Milli Virtual Kitabxananın təqdimatında Erix Mariya Remark
Yüklə 2,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
– Zəmanə dəyişib... – Bunu xidmətçi dedi. – Elədir...–Ravik onu heç tanımırdı. 138 – İyirmi doqquzda başqa aləm idi... – Elədir... Ravik bilmədi, doğrudan da, 1929-cu ildə Kannda olub, ya xidmətçi çənə yoldaşı axtarır. Baxmamış bildi ki, dörd çıxdı, diqqətini cəmləməyə çalışdı. Ancaq cibinə azacıq pul qoyub Antibdə bir-iki gün də artıq qalmağın xatirinə qumar oynamaq ona mənasız göründü. Nəyə lazım idi? Buralarda nə işi vardı? Lənətə gəlsin, zəiflik eləmişdi, vəssalam! Bu zəiflik yavaş-yavaş, səssiz-səmirsiz, için-için onu yemişdi, xəbər tutanda görmüşdü ki, iş işdən keçib. Morozov düz deyirmiş, qadından canını qurtarmaq istəyirsənsə, ona iki-üç günlüyəcə görmədiyi bir həyat bəxş elə. Həmin həyatı yenə istəyəcək, görəndə ki, səndən bir şey çıxmır, gedib başqasını tapacaq. Eləsini ki, bu cür həyatı ona həmişəlik bəxş eləyə bilsin. «Deyəcəyəm ki, daha bəsdir! – Ravik ürəyindən keçirdi. – Nə qədər ki gec deyil, Parisə çatan kimi ayrılacağam...» İstədi gedib başqa stolda oynasın. Ancaq gördü ki, həvəsi yoxdur. Hər şeyi bu qədər xırdalamaq lazım deyil. Yan-yörəsinə boylandı. Joan görünmürdü. Bara gedib bir qədəh konyak içdi. Sonra dayanacağa getdi, maşını götürüb, bir az gəzmək istədi. Yenicə motoru işə salmışdı ki, Joan qaça-qaça gəldi. Tez maşından düşdü. – Evə mənsiz gedirdin? – Joan soruşdu. – İstədim bir saat fırlanıb qayıdam. –Yalan deyirsən! Qayıtmaq istəmirdin! İstəyirdin, məni o səfehlərin yanında qoyub gedəsən... – Joan, indicə deyəcəksən ki, səni o səfehlərin yanına da mən göndərmişdim. – Sən eləmədin? Acıqla getdim. Niyə mən qayıdanda mehmanxanada yox idin? – Axı sən o səfehlərlə yeməyə getmişdin... Joan bir anlığa tutuldu, sonra: – Ona görə getdim ki, yox idin, – dedi. – Qayıdanda sən yox idin... – Yaxşı, Joan, daha bu haqda danışmayaq. Gəzmək xoşuna gəldi? – Yox! Sakit gecənin mavi qaranlığında dayanmış Joan həyəcanlı idi, tövşüyürdü. Ay, elə bil, onun saçlarına qonmuşdu. Sifəti avazımış, qırmızı boyanmış dodaqları qara rəngə çalırdı. 1939-cu ilin fevral ayı idi və Parisə qayıdan kimi o çəkişmələr, o təhqirlər, o yalanlar yavaş-yavaş, gizli-gizli öz işini görməyə başlayacaqdı. Bütün bunlar başlamamış, Ravik ondan ayrılmaq istəyirdi. Ancaq hələlik burada idilər və getməyə lap az qalmışdı... – Hara gedirsən? – Joan soruşdu. – Heç yerə... Elə-belə fırlanmaq istəyirdim... – Mən də gedirəm. – Bəs sənin o səfehlərin nə düşünər? – Heç nə. Onlarla xudahafizləşdim, dedim ki, sən gözləyirsən. – Pis deyil... Sən ağıllı uşaqsan... Qoy onda maşının örtüyünü çəkim, sonra otur. – Lazım deyil, əynimdə isti palto var. Yavaş-yavaş sürərsən. Heç bir kafenin yanında dayanmarıq. İçəri adamla dolu olur. Hamısının da istəyi xoşbəxt olmaqdır, ancaq heç biri bunu büruzə vermək istəmir. 139 Ravikin yanında oturub, onu öpdü. – Riveraya birinci dəfədir gə__________lirəm, Ravik. Qınama məni! Birinci dəfədir ki, sözün əsl mənasında, səninlə bir yerdəyəm, daha gecələr üşümürəm... Xoşbəxtəm... Ravik maşını gur yerdən çıxardı, «Karlton» mehmanxanasının yanından geçib, jüan-Le-Pen tərəfə üz qoydu. – Birinci dəfədir...– Joan təkrar elədi. – Birinci dəfədir, Ravik! Hamısını başa düşürəm... Deyəcəksən ki, bunun məsələyə nə dəxli?!–Ravikə sığınıb, başını onun çiyninə söykədi. – Bu günü unut getsin, Ravik! Hamısını unut! Bilirsən nə yaxşı maşın sürürsən? İndicə lap səkdirirdin! O səfehlər də belə deyirlər. Dünən necə sürdüyünü görüblər... Səninlə adamı vahimə basır... Sənin keçmişin yoxdur... heç bilinmir... O səfehlərin bioqrafiyasını səninkindən yüz dəfə yaxşı bilirəm. Görəsən, buralarda kalvados olur? Bu qədər həyəcandan sonra ürəyim gecə kalvados istəyəcək. Səninlə ömür sürmək nə çətin imiş! Maşın alçaqdan uçan quş kimi küçələrdə süzürdü. – Bərk sürürəm? –Yox, bir az da bərk sür. Qoy külək məni yarpaq kimi yelləndirsin! Gecənin uğultusuna bax! Məhəbbət məni xəlbirə döndərib, baxsam, özüm öz daxilimi görərəm! Səni o qədər sevirəm ki, ürəyim yerindən oynayır, gah da dağa dönür... Torpaq, çəmənlik həsrətindədir... Gah sərilmək, gah da uçmaq istəyir! Lap ağlını itirib, nə istədiyini özü də bilmir! İndi də maşın sürməyinə vurulub! Gəl bir də Parisə dönməyək! Bir zərgər dükanı, ya da bank yaraq, bu maşını da oğurlayaq, baş götürüb qaçaq... Ravik maşını balaca bir barın qabağında saxladı. Motorun uğultusu kəsildi. Lap uzaqlarda dəniz aram-aram, dərindən nəfəs alırdı... Ravik: – Gəl, – dedi, – burada kalvados olur. Bu gün nə qədər içmisən? – Ço...o...x! Özü də sənin acığına! O səfehlərin çərənləməsinə dözə bilmirdim. – Bəs onda niyə qayıdıb yanıma gəlmədin? – Qayıtmadım?! – Hə, elə bildin, çıxıb gedirəm, ona görə qayıtdın. Bir şey yemisən? – Lap az... Acmışam. Sən uddun? – Hə. – Onda gəl bahalı restorana gedək, gürü yeyək, şampan içək, ata-analarımız müharibələrdən qabaq necə qayğısız, sentimental, qorxusuz-ürküsüz, zövqsüzfilansız oturublarsa, eləcə də oturaq! Gözüyaşlı oleandr kolları... Bir yanda skripka, bir yanda dəniz... Bir yanda da ay... məhəbbət... Az qalır, inanam ki, nə vaxtsa bizim də ev-eşiyimiz, uşağımız, bağımız, sənin isə pasportun, gələcəyin olacaq. Mən də şöhrətimi sənə qurban verəcəyəm, lap qocalanda da bir-birimizi belə sevəcək, qısqanacağıq, sənin gözlərində həmişə gözəl qalacağam, bir gecə evə gəlməyəndə gözümə yuxu getməyəcək! Ravik gördü ki, onun yanaqlarından göz yaşı sel kimi axır. Joan birdən gülümsədi: – Bunların hamısı, əzizim, zövqsüzlüyün nişanəsidir. – Getdik! «Şato Madrid» restoranına gedirik. Dağların qoynundadır... Rus qaraçıları da var... Orada nə istəsən taparsan! 140 Dan sökülürdü. Bomboz dəniz sakit idi. Buludsuz səmanın rəngi seçilmirdi. Təkcə üfüqdə sudan gümüşü rəngli bir zeh keçirdi. Elə sakitlikdik ki, bir-birinin nəfəsini də eşidirdilər... Restorandan axırıncı çıxdılar. Onlardan qabaq qaraçılar köhnə bir «Ford»a, xidmətçilər isə «Sitroen»lərə oturub, dağların arası ilə qıvrılan asfalt yola çıxdılar. Aşpaz isə 1929-cu ilin istehsalı olan altıyerlik «Delae»yə minib ərzaq dalınca getdi. – Gün günorta olub! – Ravik dilləndi. – Ancaq dünyanın harasındasa hələ də gecədir. Bir vaxt elə təyyarələr çıxacaq ki, onunla zamanı haqlayacaqsan. Onların sürəti Yerin fırlanma sürəti qədər olacaq. Əgər sən məni gecə saat dörddə sevməyə başlamısansa, elə eləyərik, saat həmişə dörddə qalar. Bu lap asan olacaq: biz Yer kürəsi ilə birlikdə fırlanacağıq, zaman isə dayanacaq Joan ona sığındı: – Daha dözə bilmirəm... Of, necə gözəldir! Adamın ürəyini yerindən oynadır! Gül, nə qədər istəyirsən, mənə gül... – Doğrudan, gözəldir, Joan! Joan ona baxdı: – Hanı indi o dediyin təyyarə? Onu düzəldib hazırlayana kimi biz qocalıb gedəcəyik, əzizim. Mən də qocalmaq istəmirəm... Sən necə? – Mən istəyirəm. – Doğrudan? – Hə... Mən imkan daxilində çox qocalmaq istəyirəm. – Niyə? –Baxım, görüm bu dünyanın axırı nə olur! – Mən isə qocalmaq istəmirəm. – Heç qocalmayacaqsan da. Həyat sənin yanaqlarını sığallayıb keçəcək, onlar daha da gözəlləşəcək... Vəssalam... Adam o vaxt qocalır ki, artıq heç nə hiss eləmir. – Yox, adam sevməyəndə qocalır. Ravik cavab vermədi. «Ayrılmaq! – deyə yenə ürəyindən keçirdi. – Səndən ayrılmaq?! Bir az bundan əvvəl Kannda ağlıma nələr gəlmişdi?!» Joan onun qolları arasında tərpəndi: – Bayram qurtardı, Ravik. İndi evə gedib gecəni bir yerdə qalarıq. Ah, nə gözəldir! Həyatı həyat kimi yaşamaq nə şirin imiş! Adam yalnız səadətdən doyanda sakitləşir, çünki özgə heç nə istəmir. Heçcə nəyə orada yer qalmır. Gəl öz müvəqqəti evimizə, ağardılmış bağ evinə oxşayan mehmanxanaya gedək! Ravik ayağını qazdan çəksə də, maşın dağların arası ilə qıvrılan yollarda şütüyürdü. Hava yavaş-yavaş işıqlaşırdı. Torpaqdan şeh ətri qalxırdı. Ravik işıqları söndürdü. Korniş (16) yoluna çıxanda gül, tərəvəzlə dolu furqonlara rast gəldilər. Hamısı Nitsaya gedirdi. Sonra süvari dəstəsini ötdülər. Atların tappıltısı motorun uğultusunda aydınca eşidilirdi. Asfaltın kənarına səpilmiş çınqıl xırçıldayırdı. Çiyinlərinə plaş salmış atlıların sifəti qapqara görünürdü. Yüklə 2,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|