bilərəkdən əzir, hökumətdən sığorta haqqı alır, ucuz
qiymətə maşınımı düzəltdirir, tezcə də normal qiymətə
başqasına satırdım. Sığortadan aldıqlarımı da keflə
xərcləyirdim. Əgər mən bu hoqqaları Azərbaycanda
çıxarsaydım, kim idi ey, belə asanlıqla mənə
sığortahaqqı ödəyən...
-Niyə də ödəsinlər ki?.. – Fikrimi dedim. - Əgər
maşınınıza özünüz bilərəkdən zərər vurubsunuzsa...
-Əşi, burda belə şey nə gəzir, avtomobilin əzilib,
vəssalam. Kişilər çox dərinə getmədən xərcini
ödəyirlər. Amma deyəsən, son vaxtlar bunlar da
anlamağa başlayıblar ki, biz biclik edirik. Ona görə də
sığorta haqqını ödəmədən əvvəl yüz ölçüb, bir biçirlər.
Nə isə... - Çaydan, kofedən bir şey içmək istəyirsiniz?
- sürücü soruşdu.
-Pis olmaz... – Dərhal razılaşdım. - Yaxınlıqda
çayxana vaaar?
-Var, niyə yoxdu! – Təklifindən razı halda dilləndi.
- Bir azdan çatacağıq, lap az qalıb. Qarşıda bir kafe
var. Sahibi də bizimkilərdəndi. Amma özü orda görün-
mür. Kafeni bir yevrey işlədir...
-Lap yaxşı. Orda bir qədər dincəlmək xoş olar...
Buralara, deyəsən, qar çox yağıb! - Yol kənarlarındakı
qalın qar örtüyünə baxa-baxa soruşdum.
-Elədi. – Sürücü dilləndi. - Dünən bütün günü
yağıb. Odu, baxın, yenə də yağır. Özü də quşbaşı
qardı, haaa.
-Gözəldi... – dedim. – Məncə, yollarda bir problem
yaratmasa, adam qarın belə yağmasına tamaşa edə-
edə, nə qədər uzun yol getsə də yorulmaz
-Hə də, hər şey adamın əhvalından asılıdı... Çatdıq,
- elə bu məqamda işarə elədi. - Budu, dediyim kafe.
Çay da verirlər, kofe də, kabab da, nə bilim, araq-çaxır
Milena
73
da... Vuransınız? - Sürücü çırtmayla boğazına vurub
soruşdu.
-Ara-sıra, - başımı buladım, - həvəskarı deyiləm.
-Burda hər cür içki verirlər. İstəsəniz... – O göz
vurdu.
-Yox, - etiraz elədim. - Gecdi, özümüz də yol
üstəyik. Ən əsası, qonaq gedirik, deməzlərmi ki,
qonaq sərxoşdu.
-Məsləhət sizinkidi, - Sürücü sözü çevirmədi.
-Gözəldi, çox gözəldi!.. – Təəssüratımı bildirdim -
Özü də bu kafe belə bir yerdə lap göz oxşayır. Gözəl
dizaynı var, - yaraşıqlı kafeyə baxa-baxa dedim.
-Eeeh, hələ bu nədi ki! - O əlini yelləndi.
Sürücü maşını yolun sağ tərəfində, damı qalın
qarla örtülmüş kafenin qarşısına sürdü. Ətrafda bu
kafedən başqa bir tikili gözə dəymirdi. Kafenin,
həqiqətən qəribə, romantik görünüşü vardı. Bəlkə də
yan-yörəsində digər tikili olsaydı, belə gözəl,
cazibədar görünməzdi.
Yolun alt və üst yanıyla uzanıb gedən qarlı meşələr,
mükəmməl dizaynı ilə göz oxşayan bu kafe kənardan
çox füsunkar görünürdü. Maşından düşüb içəri
girməzdən qabaq dayanıb bu gözəlliyə bir daha
heyranlıqla tamaşa etdim. Narın-narın yağan quşbaşı
qar da bu gözəlliyə yeni rəng qatır, naxış vururdu.
Baxdıqca könlüm riqqətə gəlirdi. Elə bil, yolun alt-üst
yanıyla uzanıb gedən qarlı meşələr əhatəsində
bəmbəyaz saflıq, gözəllik yuxusu görürdüm. Bu şirin
“yuxudan” məni taksi sürücüsünün səsi ayıltdı:
-Gəlin, gəlin, bir stəkan çay içib qızışaq! Burdan
o yana, onsuz da elə bir yolumuz qalmayıb.
Ayaqlarımızın qarını çırpıb, içəri keçdik. İçəri isti
idi. Cəmi bir neçə masadan ibarət kafedə bizdən
Zəka Vilayətoğlu
74
savayı girişdən solda iki nəfər əyləşmişdi; gecyarıdan
xeyli keçməsinə baxayaraq, iştahayla yeyib-içirdilər.
İlk baxışdan onları dərisinin rəngindən bizimkilərə
oxşatdım. Onlara diqqətlə baxdığımı görən sürücü as-
tadan dilləndi:
-Ermənilərdi! Bizim şəhərdə yaşayırlar! Tez-tez
rastlaşırıq buralarda!.. Doğrusu, düşmənimiz olsalar
da, bilirsiniz, burda belə bir şey yoxdu. Yəni burda
yaşayan azərbaycanlılarla ermənilər biri-biriylə
düşmənçilik etmirlər. Çünki bura onlar üçün də, bizim
üçün də ikinci vətəndi. Ha assaq, ha kəssək də,
insafən, Rusiya həmişə bizə öz isti qoynunda
sığınacaq verib, hamımıza analıq qayğısı göstərib. Hə.
Buna görə də burda düçmənçilik etsək, qan salsaq,
onda rus hökuməti, onların da, bizim də
qanadlarımızdan tutub, elə vızılladar ki, Allah bilir,
gedib hansı dərənin dibinə düşərik!.. Ey, ordan bizə
iki fincan qəhvə ver! -Sürücü piştaxtanın arxasındakı
sarışın, uzun boylu, fındıqburun və yuxusuzluqdan
gözləri şişib qızarmış qadına səsləndi, sonra üzünü
mənə tutub soruşdu: - Bəlkə, siz çay içmək
istəyirsiniz?.. Məncə, qəhvə yaxşı olar; həm yuxumuz
dağılar, həm də yorğunluğumuz çıxar!
-Məsləhətdi!.. Qəhvə daha yaxşıdı, - dedim, sonra
əllərimizi yuyub küncdəki masaların birinin arxasında
əyləşdik.
-Bəlkə aclığınız da var? – Sürücü bir də
maraqlandı.
-Olsa da, dedim, - gecənin bu vaxtı yemək
yemirəm.
-Məsləhət sizinkidi... – O razılaşdı. - Əslində,
mənim də elə aclığım yoxdu.
-Siz mənə fikir verməyin, - təkidlə dilləndim, -
Milena
75
acsınızsa, bir şey sifariş verin!
-Yox, əşşi, mən də bu vaxtlar yemək yeməyi
xoşlamıram. Yaxşı, bu qarda-boranda bizim şəhərə
gəlməkdə xeyirdirmi? - Sürücü, məni indicə görürmüş
kimi soruşdu.
-Ayın on beşi Şahların oğlunun doğum günüdü, -
dedim, - Sizi dəvət etməyib?!
-Yox, - o başını buladı, - xəbərim yoxdu. Toy
eləsəydi, yəqin dəvət edərdi! Doğum günündə, adətən,
ancaq öz yaxınları olur adamın!.. Digər tərəfdən də,
bayaq sizə dedim axı, mən bütün günü yollarda olu-
ram, yəqin ona görə də məni dəvət etməyib. Amma
vaxta var hələ, bəlkə də dəvət edəcək!.. Qohumsunuz
Şahlarla?
-Yox. Sadəcə dostuq, - yalandan dedim.
Əslində isə Şahları heç tanımırdım. O, məni sənətçi
kimi oğlunun ad gününə dəvət etmişdi. Söylədiyinə
görə, on il əvvəl Bakıda onun yeganə övladının -
oğlunun kiçik toyunu aparmışam. Açığı, xatırlamır -
dım.
-Siz mənə çox tanış gəlirsiniz. Doğrusu, bayaq bir
o qədər də fikir verməmişdim, amma indi işıqda
sifətinizi görən kimi, mənə elə gəldi ki, sizi çoxdan
tanıyıram, - sürücü maraqla məni süzüb dilləndi.
-Ola bilər. Yer üzündəki insanların hamısının oxşarı
var. Görünür, nə vaxtsa mənim oxşarımla rastlaş -
mısınız! - Bilərəkdən dedim.
-Bəlkə də... – O çiyinlərini çəkdi. - Amma, vallah,
mənə çox tanış gəlirsiniz, bu, oxşarlıq-filan məsələsi
deyil.
-Mümkündü... – Gülümsədim. - Şəxsən mənim
şəxsiyyət vəsiqəmdə qırx yeddi oxşarım olduğu qeyd
edilib. Siz də yəqin ki, onlardan biriylə rastlaşmısınız.
Zəka Vilayətoğlu
76
Dostları ilə paylaş: |