məzmununda da özünü göstərə bilir. Ola da bilər ki, tək olan
şey məkan dəyişməsi zamanı öz tərkibini tam da dəyişməsin.
Məsələn, “1” ədədi bir nəzəri idrakın tərkibi kimi bütün
məkanlarda fikir obyekti və vasitəsi olaraq eynidir. Sözlər
eynidir. Məsələn, “yaxşı” və “pis”, “Mübət” və “mənfi”,
həmçinin
“neytral”
sözləri
bütün
məkanlarda
və
münasibətlərdə eyni söz olaraq qalır. Təfəkkür sözlərdən
istifadə edərək fərdi və ümumi şəkildə predmeti və obyekti
dəyərləndirir. Təkin əlaməti də çoxluqda bildirir. Müqayisə
obyektləri olmadan təki müəyyən etmək də çətindir,
ümumiyyətlə isə mümkünsüzdür. Tək özünün sağında və
solunda, aşağısında və yuxarısında olanlarla bağlıdır. Bu da o
deməkdir ki, elm bütövlükdə “element” və “məkan”
kateqoriyasına tabedir. Hər bir elementin, zərrəciyin öz məkanı
mövcuddur. “Zaman” isə burada hadisələrə bağlıdır və bu da
hadisələrdə iştirak edən “qüvvə” məsələsindən asılıdır.
“Kəmiyyət” kateqoriyası tərkibdən və elementlərin məkan
tutumundan asılıdır.
Elm hadisələri obyekt kimi götürür. Hadisələrin baş
verməsi hadisələrdən meydana gəlir və hadisələrlə də
nəticələnir. Bu baxımdan səbəb- hadisə, nəticə -hadisə olur.
Səbəb və nəticə, başlanğıc və son adlanan fəlsəfi
kateqoriyaların burada nisbi olması, yəni, əlaqələndirici, keçici
olması amili meydana gəlir.
Dostları ilə paylaş: |