Milli Virtual Kitabxananın təqdimatında Erix Mariya Remark
Yüklə 2,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
O dayandı. Ravik yoxa çıxmışdı. Qəflətən yerindən sıçrayıb, özünü kafenin qarşısındakı izdihama vurdu, V Georq prospektinə tərəf üz qoydu... Heyrətlənmiş Morozov bir-iki saniyə nə edəcəyini bilmədi, sonra cibindən pul çıxarıb stolun üstündəki çini qablardan birinə tulladı və Ravikin qarasınca düşdü. Nə olduğunu bilmirdi, hər ehtimala qarşı gedirdi ki, birdən ona lazım olar. Gözünə polis dəymirdi. Mülki paltarda onu izləyən də yox idi. Səki adamla dolu idi. Fikirləşdi ki, lap yaxşı oldu, əgər polis tanıyıbsa, asanca aradan çıxa biləcək. Onu V Georq prospektinə çatanda gördü. Həmin anda yolun işığı dəyişdi və uzun maşın karvanı Ravikin önünü kəsdi. Buna baxmayaraq, o, özünü irəli atdı, az qaldı taksinin altına düşsün. Sürücü özündən çıxdı. Morozov arxadan çatıb onu geri dartdı: – Dəli olmusan? – deyə qışqırdı. – Özünə qəsd eləyirsən? Nə olub? Ravik cavab verməyib, diqqətlə küçənin o biri üzünə baxırdı. Küçə yaman sıxlıq idi, dörd cərkədə keçən maşınlar da az qala bir-birinin üstünə çıxırdı. Keçmək mümkün deyildi. Ravik isə səkinin lap qurtaracağında hazır vəziyyətdə dayanıb, diqqətlə o tərəfə baxırdı. Morozov onu silkələdi: – Nə olub? Polisdir? – Yox. – Ravik gözlərini maşınlardan çəkmirdi. – Bəs nə olub? Nə olub, Ravik? – Haake... – Nə? – Morozovun gözləri bərələ qaldı. – Görkəmi necədir? Tez ol! – Boz palto... «Yelisey çölləri»nin düz ortasından yolgöstərən polisin kəskin fiti eşidildi. Ravik axırıncı maşınları gözləməyib özünü irəli atdı. Boz palto! – yadında qalan birçə bu idi. V Georq prospektini keçib Basson küçəsinə çıxdı. Gördü ki, boz paltolu adam çoxdur. Yağlı bir söyüş söyüb, irəli cumdu. Qaliley küçəsinin tinində yaşıl işığa düşdü. Tez keçib, o biri üzdəki izdihama qarışdı, onu yara-yara «Yelisey çölləri» ilə irəlilədi, axırda gəlib Pressburq küçəsinə çıxdı, yüyürə-yüyürə tini keçdi və birdən dayandı: qarşısında nəhəng, adamı çaş-baş qoyan Etual meydanı açılırdı... Maşınla dolu idi, hər tərəfə də bir küçə ayrılırdı... Vəssalam! Burada heç kimi tapa bilməzdin! 100 Geri dönüb yavaş-yavaş, yanından keçən adamların üzünə baxa-baxa geri qayıtdı, həyəcanı sovuşub getmişdi. Qəflətən daxilində bir boşluq hiss elədi. Ola bilsin, yenə yanılmışdı, ya da Haake ikinci dəfə əlindən çıxmışdı. Ancaq iki dəfə yanılmaq olardımı? İki dəfə yer yarılıb, adamı udardımı? Hər tərəfə bir küçə ayrılır. Kim bilir, hansına dönüb? Gözlərini Pressburq küçəsinə zillədi. Maşınlar, maşınlar... Adamlar, adamlar... Küçələrin də gur vaxtı... Təzədən axtarmağın xeyri yox idi. Yenə gecikdi! – Tapmadın? – Ona tərəf gələn Morozov soruşdu. Ravik başını buladı: – Deyəsən, məni yenə qara basıb... – Dəqiq bilirsən ki, o idi? – Deyəsən.. Bir az bundan qabaq dəqiq bilirdim, indi isə heç nə bilmirəm... Morozov onun üzünə baxdı: – Yer üzündə bir-birinə oxşayan o qədər adam var ki... – Hə.. Ancaq eləsi də var ki, ömrün boyu yadından çıxmır! Ravik dayandı. – Neyləmək istəyirsən? – Morozov soruşdu. – Özüm də bilmirəm. Bundan sonra neyləməliyəm? Morozov diqqətlə insan axınına baxdı: – Adamın bəxti gətirməyəndə, gətirmir. Gərək, elə bu vaxt olaydı? Camaatın işdən çıxan vaxtı... Adam əlindən tərpənmək olmur. – Hə... – Hələ, üstəlik də, qırmızı işıq... Qaş da qaralıb... Doğrudan, o idi? Ravik cavab vermədi. Morozov onun qolundan yapışdı: – Bura bax, – dedi, – daha bu küçələrdə ora-bura qaçmağın mənası yoxdur. Bunda olanda, elə biləcəksən o birindədir. Boş şeydir. Gəl restorana qayıdaq, ən yaxşı yer oradır. Buralarda vurnuxmaqdansa, orada oturub baxmaq yaxşıdır. Geri qayıdası olsa, görəcəksən. Onlar lap qıraqdakı stol arxasında oturdular, hər yan görünürdü. Xeyli də oturdular. – Bir də rast gəlsə, neyləyəcəksən? – Nəhayət, Morozov dilləndi. – Nə edəcəyini bilirsən? Ravik başını buladı. – Bu barədə fikirləş. Əvvəlcədən hər şeyi götür-qoy etsən yaxşıdır. Həyəcanlanmağın, səfehlik eləməyin nə mənası?! Özü də sənin indiki vəziyyətində... Yoxsa, həbsxanalarda çürümək istəyirsən? Ravik başını qaldırıb onun üzünə baxdı, ancaq dinmədi. – Mən də heç nəyə baxmazdım. Özümü deyirəm... Ancaq burada söhbət səndən getdiyi üçün razı olmaram. Tutaq ki, onu bu tində tutdun, neyləyəcəksən? – Bilmirəm, Boris. Doğrudan, bilmirəm... – Yanında heç nəyin yoxdur, eləmi? – Hə... – Tutaq ki, görən kimi üstünə atıldın, sonrası? O dəqiqə aralayacaqlar. O, bir-iki yumruq yeyəcək, uzaqbaşı, üz-gözü göyərəcək, sən isə polisə düşəcəksən. Sonrasını da özün bilirsən... 101 – Hə… ə... – Ravikin gözü küçələrdə idi. Morozov da bir anlıq fikrə getdi. – Uzaqbaşı, çalışacaqsan ki, tinlərin birində itələyib maşının altına salasan. Bu da boş şeydir, bir-iki yerdən yaralanacaq, sonra da sağalacaq. – Maşının altına atmaram... – Ravik hələ də gözünü küçələrdən çəkmirdi. – Bilirəm... Heç mən də eləməzdim. Morozov susdu, sonra: – Ravik, – dedi, – əgər, doğrudan da, o idisə, tuta bilsən, gərək, əldən buraxmayasan. Özün bilirsən, belə imkan bir də düşməyəcək... – Hə... ə... bilirəm... – Ravik elə hey küçələrə boylanırdı. – Rast gəlsə, dalınca düş. Əl vurma, eləcə izlə, öyrən, gör harada qalır. Özgə heç nə lazım deyil. Bir az vaxt qazan, hər şeyi arxayınca götür-qoy elə. Səfehlik eləmə... Eşidirsən? – Hə...–hələ də küçələrə baxan Ravikin fikri heç özündə deyildi. Stola bir püstəsatan yaxınlaşdı. Əlində oyuncaq siçan tutmuş oğlu da dalınca gəlirdi. Yaylı oyuncağı mərmər döşəmənin üstünə qoyanda, siçan hoppanıbdüşməyə başladı və oğlanın əli üstünə dırmaşdı. Skripkaçı yenə gəldi. Bu dəfə başında şlyapa var idi və Parlez moi djamour (12) çalırdı. Yaşlı, üz-gözündən xəstəlik yağan bir qadın onlara bənövşə təklif elədi. Morozov saatına baxdı: – Səkkizdir, – dedi, – daha gözləməyin mənası yoxdur, Ravik. İki saatdan çoxdur oturmuşuq. O bu vaxta qalmaz. İndi bütün Fransa şam yeməyinə məşğuldur. – Sən arxayınca çıx get, Boris, niyə hədər yerə burada oturursan? – Bir də elə şeylər danışma. Nə qədər lazım olsa, oturacağıq. Ancaq istəmirəm, sən özünü belə üzəsən. Saatlarla burada oturub gözləməyin xeyri yoxdur. İndi ona hər yerdə rast gəlmək olar. Bu ehtimal indi restoranlarda, gecə klublarında, fahişəxanalarda daha çoxdur. – Bilirəm, Boris. Morozov iri, tüklü əlini Ravikin əlinin üstünə qoydu: – Ravik, – dedi, – gəl sən mənə qulaq as. Əgər ona rast gəlmək alnına yazılıbsa, mütləq gələcəksən. Yazılmayıbsa, boş şeydir, istəyirsən, lap on il gözlə. Nə dediyimi özün yaxşı bilirsən. Həmişə, hər yerdə gözüaçıq ol, hazırca dayan! Ancaq özünü elə apar ki, guya, yanılmısan. Çox güman ki, belədir. Bu, yeganə düzgün yoldur. Yoxsa, özün öz axırına çıxarsan. Mənim də başıma gəlib. Təxminən, iyirmi il bundan qabaq. Hər dəqiqə mənə elə gəlirdi ki, indicə atamın qatillərindən birinə rast gələcəyəm. Qara basır...– O, qədəhdə qalanı başına çəkdi. – Lənətə gəlsin,. adamı qara basır. Dur, gedək, bir yer tapıb şam eləyək. – Sən get, çörəyini ye, Boris. Bir azdan gələcəyəm. –Yenə burada qalmaq istəyirsən? – Bir-ikicə dəqiqə... Sonra mehmanxanaya gedəcəyəm, işim var. Morozov onun üzünə baxdı. Mehmanxanaya nə üçün getdiyini bilirdi. Onu da bilirdi ki, saxlaya bilməyəcək, Ravik gedəcək. Qoy getsin, öz işidir... – Yaxşı, – dedi, – mən «Meri-Meri» dəyəm, sonra da «Bublik»ə gedəcəyəm. Ya zəng elə, ya da gəl. – Onun qalın qaşları çatıldı. – Boş yerə risq eləmə. Belə yerdə 102 qəhrəmanlıq göstərmək düşüklük, səfehlikdir. Elə yerdə vur ki, aradan çıxa biləsən. Bu, sənin üçün nə uşaq oyunudur, nə də macəra filmi. – Bilirəm, Boris, narahat olma... Ravikin «İnternasional» mehmanxanasına girməsi ilə çıxması bir oldu. Yolu «Milan»ın yanından keçirdi. Saata baxdı. Doqquzun yarısı idi, Joan hələ evdə olardı. Joan özü qabağına çıxdı. – Ravik?! – O, çox təəccübləndi. – Mənim yanıma gəlmisən? – Hə... – Sən ki bura gələn deyildin?! Məni bura köçürən gündən gəlməmisən... Yüklə 2,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|