Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
125 Bayaq tələssə də, düşünmüşdü ki, çıxanda ona siqaret alıb versin. Qızına hiss etdirmədən baxışları ilə onu axtardı. O isə gözə dəymirdi. Yəqin gedib... Ola bilsin ki, sabah da siqaret tapmayacaq çəkməyə... Həmişə çoxlu suallar verən qızının indi susduğunu görüb ona nəzər saldı. Aytəkinin isə gözləri kimisə axtarırdı. – Qızım, kimə baxırsan belə maraqla? – Bayaq burada bir dilənçi var idi. Gəlib gedəndən siqaret istəyirdi. Amma heç kim ona bir dənə olsun vermədi. Hətta yoldan keçən uşaqlar onu ələ salırdılar. Onu sənə göstərmək istəyirəm ki, siqaret verəsən, yazıqdır... – Yəqin gedib... – Ramil indilərdə daxili bir heyrət hissi keçirirdi. Hətta o, dilənçinin nəyə görə onların diqqətini belə çox çəkməsi sualına da cavab tapmaq istəyirdi. – Heyf... – deyərək qız da atası kimi susdu. İndi hər ikisi yaşı on səkkiz – iyirmi arası olan həmin dilənçi oğlan haqqında düşünürdülər. 126 18. Qara qarğa Aprelin 12-si idi... Təbiət oyanmışdı. Dörd divarlı məhkum məntəqəsinin pəncərəsinin olmaması indi daha xoş gəlirdi. Çünki qışın çovğunu kiçik deşiklərdən elə hiss olunurdu ki, elə bil, Şimalda iki böyük dağın arasında idik. O balaca deşiklərdən gələn külək sanki sümüyümüzə işləyirdi. Adyala bürünüb, bir-birimizə sığınıb soyuqdan qorunmağa çalışırdıq. Səhərlər isə betonun üstündə yatdığımızdan ayaqlarımız tutulur, böyrəklərimiz ağrıyırdı.... Amma insanın verdiyi əzablar o qədər böyük və zəngin idi ki, təbiətin göstərdiyi sərt üz bizi çox da ağrıtmırdı. İndi isə təbiət canlanmışdı. Gülün, çiçəyin qoxusu kiçik deşiklərdən sel kimi içəri axırdı, necə ki soyuq, şaxta axmışdı. Qarabağ təbiəti dünyanın nadir təbiətlərindən idi. Avropalıların da bu gül-çiçəyə maraqları az deyildi. İndi isə bu torpağın vətəndaşı, doğmaları ola-ola gözümüzün giləsi boyda olan deşikdən baxırdıq bu yaşıllığa, bu gözəlliyə. Heç uşaqlıqdan qırmızı yumurtasını, səmənisini, şəkərburasını səbirsizliklə, anbaan gözlədiyimiz Novruz bayramının da necə keçdiyini bilmədik. 127 Səhər saat yeddi olardı.... Uca səslə qarıldayan qara qarğanın səsi bizi ayıltdı. Qarğalar elə səs salmışdı ki, elə bil nəsə itiriblər. Bu qara qarğalar el adətinə görə, o qədər də, yaxşı qəbul edilmirdi. Onlar kəndə uçub gələndə nəsə bəd bir şeyin olacağına işarə kimi baxırdılar. Sadəcə inaq olmuş, öskürək xəstəliyinə tutulmuş insanlara dərman olan qara qarğa qanı bu quşu el arasında lazımlı edirdi. Başqa heç cürə, heç nəyə lazım olmurdu. Bir də həyət-bacadan cücələri aparanda yada düşərdi. İndi isə bu səs Qədim dayının fikrinə görə bizi xilas edəcək səs idi. Bunda nə isə bir xoş xəbər görürdü Qədim dayı. O, deyirdi ki, əgər bu gün biz sağ qalsaq, deməli, bizə ölüm yoxdur. Ya öldürüləcəyik, ya da qaytarılacağıq. Əgər bu gün qaytarılmasaq, ermənilərin soyqırım adlandırdıqları 24 apreldə yüz faiz bizi işgəncə ilə öldürəcəklər. Amma nəsə ürəyimə damıb ki, yaxşı bir şey olacaq.... Biz bu sözlərə istehza edirdik. Dünyagörmüş bir insanın nədən yapışdığını, nədən kömək gözlədiyini qəbul etmək istəmirdik. Amma nəsə mənim də qəlbimdə buna inam var idi. Bəlkə də, bu, inam yox, sadəcə inanmaq istəyi idi. Axı ümid dolu bir fikir idi. Bütün insanlar belə olur. Özü üçün xoş olanı, ürəyindən keçəni mifləşdirir, onun həyata keçməsinə qəlbində canlandırdığı kimi inanır. Halbuki inandığı bu fikir həyata keçməsi mümkün olmayan bir utopiyadır. Axı bu insandı, onda yaşam sevgisi var. Qara qarğanın səsindən məna çıxardığımız istər ölüm, istərsə də qaytarılma fikri mənim üçün müqəddəs idi. Əgər belə olsa idi, mən o qarğaya ömrüm boyu totem kimi baxardım. Əlbəttə ki, yaşasaydım... Yəqin ki, qədim inanclar da belə yaranır. Təsadüflə üst-üstə düşən könül arzusu istənilən hadisəni inanca çevirə bilər, hətta sitayiş də etdirərdi. Yəqin ki, sonralar Qədim dayı da bu hadisəni danışacaq, qara qarğanın xoş xəbər daşıyıcı olduğunu 128 vurğulayacaqdı. Onu gördükcə ona hörmət etməyə çalışacaqdı. Hətta nəvələri həyətə gələn qara qarğanı daşlamaq istəyəndə “bala, onunla işiniz olmasın, babanıza xilas xəbərini gətirən o olub”, deyəcək, kövrələcəkdi. Nəvələr də bu hadisəni başa düşmədiyi üçün sual verəcək, bu hadisəni danışmasını istəyəcəkdilər. Qədim baba da bu günləri xatırlayacaq, göz yaşlarını gizlətməyə çalışsa da, qəhərdən boğulacaq, bəlkə də, danışmaqdan vaz keçəcəkdi.... Bu qara qarğa hadisəsi kafirlərin əlindən gizlənən Məhəmməd peyğəmbərin mağarasını hörümçək toruna bürümüş hörümçək məsələsinə bənzəyirdi. Həmin hörümçək də o zaman peyğəmbəri xilas etmişdi. Onun üçün də müsəlmanlar ona müqəddəs heyvan kimi baxır, öldürmürlər. Günortaya yaxın qarğanın səsini unudur, ümidlərimizi basdırırdıq. Amma Qədim dayı israrlı idi. Nəsə olacaq... buna adım qədər əminəm, mən heç nəyə bu qədər əmin olmamışam, deyirdi. Əgər Qədim dayı bütün günü bizim yanımızda olmasa idi, şübhələnərdim. Yəqin ki, “nəsə deyiblər” deyərdim. Axı neçə gün idi, heç Veneks də növbəyə çıxmırdı. Bu kişini belə əmin edən nə idi? Qarğa səsi məlumdur, amma başqa bir şey də olmalı idi. Bu altıncı hiss də ola bilərdi. Həmin gün mən buna inandım. Altıncı hissin varlığını təsdiqlədi bu hadisə. Ya da “qara daşa inansan, şəfa taparsan” ideyasının tərənnümü idi bu. Bəzən deyirlər ki, insan nəyinsə həyata keçməsini çox istəyirsə, o da həyata keçir. Biz şübhələnmişdik. Samirə də təbiətindən gələn şıltaqlıqla buna etiraz edirdi, mən də, Həyat da. Amma Rəna və Həlimə xala bəxtlərə ağ günün xəbərini gətirən bu qara qarğaya Qədim dayı qədər inanırdı. Günorta saat dörd olardı. Venekslə növbə dəyişdirən qapıçı içəri girdi. Qədim dayını və onunla yanaşı iki nəfər qadının çıxmasını əmr etdi. Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|