Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
120 özümə “günahım nə idi” sualını da vermək mənasızlaşırdı. Bəlkə də, günah etmək üçün yaşayırdım, yaşadılırdım. Tanrı da bizim günahlar etməyimizə ümid edirdi. O da müəyyən ümidlərin izi ilə kainatı idarə edirdi. O, hansı ümidlərdi? Bunu yalnız Allah bilirdi... Biz isə qurulmuş ssenarini oynayan oyunçular idik... Rolumuzu məharətlə oynayırdıq... Lap belə onun istədiyi kimi... Axı nə baş verir-versin intiharı rədd edirdi O... 121 17. Müəmmalı hadisə – Ara, bu türklərin qanını içmək lazımdır! – Mən qamaz-qamaz bu türklərin canını alacam, sən də içərsən tələsmə ara, tələsmə. Tatatatatat, ta, ta, ta!.. (avtomat səsi eşidilir) – Ara, qaçın, deyəsən türklərdir! – Areni vurdular! Tez gəlin, qaçıb canımızı qurtaraq! – Qaçmayın, qaniçənlər, qaçmayın! Hamınızı qırıb cəhənnəmə göndərəcəm! Tatatatatat, tatatatat, tatatatat!.. Avtomat səsləri daha yaxınlıqdan eşidilir. İndi artıq sükutu yalnız havada sürətlə hərəkət edən mərmilərin atıldığı avtomatın səsi pozur. Qəhrəman kəşfiyyatçı qorxmadan irəliyə doğru şığıyır. Onun bir amalı vardır – kəndə soxulan erməniləri öldürmək!.. ... ... ... Səhnədəki məktəblilər Xocalı faciəsinin həmin dəhşətli anlarını tədbir iştirakçılarına çatdırmaq üçün hazırladıqları səhnəciyi bacardıqları qədər yaxşı canladırmağa çalışmışdılar. Zalda oturanlar sükut içərisində səbirsizliklə bu səhnəciyin nə ilə bitəcəyini gözləyirdilər. Nəhayət ki qısa işıqlandırılmış bu döyüş səhnəsi bitdi. Bu dəfə qalib biz idik – azərbaycanlılar! Deyəsən, tamaşaçıların da böyük əksəriyyəti bundan razı 122 qalmışdı. Amma nədənsə dodaqların büzənlər də var idi. Bəlkə, onlar daha haqlı idilər. Bəlkə, o birilər heç, ümumiyyətlə, haqlı deyildilər... Hər halda məktəbin yetmiş iki yaşlı qocaman fiziki Hüseyn müəllim səhnəcik bitər-bitməz ayağa qalxıb zalı tərk edəndə son sözü bu olmuşdu: – Biz həmişə sözdə, kinolarda, mahnılarda qalib gəlirik onsuz da..! Amma tədbir iştirakçılarının çoxu bu səhnəcikdən təsirlənmişdi. Hətta bir həftəyə qədərdir ki, uşaqları bu tədbirə hazırlaşdıran Gülər müəllimə göz yaşlarını saxlaya bilməmişdi. Tədbir isə hələ davam edirdi. Bu dəfə Aytəkin şeir demək üçün öz sinif yoldaşlarını dəvət etdi. Artıq həyəcanı da keçmişdi. Arabir birinci sırada əyləşən atasına nəzər salır, daha da inamlı olmağa çalışırdı. Yəqin ki, tədbir bitəndən sonra atasına yaxınlaşacaq və ilk sualı da “ata bəyəndin?” olacaqdı... Ramil isə tədbirin ta ilk dəqiqələrindən o illərə qayıtmışdı... Cismi, özü burada olsa da, gözləri səhnədəki qızına baxsa da, ruhən indi o həmin illərə qayıtmışdı... *** *** *** 1992-ci il... Martın 6-sı... Arzu ilə başladığı ali təhsilini yarımçıq qoyub birbaşa döyüş bölgəsinə getdi həmin gün. Azərbaycan özünün ən ağır illərini yaşayırdı həmin illərdə. Ən adi vətəndaşından tutmuş ziyalısına qədər hər kəs bu qırğının nə vaxt bitməsini gözləyirdi. Bacaranlar əlindən gələni edir, silaha sarılıb döyüşlərə gedirdilər. Amma təəssüf ki, bacardığı işi etməyənlər də az deyildi... Həmin gün Aytəkin ilə gəzib-dolaşdığı bütün yerlərə getmiş, kəlmeyi-şəhadətini dilə gətirən müsəlmanlar kimi son dəfə öz-özünə pıçıldamışdı da – “Səni tapacağam, and içirəm, 123 qisasını alacağam... Aytəkin!” Sonra isə vidalaşmaq üçün evlərinə – ata-anasının, bacısının yanına dönmüşdü. O, sonralar bu vida mərasimini dəfələrlə xatırlamışdı. Xüsusilə bacısının onun ayaqlarına düşüb yalvarması hər yadına düşəndə ürək ağrısı keçirirdi: – Ramil, qurbanın olum, bizi qoyub getmə. Bəs biz sənsiz necə dözərik, hə?! – Nuranə, qalx ayağa, sən uşaq deyilsən ki, niyə məni getməyə qoymursan? Öləndə öləcəyik, hər gün tabutu gələn şəhidlərdən artığıq biz?! Onların bacıları bacı deyil?! – Axı sən tək oğulsan, mənim, atamızın, anamızın yeganə ümid yerisən. Bacın sənə qurban olsun, heç olmasa bir ay gözlə, sonra istəsən gedərsən... – “Aslanın erkəyi, dişisi olmaz”, – bunu ki həmişə sən mənə deyirdin. İndi nəyə görə təkcə mən valideynlərimin ümid yeri oluram?! – bunu deyib bacısını sakitləşdirmək üçün boynunu qucaqlayıb zarafat etdi. Maraqlı idi ki, Səmayə xanım oğlunun döyüşə getməməsi üçün çox da yalvar-yaxar etmirdi. Bəlkə də, onun tərsliyinə bələd olduğu üçün susurdu. Amma onun nigaran baxışlarında daha çox qürur hissi görmək olurdu. Yeganə oğul övladının vətən uğrunda döyüşə getməsinə dözə bilməsə də, bunu ona bəlli etmək istəmirdi. Bilirdi ki, Ramil deyibsə, gedəcək. Onu yolundan heç kəs saxlaya bilməz. Qorxurdu ki, narahatçılığını, ürək ağrısını oğlu anlasa, fikri onda qalacaq, soyuq səngərdə yağı düşmənə tab gətirməyəcək. Odur ki, özünü tox tutmağa çalışırdı. – Ay ana, qurbanın olum, barı sən dillən!.. – Nuranə əlacsız halda bu dəfə də ona üz tutdu. Qadın isə heç bir söz demədən qızının saçlarını oxşayır, onu ovundurmağa çalışırdı. Nəhayət, onun sakit olmayacağını görüb məzəmmətlə dilləndi: 124 – Ay qızım, bəs mən sənə uşaqlıqdan öyrətməmişəm ki, yola gedənin arxasınca ağlamazlar?! Bu sözlər məzəmmətlə səslənsə də, danlamaq üçün deyilməmişdi. – Bundansa, çay gətir qardaşın üçün, bir azdan gedəcək axı. Səmayənin son sözləri qızını sakitləşdirmişdi. Hiss olunurdu ki, “yola gedənin arxasınca ağlamazlar” məsələsi onun halına əməlli-başlı təsir etmişdi. Odur ki, başını aşağı salıb qardaşına çay gətirmək üçün evə tərəf getdi... *** *** *** – Necəsiniz, Ramil müəllim? – bayaqdan bəri səhnədə şagirdlərinin yanında dayanan Gülər müəllimə indi onun qarşısında dikilmişdi. Tədbir də elə indi bitmişdi. Bunu Ramil səhnəyə ani nəzər salanda hiss etdi. Hələ ki, qızı da orada idi. – Salam Gülər xanım! – ani tərəddüddən sonra ayağa qalxıb qadınla salamlaşdı. – Belə tədbirə görə sizə minnətdarıq! – Borcumuzdur, Ramil müəllim. Biz sizin kimi qəhrəman döyüşçülərin şücaətləri qədər olmasa da, çalışırıq ki, əlimizdən gələni edək. – Bir daha təşəkkür edirəm. Əmin olun ki, şagirdləriniz sizinlə fəxr edir, – Ramil bunu deyib sağollaşdı. Qızı artıq gəlib onun əlindən tutmuşdu. – Ata, evə gedirik? – Hə, qızım, gedək. Ata-bala hər ikisi məktəbin qarşısına çıxıb dayanacağa yaxınlaşdılar. Ramil bayaqkından fərqli olaraq, fikirlərində daha aydın və rahat idi. Bəlkə də, indi onun əlindən bərk-bərk tutan sevimli qızının təsirindən idi ki, özünü çox yaxşı hiss edirdi. Siqaret yandırmaq istəyəndə tədbirdən əvvəl məktəbin qarşısındakı dayanacaqda gördüyü dilənçi oğlanı xatırladı. Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|