Microsoft Word Zahid ikinci kitab
Yüklə 2,17 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Milli Kitabxana
Milli Kitabxana
188
оlmayacaq. Gəlsənə bir bunun barmağını dişləyəsən hə? Hеç оlmazsa başqalarına da ibrət dərsi оlar». Pələng оğlanın barmağını dişləməyə hazırlaşırdı ki, sarısaç, qırmızıköynək оğlan əlini оnun ağzından çəkdi. Bəli, düz yüz əlli iki ildir ki, bu pələng uşaqları qоrхutmaq üçün fürsət aхtarır, hеyf ki, bеlə bir fürsət hələ də əlinə düşməyib. Yüz əlli iki ildir ki, оnun ağ mərmərdən düzəlmiş ağzı açıla qalıb. Bu pələng nə qədər bеləcə qalacaq? Оnu bilən yохdur. Mən isə оnu bilirəm ki, pələng uşaqları qоrхutmaq üçün məqam gözləyir. Uşaqlarsa оndan bir damcı da qоrхmur.
Milli Kitabxana
189
ğacların suya düşən kölgəsi dərin fikrə getmişdi. Hətta onlar demək olar ki, tərpənmədən fikirləşir- dilər ki, görəsən nə dadırlar və nə üçün balıqlar yosun yemək üçün onları tapdalayıb keçir, amma bu gözəllikdə söyüd kölgəsinə əhəmiyyət belə vermirlər. Bu, əlbəttə tam ədalətsizlik idi və yəqin kı, belə bır özbaşınalığa dözmək olmazdı. —Ehey, Xəşəm, bəlkə bir mənim də dadıma baxasan hə?! — deyə salxım söyüdün kölgəsi dilləndi. Xəşəm isə onun yanından elə sürüşüb keçdi ki, eləbil bu boyda ağacın kölgəsi ondan heç nə soruşmamışdı. Bu zaman külək başladı. Külək söyüdə nə deyirdisə, ağac qəti etiraz edərək başını bulayırdı. Bundan hirslənən külək bir az da şiddətləndi ki, bəlkə söyüdü yola gətirə. Amma söyüd daha böyük qəzəblə onu rədd edirdi. Kölgələr isə eynilə öz sahiblərini yamsılayır, başlarını bulayır və beləliklə balıqlara yandı-qındı verirdilər. Bir sözlə aləm bir-birinə dəymişdi. —Eybi yoxdur, yaramazlar, deyə kölgələr balıqları hədələyirdilər. İndi görərsiniz! Bir azdan doğrudan da maraqlı bir iş oldu. Hardansa ördəklər bu gölə qondular. Bu zaman kölgələr heç bilirsinizmi neylədilər? Onlar başlarını qaldırıb ördəklərin ayaqlarını sığallamağa başladılar. Ördəklər isə bədənlərində xoş bir sığal hiss etdikləri üçün xoşbəxt-хоşbəхt üzməyə başladılar. Bax bu zaman həmin ördəklərin xoşbəxtliyinin bir hissəsi kölgələrin payına düşdü. Aхı onlar kimisə xoşbəxt edə bilmişdilər. Milli Kitabxana
190
ir kağız parçası çoxdan bəri göyə uçmaq istəyirdi. Amma əlinə bir fürsət düşmürdü. Günlərin birində burulğana oxşar bir külək onu göyün yeddinci qatına qaldırdı və kağız parçası gözünü açıb özünü buludların yanında görəndə fikirləşdi: —Nəhayət ki, ədalətli bir gün gəlib çatdı.
Külək isə təkcə onu uçurmamışdı. Yarpaqları, köşkləri, hətta bəzi avtomaşınları da havaya qaldırmışdı. Bir sözlə dünyada hələlik belə bir tufan görünməmişdi. Onunla birlikdə az qala bütün şəhərin göyə qalxdığını görən kağız parçası coşmuşdu: —Bax buna deyərəm səyahət! Kağız parçası bir də ona görə sevinirdi ki, göyə uçanların demək olar ki, hamısı ondan aşağıda idi. O isə gah buludun içində yox olur, gah da yoldaşlarına baxmaq üçün arabir aşağı enib qışqırırdı: —Yolumuz mavi dənizin üstündən keçir. Ehtiyatlı olun, aşağı çox enməyin. Əslinə qalsa uçanların komandiri elə bu Kağız parçası idi və burada ədalətsiz bir şey yox idi. Çünki o, hamıdan yuxarıda uça bilirdi. Amma heç kəs ona əhəmiyyət vermirdi. Hər kəs öz başının hayında idi. Kağız parçası bircə şeyi başa düşə bilmirdi ki, axı nə üçün adamlar bu qədər narahatdır. Onların rəngi saralmış, özlərini itirmişdilər. Uçmağın nəyi pisdir ki? Uçuruq, vəssalam.
Milli Kitabxana
191
Xoşbəxtlikdən külək yavaş-yavaş azalmağa başladı və uçanlar eynilə təyyarə kimi yavaş-yavaş torpağa düşdülər. Heç kəsin burnu belə qanamadı. Təkcə kağız parçası havada xеyli ləngər vurduqdan sonra yerə düşdü. Xeyli heç kəs ona əhəmiyyət vermədi. Nəhayət bir uşaq götürüb ondan quş düzəltdi və havaya atdı. Amma nə qədər göyə tulladısa kağız uçmadı ki, uçmadı. Kağız parçası isə ürəyində fikirləşirdi: «Görünür qocalmışam. Heç elə bil dünən buluda kimi uçan mən deyildim. Eh namərd qocalıq». Kağız parçası beləcə qocalıb bu dünyadan köçdü. Amma heç kəs bilmədi ki, o, göyün yeddinci qatına kimi qalxa bilmişdi.
Milli Kitabxana
192
PƏNCƏRƏ PƏRDƏSININ ÜSTÜNDƏKI DOVŞAN
əncərə pərdəsinin üstünə bir dovşan şəkli çəkil- mişdi. О, səhərdən axşama kimi küçəyə baxırdı. Pərdə nazik olduğu üçün dovşan çölü əla görürdü. Pəncərə qalın meşəyə baxırdı. Bir dəfə səhərə yaxın bir tülkü gəlib çıxdı və ağzının suyunu axıda-axıda gözünü pəncərəyə zillədi. —Nə var? — deyə dovşan ona gözlərini ağartdı. Tülkü dovşanın ondan qorxmadığını görüb çaşdı və qorxusundan bir az geri çəkildi. Sonra ürəklənib quyruğunun üstündə şöngüdü. Adətən canavarlar belə oturur. Tülkü qəsdən belə əyləşmişdi ki, bəlkə dovşan qorxa və pərdənin üstündən düşüb qaçmağa başlaya. Onda onu tutmaq olardı. Amma deyəsən o, pərdənin üstündən düşmək istəmirdi. —Məndən qorxmursan? Bir bax, Uuuuuuu! —Bu nədir? Sən çaqqalsan, yoxsa tülkü! Məgər tülkülər belə ulayır? «Yox deyəsən dünya tamam dəyişir. İndi dovşanlar tülküyə ulamaq öyrədir. Bundan sonra acından ölmə görüm, necə ölmürsən». Tülkü beləcə fikirləşib dovşanı qorxutmaq üçün başqa yollar axtardı. —İstəsəm, qarı bu saat sənin gözünə sovuraram! —Bunun sənə elə bir xeyri olmaz, — deyə dovşan çox sakitcə dilləndi.
Yüklə 2,17 Mb. Dostları ilə paylaş:
|