O’zbekiston respublikasi oliy va o’rta maxsus talim vazirligi denov tadbirkorlik va pedagoigika instituti tarix yo’nalishi 3-kurs 306-guruh talabasi toshboyev jasurning “O’zbekiston tarixi” fanidan yozgan kurs ishi

Kurs ishining strukturasi. Ish kirish, ikki bob, besh band, xulosa va foydalanilgan adabiyotlar ro‘yxatidan iborat bo‘lib, umumiy hajmi 33 betni tashkil qiladi.

I-BOB. Xiva xonligining tashkil topishi, xiva xonligi qo’ng’irotlar sulolasining hukmronligi davrida
1.1. Xiva xonligining vujudga kelishi.

Markaziy Osiyo ayniqsa o’zbek xalqi tarixida xonliklar davri alohida o’rin tutadi. Ko’p ming yillik o’zbek xalqi tarixida bu davr o’zining muddati bilangina emas, balki, shu davrda xalqimizning ijtimoiy-siyosiy hayotida yuz bergan juda katta voqealar bilan ham ajralib turadi.

Temur vafotidan so’ng Temuriy shahzodalar o’rtasida boshlanib ketgan to’xtovsiz urushlar sohibqiron ne mashaqqatlar bilan bunyod etgan qudratli davlatni parchalanib ketishiga sabab bo’ldi. Asta-sekin bu qudratli davlat tarkibidan qator davlatlar va mulklar ajralib chiqib ketdi. Xorazmdan Astrobodgacha keng hududda joylashgan turkmanlar birinchilardan bo’lib temuriylar davlatidan ajralib chiqdilar. Xuddi shu vaqtda Farg’ona vodiysi ham ajralib mustaqil bo’ lib oldi. Shuningdek, Hisor va Badaxshon ham mustaqil davlatga aylandi. Natijada O’rta Osiyodagina emas balki, Xuroson va Eron hududlarida ham temuriylar davlati yiqilgan edi.³
Temuriylar davrida buyuk Temur davlatining bunday parchalanib ketishi G’arbda Qora dengiz qirg’oqlaridan boshlanib, Sharqda Irtish daryosi va Balxash ko’liga qadar, janubda esa Sirdaryoning quyi oqimlarigacha cho’zilgan. Qipchoq dashtlarida yashovchi O’zbeklar deb atalmish turkiy tilda so’zlashuvchi ko’chmanchilarni Movaraunnahr erlariga hujum qilib uni zabt etishlari uchun qulay sharoit yaratib berdi.
O’z vaqtida mug’ullar istilosi ostida qolgan hududi zabt etilib, Jo’ji ulusiga kiritilgan Dashti Qipchoq aholisi Jo’ji o’limidan keyin uning o’g’illaridan biri SHaybonquli ostida o’zining mustaqil ulusini tashkil etish uchun kurash olib boradi. Natijada Yoyiq daryosining Sharqidan Sirdaryo buylarigacha bo’lgan yerlarda bunday ulus bapro etiladi. XV asrda ana shu Shaybon boshchiligidagi ulusda yashagan ko’chmanchilar o’zbek nomi bilan atalganlar.
r
XV asrning 20 yillariga kelib Dashti Qipchoq urug’lari ichida Shayboniylar urug’i (o’zbeklar) oldinga chiqdi.
Bu urug’ning eng ko’zga ko’ringan vakili, ko’chmanchi o’zbeklar davlatining asoschisi Abdulxayrxon bo’lib, u o’zidan oldin bu erda hukmronlik qilgan Baroqxondan farqli o’laroq, taxtni o’zgalar yordamida emas, balki bir qator o’zbek qabilalari, chunonchi Nayman, Qo’ng’irot, Qiyot, Durman, Uyg’ur, Uyshun va boshqa qabilalarning yordamida egalladi. U juda qisqa vaqt ichida yirik davlatni vujudga keltirdi va bu davlatni uning o’zi 1428 yildan 1468 yilgacha boshqardi. Biz yuqorida ta‘kidlaganimizdek, Abdulhayrhon boshliq o’zbeklar asosan ko’chmanchi xalq bo’lib chorvachilik bilan shug’ullanganlar. Shu bois ularga chorvachilik mahsulotlarini hunarmandchilik va qishloq xo’jaligi mahsulotlariga almashadigan xalqlar va hududlar kerak Bundan tashqari bu davrga kelganda ko’chmanchi o’zbeklarning katta qismi feodal munosabatlarining rivojlanishi natijasida o’z o’tloq va podalaridan ajragan bo’lib, ularning o’troq hayot kechirishi uchun Movaraunnahr erlari kerak edi.Shu va boshqa bir qator sabablarga ko’ra hali Abdulxayrxon davridanoq o’zbeklar Sirdaryoning quyi oqimidagi Sig’noq, Oqqo’rg’on, Suzoq, Uzgan va boshqa erlarga hujum qilib, u erlarni bosib oldi⁴.
Ko’chmanchi o’zbeklar tomonidan Movaraunnahr hududlarini egallash uchun kurash Abdulxayrxonning nabirasi Muhammad Shohbaht Shayboniy hukimronligi davrida Movaraunnahrda yuz berayotgan siyosiy tarqoqlik surayotgani ham Dashti qipchoqdagi o’zbek urug’lariga qo’l keladi. davrida (1451-1510) kuchaydi. XV asrning ikkinchi yarmida Movaraunnahrdagi o’zaro kurashlar bilan band bo’lgan temuriylarning asosiy raqibi shimoldagi mo’g’ullar edi. Ularning Movaraunnahr erlariga to’xtovsiz talonchilik hujumlaridan bezor bo’lgan temuriy shahzodalar mo’g’ullarga qarshi kurashda Shayboniyxondan foydalanish maqsadida u bilan ittifoq tuzdilar.
Shayboniyxon bobosi Abdulxayrxon Dashti Qipchoqda tashkil etgan davlatni bir tomonlama kuchaytirib, o’z oldiga hali o’sha bobosi rejalashtirgan Movaraunnahr erlarini bosib olish ishini hal etishni maqsad qilib qo’ydi va uni amalga oshirishga kirishdi. Bu ishga kirishar ekan, Shayboniyxon eng avvalo 1480- yilda Qozoq xoni Burunduqxonga katta zarba berdi.
Shundan so’ng Shayboniyxon 1488-1500 yillar ichida O’tror, Yassi, Sig’noq, Shaxrisabz. Turkiston shaharlarini egallaydi. SHundan so’ng Temuriylar poytaxti Samarqandni egallashni o’z oldiga maqsad qilib qo’ydi.
Shayboniyxon 1499 yilda dastlab Samarqandni qamal qilganda Ahmad Mirzoning o’g’illaridan biri, Sulton Ali Mirzo hukmronlik qilardi. Uning qobiliyatsiz, har tomonlama ojizligidan xabar topgan Shayboniyxon Samarqand shahriga kirmay Shahrisabz va Qarshi shaharlarini talab Qipchoq dashtiga qaytib ketadi.
Ozroq vaqt o’tgach Shayboniyxon Toshkent hokimi Mahmudxondan ozroq yordam olib, Samarqandga yangidan hujum boshlaydi. Xuddi shu payt Buxoro hokimi Muhammad-Boqi tarxon qo’shinlari Samarqand hukmdori Sulton Ali Mirzoga yordamga kelayotganligini haqida SHayboniyxon xabar topadi. Shundan so’ng u Samarqand qamalini to’xtatib, asosiy kuchlarini Buxoro qo‗shinlariga qarshi qaratadi natijada Dabusiya qal‘asida (hozigi Ziyovuddin stansiyasi yaqinida) bo’lgan jangda (1500) Shayboniyxon qo’shinlari g’alaba qozonadilar.
Shundan so’ng Shayboniyxon Buxoroga tomon shiddat bilan harakat qiladi va shaharni uch kun qamaldan so’ng qo’lga kiritadi. Shayboniyxon tomonidan Buxoroni qo’lga kiritilgani haqidagi xabar Samarqandning hukmron doiralari orasida sarosima keltirib chiqaradi Samarqand hukmdori Sulton Ali Mirzodan norozi bo’lgan amirlarning bir guruhi Andijonda hukmronlik qilayotgan temuriy Bobur ixtiyoriga, ikkinchi guruhi, Sulton Ali Mirzoning Toshkentda hukmronlik qilayotgan akasi Uvays Mirzo yoniga ravona bo’ldilar.
Biroq, Samarqand ruhoniylarining ko’zga ko’ringan namoyondalaridan biri xo’ja Abdulmakarim yordamida Bobur tez orada Samarqandni egallab, shayboniylarning shaharda qoldirilgan qo’shinlarini va ularni tarafdorlarini qirib tashlaydi.
Shundan so’ng Bobur Shayboniyxon qo’shinlarini ta‘qib etishga kirishadi. Lekin 1501 yil aprelida Zarafshon daryosi bo’yida Sariko’l degan dashtdagi jangda talofat ko’rib Samarqandga chekinadi. Bu erda 4 oy qamalda bo’lib, oxiri 1501 yilning ikkinchi yarmida Samarqandni tashlab chiqadi va Toshkent hokimi Mahmudxon huzuriga ketadi. Shayboniyxon ikkinchi marta Samarqandni qo’lga kiritib, uni ayovsiz taladi.⁵
Shayboniyxon Samarqandni qo’lga kiritgach, 1503 yilda Sirdaryoning yuqori qismiga qarab yurish qildi. Bu erda (Toshkent hokimi) Mahmudxon, Bobir boshliq birlashgan kuchlarga duch keldi.
Arxiyon yonidagi shiddatli jangda ular ustidan g’alabaga erishib. Toshkent, Shoxruhiya, Farg’ona shaharlarini qo’lga kiritdi(1504).
Shayboniyxon 1505 yilda Xorazmni, Movaraunnahrning asosiy shaharlarini egallagach, Xurosonni va unga qarashli erlarni bosib olishni maqsad qildi.
Xuroson sultoni Husayn Boyqaro (Sulton Husayn) (1489-1506) o’zining to’ng’ich o’g’li Balx hokimi Badiuzzamon bilan birga Shayboniyxonga qarshi kurashmoqchi bo’ladi. Lekin bu ko’zlangan natijani bermaydi.
Muhammad SHayboniyxon Hirotga qarshi yurish arafasida Husayn Boyqaroning ikki o’g’li Badiuzzamon bilan Muzaffar Mirzo o’rtasida taxt kurashi boshlanadi. Natijada Hirot taxtiga ular bir vaqtda podsho bo’lib ko’tariladilar. Bu Shayboniyxonga qo’l keladi. SHayboniyxon qo’shinlari 1504 yilda Xisravshoh hukmronlik qilgan Qunduz shahrini egalladi.
Shayboniyxonning birin-ketin bergan harbiy zarbalari tufayli Temuriylar davlatining qulashiga olib kelgan asosiy sabablar haqida ham alohida to’xtalib o’tish zarur bo’ladi.
Bu haqda gapirar ekanmiz, avvalo Shayboniyxon hujumi arafasida o’lkadagi ijtimoiy-iqtisodiy ahvolni yomonligi, mehnatkash xalq ommasining qashshoq hayoti ko’chmanchi o’zbeklar g’alabasining asosiy omillarida biri bo’lganligini ko’rsatib o’tish zarurdir.
Ahvol shunga borib etgan ediki, Farg’onadek eri serunum, dehqoni mirishkor yurtda o’zbeklar hujumi kunlarida 3-4 ming askarni boqish uchun mablag’ yo’q edi.
Temuriylar o’sha davrdagi og’ir iqtisodiy ahvolini ular saroyida xizmat qilgan o’z davrining zabardast shoirlaridan biri Binoiy shunday hikoya bilan ifodalaydi:
Na egulik g’allam bor va ne kiyimga g’amlangan baxmalim bor. Eyadigani, kiyadigani bo’lmagan kishi ilm va hunarga qanday urina olsin.⁶
Ana shunday og’ir iqtisodiy ahvol sabab mamlakatda ko’p ruhoniylar va ziyolilar SHayboniyxon tarafiga o’tib ketgan edilar. Tinib-tinchimagan Shayboniyxon 1508-
1509 yillarda qozoq erlari ustiga yurish qildi va erlarni egalladi.
Natijada Shayboniyxon bir tomondan Kaspiy dengizi qirg’oqlaridan Xitoygacha, ikkinchi tomondan Sirdaryo qirg’oqlaridan Markaziy Afg’onistongacha cho’zilgan erga ega bo’lgan yirik feodal davlatga ega bo’ldi.
Bu bilan ham kifoyalanmagan Shayboniyxon 1510 yildan boshlab qolgan Xuroson erlarini bosib olishga kirishdi. Xuddi shu vaqtda. Ya‘ni XV asrning oxirlarida Erondagi o’zaro feodal urushlar natijasida xokimiyat tepasiga safafiylar sulolasining ko’zga ko’ringan vakili Ismoil Safaviy kelgan edi. Ismoil Safaviy Xurosonni Shayboniyxondan tortib olmoqchi bo’ldi.
SHayboniyxon bunga ko’nmadi. Natijada Ismoil Safaviy Shayboniyxonga qarshi qo’shin tortdi va 1510 y. dekabrda Marv yonidagi jangda Shayboniyxonning 17 minglik armiyasi qirib tashlandi.
SHayboniyxon o’ldirilgach, Xorazm xam Eron shoxi Ismoil qo’li ostiga o’tadi va Xorazmda Eronlik “qizilboshlar” xukmronligi boshlandi. Xorazmda 1511 yilda Eronlik qizilboshlarga‖ qarshi fitna uyushtirildi. O’z vaqtida Abdulxayrxonga qarshi chiqqan Xorazmdagi o’zbek urug’lari o’sha Qipchoq Dashtida Shayboniylar bilan yonma-yon yashagan va ular bilan nodo’stona munosabatda bo’lgan Berka sultonning ikki o’g’li Elbarsxon bilan Bilbarsxonni Xiva taxtiga yashirincha taklif qiladilar. Aka-ukalar bu takliflarga ko’ra Xivaga keladilar. Xiva xalqi - qizilboshlarni ag’darib Elbarsxonni xon etib ko’tardilar. Bu voqea 1511 yilda sodir bo’ladi. Xonlik tasarrufiga Xorazm-Amudaryo etaklaridagi qadimiy dehqonchilik vohasi, Mang’it qishloqning Abulxon tog’lari Mashhadi Mirsiyon va O’zboy atrofidagi hududlar kirgan. Elbarsxon tez orada Xorazm erlarini shimoliy Xurosonning kattagina erlari, Amudaryoning o’ng sohilidagi erlar va Turkistonning janubiy erlarigacha bo’lgan erlar hisobiga kengaytirildi. Va ana shu hududda Xiva xonligiga asos soldi. Xonlikning poytaxti dastlab Vazir shahri, keyin Ko’hna Urganch va Xiva bo’lgan.
Biroq, 1511 yilda Elbarsni Xiva xonligiga asos solgan bo’lsada, uning o’zining davridayoq xonlik bir necha feodal egaliklarga bo’lingan bo’lib, ularni boshqarayotgan shahzodalar o’rtasida uzluksiz feodal urushlar bo’lib turdi. Ayniqsa, bu urushlar 1538 yilda Elbarsxon o’lgach (Elbarsxon 1511-1538 yilda hukmronlik qilgan) uning vorislari davrida kuchayib ketadi. Buning ustiga Xiva xonligiga qarshi Shayboniylardan Ubaydullaxon (1538) yurish qildi va Xiva xoni Avaneshni o’ldirib, o’rniga o’z o’g’li Abdulazizni o’tkazadi. Uning davrida yana feodal urushlar ko’payadi. Buni ayniqsa Xiva taxtida Arab Muhammad (1602-1643) o’tirgan davrda yaqqol ko’rish mumkin edi. Qisqasi XVI asr 40-yillaridan boshlab Xiva xonligida o’zaro kurashlar, ayniqsa xonlikdagi o’zbeklar bilan turkman urug’lari o’rtasidagi ziddiyatlar, qolaversa atrofdagi qozoq va qalmiqlarni hujumlari xonlikni zaiflashtirdi. Xonlikdagi bunday og’ir ahvoldan foydalangan Buxoro xonlari Subhonqulixon (1680-1702) va Eron shohi Nodirshohlar (1740) Xiva taxtini o’z qo’llariga kiritadilar.