Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
64 sayırdım. Kitabları, əniĢtəmin o vaxtlar mənə dərs dediyi Ģeyləri, mədrəsədə öyrədilənləri, nəqĢi və rəsm eləməyi elə həmin arxayınlıqla mənimsəyib sevdim. Təhsilimin iĢıqlı, sevincli bu ilk, zəngin yarısını ġəkurəyə duyduğum eĢqə borclu olduğum qədər, onu bərbad eləyən tutqun biliklərimi də rədd eləməyə
borcluyam: buz
kimi gecələrdə karvansaray otaqlarında ocağın sönən alovuyla birgə yox olub getmək istəyim, seviĢəndən sonra yuxularımda tez-tez yanımdakı qadınla birgə dibsiz uçuruma düĢdüyümü görməyim, «beĢ qəpiyə dəyməz hərifin biriyəm» fikri ġəkurədən mənə miras idi. «Ölümdən sonra, – əniĢtəm xeyli sonra dedi, – ruhlarımızın bu dünyada yataqlarında mıĢıl-mıĢıl yatmaqda olanların ruhlarıyla qovuĢacağını bilirdinmi?» «Bilmirdim». «Ölümdən sonra uzun səfər var, buna görə də ölməkdən qorxmuram. Qorxduğum PadĢahımızın kitabını bitirmədən ölməkdir». Ağlımın bir tərəfi özümü əniĢtəmə görə daha güclü, daha ağlı baĢında və sağlam sayanda, digər yanı da on iki il əvvəl qızının mənimlə evlənməsinə izin verməyən bu adamın yanına gələndə aldığım kaftanın bahalığına, pilləkəndən indi enib, axurdan
65 çıxarıb minəcəyim atın gümüĢ üzəngisinə, iĢləməli yəhər dəstinə getmiĢdi. NəqqaĢlar arasında öyrəndiyim hər Ģeyi ona çatdıracağımı dedim. Əlini öpdüm, pilləkəndən endim, həyətə çıxdım, qar-soyuğu üz-gözümdə hiss elədim, nə uĢaq, nə də yaĢlı adam olduğumu xatırladım: dünyanı xoĢbəxtliklə canımda duyurdum. Axurun qapısını örtəndə külək əsdi. DaĢlıqdan həyətə keçəndə qantarğasından tutub çəkdiyim ağ atım mənimlə birgə diksindi: onun iri damarlı güclü ayaqlarını, səbirsizliyini, çətin ram edilən vəziyyətini özümünkü saydım. Küçəyə çıxar-çıxmaz elə bir həmlədə atımın belinə atılıb, bir daha bura qəti qayıtmayacağını söyləyən nağılvarı atlı kimi dar küçələrdən yox olacaqdım ki, haradan çıxdığını heç baĢa düĢmədiyim gonbul qadın, baĢdan-ayağa qara geymiĢ bir yəhudi əlində boğçası üstümə gəldi. O qədər yekəpər və enliydi ki, dolaba oxĢayırdı. Amma qıvraq, canlı, hətta üstəlik iĢvəliydi. «Aslanım, dəliqanlım, sən, həqiqətən, dedikləri qədər
yaraĢıqlısanmıĢ», – dedi. «Evlisənmi, subaysanmı, gizli sevgilin üçün Ġstanbulun ən birinci boğçaçısı Esterdən ipək yaylıq alarsanmı?» «Yox». «Atlazdan qızılı qurĢaq?»
66 «Yox». «Yox, yox, demə, baxarıq! Çətin ki, sənin kimi bir aslanın niĢanlısı, gizli sevgilisi heç olmasın! Neçə gözüyaĢlı qız sənin üçün korun- korun yanır, kim bilir?» Bir anda bədəni canbazın zərif bədəni kimi uzanıb heyrət doğuran çevikliklə mənə yanaĢdı. Eyni anda yoxdan var eləyən hoqqabazın bacarığıyla əlində məktub peyda oldu. Məktubu qaĢla göz arasında qapdım, illər boyu bu an üçün hazırlaĢan kimi cəld qurĢağımın altına soxdum. Qalın məktub idi, qurĢağımın altında, belimlə göbəyimin arasında, buz kimi bədənimin üstündə indidən onu atəĢ təki hiss eləyirdim. «Atına min, onu rəvan sür», – boğçaçı Ester dedi. «Bu divar boyunca sağ küçəyə dön, kefini heç pozmadan get, amma nar ağacının yanına çatanda dön, çıxdığın evin qarĢındakı pəncərəsinə bax...» Yoluna davam eləyib bir anda yox oldu. Ata mindim: amma həyatında ilk dəfə ata minən naĢı kimi. Ürəyim elə döyünürdü, elə bil yerindən oynayacaqdı, ağlım təlaĢa düĢmüĢdü, əllərim atın yüyənini necə tutacağını unutmuĢdu, amma ayaqlarım atın gövdəsini möhkəm sıxanda atıma və mənə sağlam ağıl hakim oldu, Esterin dediyi kimi, ağıllı atım lap eləcə rəvan yeridi. Kef içində sağ küçəyə döndük!
67 Həqiqətən, yaraĢıqlı olduğumu bəlkə də onda hiss elədim. Nağıllardakı kimi hər pərdənin, hər barmaqlığın arxasından məhəlləli bir qadın mənə tamaĢa eləyirdi, mən də yenidən eyni yanğıyla yanmaq üzrə olduğumu duyurdum. Buydumu istədiyim? Neçə illik xəstəliyə gerimi dönürdüm? Birdən günəĢ çıxdı, özümü itirdim. Nar ağacı haradadı? Yoxsa bu kədərli, cılız ağacdımı? Əlbəttə, odu! Atımın belində astaca geri çevrildim: düz qarĢımda bir pəncərə varıydı, amma orada kimsə yox idi! Qoca Ester məni aldatdı! Elə bunu deyirdim ki, buzla örtülmüĢ pərdə partlayan sayaq açıldı, orada, gün iĢığında par-par parıldayan pəncərənin çərçivəsi içində gözəl sevgilimi gördüm: on iki il sonra gözəl üzü qarlı budaqlar arasındaydı. Qaragözlüm mənəmi baxırdı, məndən o yandakı baĢqa bir həyatamı? Hüznlüydümü, gülümsəyirdimi, baĢa düĢəmmədim. Axmaq atım, ürəyimə uyma sən, yavaĢısana! Yenə də yəhərimin üstündə etinasızlıqla geri çevrildim, axıra qədər – əsrarəngiz, zərif və arıq üzü ağ budaqların arxasında yox olanacan gözümü çəkmədən həsrətlə baxdım. Mənim atımın belində, onun da pəncərədə duruĢumuzun – Xosrovun ġirinin pəncərəsi altına getdiyi o min dəfələrlə rəsm edilmiĢ məclisə
Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|