Azərbaycan Tarixi
457
publikanın hüquqlarını müdafiə etməyə çağırdılar. Respub-
likanın başqa şəhərlərində də etiraz mitinqləri keçirildi.
Mərkəzin 1988-ci il mayın 21-də Azərbaycan KP MK-nın
birinci katibi vəzifəsinə gətirdiyi Əbdürrəhman Vəzirovun xal-
qın milli mənafeyinə zidd siyasəti və Moskvanın Dağlıq Qara-
bağdakı səlahiyyətli nümayəndəmi A.Volskinin ermənipərəst
siyasəti erməniləri öz xəbis niyyətlərini həyata keçirməyə daha
da həvəsləndirirdi. Azərbaycanın Şuşa rayonu ərazisində Top-
xana adlı nadir qoruq meşəsində İrəvanın sənaye müəssisəsinin
obyektinin tikintisinə başlanması xəbəri Azərbaycan xalqının
səbr kasasını doldurdu. "Varlıq" və "Yurd" təşkilatlarının
təşəbbüsü ilə noyabrın 15-də Dövlət Universitetinin qarşısında,
ertəsi gün Elmlər Akademiyasının dairəvi salonunda mitinqlər
keçirildi.
1988-ci il noyabrın 17-də xalq hərəkatının kortəbii mər-
hələsi ən yüksək zirvəsinə qalxdı, Milli Dirçəliş mərhələsinə
keçdi. Həmin gün səhər tezdən Elmlər Akademiyası, Dövlət
Universiteti, Politexnik və İqtisadi institutlarının nümayişçi
dəstələri milisin mane olmaq cəhdinə əhəmiyyət verməyərək
Sabir bağına, oradan isə şəhərin mərkəzi meydanına gəldilər.
Burada onlara digər ali məktəblərin
və sənaye müəssisələrindən
kollektivləri də qoşuldular. Nümayişçilər meydanda mitinq
keçirdilər. Mitinqdə nümayişçilərin tələbləri oxundu.
Ermənilərin Azərbaycana qarşı təcavüzünün qarşısının alın-
ması, Dağlıq Qarabağda A.Volskinin antiazərbaycan Xüsusi
İdarəetmə Komitəsinin ləğv edilməsi, "Topxana" meşəsində
ermənilərin sənaye obyektinin tikintisinin dayandırılması, əks
təqdirdə Ermənistan SSR-ə qarşı iqtisadi sanksiyalar tətbiq
edilməsi, SSRİ Ali Sovetinin sessiyasında Azərbaycan deputat-
larının Ermənistan SSR-in təcavüzü ilə bağlı məslə qaldırması
əsas tələblər idi. Nümayişçilər bu tələblərin yerinə yetirilmə-
yincə meydanı tərk etməyəcəklərini elan etdilər.
Qəzənfər Rəcəbli
458
Nümayişçilər meydana Azərbaycan SSR-in bayrağı ilə
gəlmişdilər. Noyabrın 19-da burada ilk dəfə Azərbaycan
Cümhuriyyətinin üçrəngli bayrağı qaldırıldı. Meydan səngimək
bilmirdi. Mərkəz bütün Azərbaycanda, o cümlədən Bakı,
Gəncə və Naxçıvan şəhərlərində, habelə Ermənistan SSR-in
azərbaycanlılar yaşayan bölgələrində fövqəladə vəziyyət elan
etdi. Noyabrın 24-də Bakıya qoşun yeridildi. Qoşuna noyabrın
25-də meydanı "təmizləmək" əmri verilmişdi. Lakin
nümayişçilərin iradəsi qarşısında həmin əmrin yerinə
yetirilməsi təxirə salındı. Hər gün yüz minlərlə adam meydana
axışırdı. Çox vaxt gündüzlər mitinqlər zamanı meydanda
nümayişçilərin sayı milyon nəfəri ötürdü. Meydana
Azərbaycanın digər şəhərlərinin nümayəndələri də gəlirdilər.
Onlar meydanda bəstə oturanları (piketçiləri)
mənəvi cəhətdən
və maddi vəsaitlə dəstəkləyirdilər. Gecələr də meydanda
qalanmış tonqalların ətrafında on minlərlə adam qalırdı.
Ölkənin rəhbərliyi erməni millətçiliyinə, separatizmə
qarşı heç bir tədbir görməsə də mitinqdə xalq mümkün olan
nəticəni əldə etmişdi, rəhbərlik mövcud problemə Azərbaycan
xalqının münasibətini bilmişdi. İndi təşkilatlanmaq, mübarizəni
demokratik vasitələrlə davam etdirmək laxım idi. Cəmiyyətin
bunu dərk edən qüvvələri tədricən meydandan uzaqlaşırdılar.
Dekabrın 3-də meydanı mühasirəyə almış hərbi qüvvələr
nümayişçilərdən meydanı tərk etməyi tələb etdilər. Dekabrın 4-
dən 5-ə keçən gecə isə hərbçilər zorla meydanı boşaltdılar.
Meydan zor gücünə dağılsa da, 18 gün davam edən bu
mubarizə forması xalqımızın tarixinə "Meydan hərəkatı" adı ilə
daxil oldu. "Meydan hərəkatı" milli oyanışa, xalqın özünüdərk
prosesinə, milli dirçəlişə güclü təkan verdi. Ona görə də
xalqımız "Meydan hərəkatı"nın başlandığı 17 noyabrı "Dirçəliş
günü" kimi qeyd edir.
"Meydan hərəkatı"ndan sonra xalq onun təşkilatçısı
AXC-nin təşəbbüs qrupu ətrafında birləşməyə başladı. 1989-cu