Milli Virtual Kitabxananın təqdimatında Erix Mariya Remark
Yüklə 2,05 Mb. Pdf görüntüsü
|
qızına keçirə bilməyəcək. Düranın qaba əlləri bu zənciri qırmışdı. Bəs Düranın özü də həmin min-min nəsildən törəməmişdimi? Ellada da, İntibah dövrü də onun özünü, təkəsaqqalını yaratmaq üçün çiçəklənməmişdimi? – Əclaf... – Nə?–Veber soruşdu. Heç, boş şeydir... Ravik dikəldi: – Qurtardı... Ravik əvvəlcə saralmış məşum sifətə, işım-işım işıldayan saçlara, sonra da vedrənin içindəki qana bələnmiş tənziflərə baxdı. Bu sifəti gözəlləşdirən həmin qan idi... Axırda da Dürana baxdı... – Qurtardı, – deyə bir də təkrar elədi. Düran bihuşdarını kəsdi. Ravikin üzünə baxa bilmirdi. Gözləyirdi ki, tibb bacıları xərəyi gətirsinlər. Axırda da heç nə deməyib, onların dalınca getdi. Ravik Veberə tərəf döndü: – Sabah ondan beş min frank da əlavə istəyəcək. Deyəcək ki, ölümdən qurtarıb... – İndiki görkəmindən eləsinə oxşamır. – Bir gün az vaxt deyil. Peşmançılığın da ömrü az olur. Xüsusilə ortada qazanc söhbəti olanda... Ravik əllərini yudu. Əlüzyuyanın yanındakı pəncərədən baxanda gördü ki, üzbəüz evin pəncərəsində ətirşah gülləri çiçək açıb və onların altında da bomboz bir pişik oturub... Gecə saat birdə Düranın xəstəxanasına zəng vurdu. «Şəhrizad»dan danışırdı. Növbətçi tibb bacısı dedi ki, qadın yatır. İki saat bundan əvvəl halı pis olub. Veber orada imiş və ağrıkəsən dərman vurub. Deyəsən, indi hər şey qaydasına düşüb... Telefon köşkünün qapısını açanda kəskin ətir qoxusu üzünə vurdu. Saçlarını sarı rəngə boyamış bir qadın paltarını xışıldada-xışıldada, adama «gəl-gəl» deyə-deyə dəhlizin o başındakı ayaqyoluna tərəf gedirdi. Xəstəxanadakı qadının sarı saçları isə süni deyildi. Qızılı rəngə çalır, işım-işım işıldayırdı... Siqaret yandırıb, zala qayıtdı. Rus xoru özünün həmişəki «Qara gözlər» mahnısını oxuyurdu. Onlar bu mahnını iyirmi il idi ki, dünyanın hər yerində oxuyurdular «Faciə iyirmi il davam 223 eləyəndə, onun komediyaya çevrilmək qorxusu olur! – Ravik ürəyindən keçirdi. – Əsl faciənin ömrü qısa olsun gərək!» – Bağışlayın,–deyə o, Ketdən üzr istədi, – zəng vurmalı idim. – Hər şey qaydasındadır? – Hələlik elədir. «Niyə soruşur?–Ravik təşvişə düşdü. – Axı özünün vəziyyəti heç də yaxşı deyil?!» – Arzunuza çatdınız? – deyə o, araq dolu qrafini göstərdi. – Xeyr. – Xeyr? Ket başını buladı: – İndi yaydır, – dedi. – Yayda adam gecə restoranlarında yox, açıq havada, artırmada oturar. Mənə qalsa, lap elə çor vurmuş ağacın yanında da oturmaq olar. Qoy dörd tərəfinə də dəmir hasar çəkilmiş olsun... Ravik başını qaldıranda baxışları Joanla toqquşdu. Çox güman ki, o, zəng vurmağa gedəndə gəlmişdi. Əvvəlcə yox idi... İndi isə onunla üzbəüz küncdə oturmuşdu. – Bəlkə, başqa yerə getmək istəyirsiniz? – Ketdən soruşdu. Ket başını buladı: – Xeyr. Bəs siz? Çor vurmuş ağacın yanına? – Elə yerdə araq da çor dadar... Bura yaxşıdır. Xor daha oxumurdu. Orkestr oyun havası çalmağa başladı. Joan durub rəqs meydançasına sarı getdi. Ravik onu yaxşı görə bilmirdi. Kiminlə oynadığını da seçmirdi. Yalnız işıqvuranların zəif, göyümtül işığı gəzə-gəzə rəqs meydançasına gələndə o, bir anlığa görünür, sonra alaqaranlıqda gözdən itirdi... – Bu gün təşrih eləmisiniz? – Ket soruşdu. – Bəli. – Təşrihdən sonra restoranda oturmaq necədir? Elə bil, cəbhədən evə qayıtmısınız? Ya da ağır bir xəstəlikdən durmusunuz? – Həmişə elə olmur. Bəzən adam qəribə bir boşluq hiss edir... Joanın gözləri işıqvuranların solğun şüalarında parıldadı. Ravikə tərəf baxırdı. «Yox, qətiyyən, ürəyim deyil...–Ravik düşündü. – Nəsə başqa şeydir... Bəlkə də, mədəm ağrıyır. Günəş kələfinə nəsə toxunub... Bu haqda minlərlə şeir yazılıb... Yox, ora dəyən zərbə sən tərəfdən gəlməyib, ey rəqs meydançasında tərləyətərləyə süzən daşqəlbli afət! O zərbə beynimin qaranlıq guşələrindən qopur. Sən orada işıqla gizlənqaç oynayanda, təsadüfən hansı xətlərsə birləşir, həmin zərbə də qüvvətlənir...» – O, keçən dəfə burada oxuyan qadın deyil? – Ket soruşdu. – Odur. – Daha oxumur? – Deyəsən, oxumur. – Gözəldir... – Doğrudan? – Bəli, gözəldir, hələ bir az da o yana... Üz-gözündə həyat qaynayır. – Ola bilsin... Ket Ravikə qıyqacı bir nəzər salıb, kövrək təbəssümlə gülümsədi. Belə təbəssümün sonu çox vaxt göz yaşları olurdu... 224 – Mənə bir qədəh də araq süzün, Ravik. Onu da içim, gedək... Ravik duranda hiss elədi ki, Joan ona baxır. Ketin qoluna girdi. Bu heç lazım deyildi, Ket özü gedə bilirdi. Ançaq Ravikə elə gəldi ki, bunu görməyi Joana təsir eləməz... Onlar «Lankaster» mehmanxanasına çatanda Ket dedi: – Mənə bir yaxşılıq da edərsiniz, Ravik? – Əlbəttə! Bacardığım qədər... – Mənimlə Manfor balına gedərsiniz? – Bu, nə olan şeydir? Birinci dəfədir eşidirəm. Ket kresloya oturdu. Kreslo çox böyük idi, onu daha da arıq göstərirdi, lap Çin rəqqasəsinə oxşayırdı. Qaşları çatılmışdı. – Manfor balı Parisin yüksək cəmiyyəti üçün yay mövsümünün ən böyük hadisəsi hesab olunur. Gələn cümə günü Lüiz Manforun evində başlayıb, bağında qurtaracaq. Bu da sizə heç nə demir? – Heçcə nə... – Mənimlə gedərsiniz? – Məni ora buraxarlar? – Dəvətnamə taparam. Ravik onun üzünə baxdı: – Çox vacibdir, Ket? – Mən getmək istəyirəm... Ancaq tək yox... – Mən olmasam, tək gedərdiniz? – Bəli. Əvvəlcə getdiyim adamların heç biri ilə gedə bilmərəm. Daha dözə bilmirəm. Bilirsiniz niyə? – Bəli... – Bu, mənim Parisdə ən gözəl, həm də axırıncı bayramım olacaq. Son dörd ildə həmişə getmişəm. İndi sözünüz nədir? Ravik Ketin nə üçün onunla getmək istədiyini bilirdi. Bilirdi ki, özünü inamlı hiss edir. Ona görə də «yox» deyə bilməzdi... – Gedərəm, Ket. Mənə xüsusi dəvətnamə də lazım deyil. Zənnimcə, tək gəlməyəcəyinizi desəniz, kifayət eləyər. – Elədir. Təşəkkür edirəm, Ravik! Bu saat Sofi Manfora zəng edərəm. Ravik durdu: – Onda cümə günü gəlib götürərəm. Nə geyəcəksiniz? Ket gözlərini qaldırıb onu süzdü. Gur işıq onun başına yapıxmış saçlarında bərq vururdu. «Lap kərtənkələ başına oxşayır...–Ravik ürəyindən keçirdi –Ölümqabağı yetkinliyin bu cür zərif, soyuq, amansız gözəlliyi heç sağlamlığın özünə də qismət olmur...» – İndiyəçən ürəyimdən keçənlərin biri də elə bu idi...– Ket azacıq tərəddüddən sonra dilləndi. – Maskarad balıdır. Ravik, XIV Lüdovikin saray bağında keçiriləcək... – Allah, sən saxla!–Ravik təzədən oturdu. Keti gülmək tutdu. Bu gülüş saf, məsum uşaq gülüşü idi. – Yaxşı konyakım var, Ravik, içirsiniz? Ravik başını buladı: 225 – Gör camaat nələr fikirləşib tapır! – Hər il buna bənzər müsamirələr düzəldilir. – Bu, o deməkdir ki, mən də... – Hər şey mənim boynuma...–Ket tələsik onun sözünü kəsdi.–Siz narahat olmayın, kostyumu özüm taparam. Sadə olacaq... Heç geyib yoxlamaq da lazım deyil... Təkcə ölçünüzü deyin. – Deyəsən, ürəyim konyak istədi. Ket şüşəni ona uzatdı: – Ancaq «yox» deməyin, Ravik! Konyak süzüb içdi. «On iki gün!–Ravik ürəyindən keçirdi. – On iki gündən sonra Haake Parisə gələcək... Bu on iki günü birtəhər dözməliyəm. On iki gün!» Yüklə 2,05 Mb. Dostları ilə paylaş:
|