80
Rocznik Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej • Rok 11 (2013) • Zeszyt 3
Wojciech Zajączkowski
cymi się z establishmentu sowieckiego i w dużo większym stopniu, niż to
miało miejsce do tej pory sięgali po polityków o rodowodzie systemowym.
Autorytarne systemy polityczne Azji Środkowej opierają się w znacz-
nej mierze na więzach rodzinnych i lojalności osobistej przedstawicieli
najwyższych władz wobec głównego lidera.
Zmiana pokoleniowa na tym
ostatnim stanowisku siłą rzeczy pociąga za sobą zmianę pokoleniową w eli-
tach rządzących. Tak właśnie stało się po objęciu rządów w Azerbejdżanie
i Turkmenistanie przez Ilhama Alijewa (2003) i Grubangułego Berdymu-
chammedowa (2007).
Wykres 7
Wykres 8
Podobny, choć o wiele mniej wyrazisty proces miał miejsce w tym
samym okresie w Kazachstanie, gdzie wprawdzie nie doszło do zmia-
ny pokoleniowej związanej z odejściem prezydenta,
lecz po kilku latach
całkowitej dominacji dawnej nomenklatury na najważniejszych stano-
81
Rocznik Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej • Rok 11 (2013) • Zeszyt 3
Elity
polityczne WNP
wiskach w państwie, zarysowała się tendencja trwałej obecności polity-
ków systemowych.
Wykres 9
D. Czas kontrrewolucji 2010-2012? Termin „kontrrewolucja” nie był
dotąd stosowany w odniesieniu do wydarzeń społecznych i politycznych,
które nastąpiły po serii kolorowych rewolucji, warto jednak rozważyć py-
tanie o jego zasadność na tle danych dotyczących
rodowodu elit politycz-
nych WNP.
Pierwszym zagadnieniem wymagającym weryfikacji jest teza o powrocie
dawnej nomenklatury na najważniejsze stanowiska części krajów. Dane do-
tyczące Kirgistanu (wykres 10) zdają się ją potwierdzać. Podobne zjawisko,
choć na innym podłożu, można zaobserwować w przypadku Rosji (wykres
11) i Białorusi. Lata 2006-2012 pokazały, że możliwe są powroty polityków
nomenklaturowych na najwyższe stanowiska państwowe Ukrainy.
Wykres 10
82
Rocznik Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej • Rok 11 (2013) • Zeszyt 3
Wojciech Zajączkowski
Wykres 11
Z zestawienia tego można wyciągnąć wniosek, że w odróżnieniu od po-
lityków o rodowodzie niesystemowym, których eliminacja z życia politycz-
nego państw WNP okazała się nieodwracalna, środowiska wywodzące się
z dawnej nomenklatury wykazały się dużo większą żywotnością, gdyż nie
tylko utrzymały pozycję dominującą w Kazachstanie i Tadżykistanie, ale
potrafiły również doprowadzić do zmiany
tendencji w trzech wymienio-
nych wyżej krajach.
2.
Ciągłość elit politycznych ZSRR i WNP
Mając przed sobą stosunkowo dokładny obraz ewolucji posowieckich
elit rządzących, warto zapytać o konsekwencje porażki środowisk niesyste-
mowych, dominacji polityków o rodowodzie nomenklaturowym oraz kolo-
rowych rewolucji dla transformacji systemowej państw WNP.
Mówiąc o korzeniach politycznych elit rządzących, mamy na myśli
przede wszystkim ich podejście
do uprawiania polityki, praktyczne do-
świadczenie w sprawowaniu władzy, wyobrażenie o aktualnym porządku
politycznym i alternatywach wobec niego. Dane zgromadzone pod kątem
niniejszego tekstu nie uprawniają do wysuwania zbyt daleko idących wnio-
sków, zawierają bowiem jedynie dość dokładne informacje na temat wieku
polityków i wykształcenia oraz niekompletne informacje o ich znajomości
świata niesowieckiego.
Z zestawienia na następnej stronie (tabela 2) wynika dość zaskakujący
wniosek: średnia wieku przedstawicieli posowieckich elit rządzących wzro-
sła pomiędzy 1991 i 2012 rokiem od czterech do pięciu lat. W 1991 domino-
wali ludzie urodzeni w okolicach 1939 roku, w 2012 – w okolicach roku 1956.
Spośród 213 polityków, w przypadku których udało się ustalić rok urodze-
nia, zaledwie 6 kwalifikowało się do kategorii „pokolenie posowieckie”. Sta-
83
Rocznik Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej • Rok 11 (2013) • Zeszyt 3
Elity polityczne WNP
tystycznie natomiast nawet najpóźniejsza, bo
odnosząca się o 2012 roku, grupa składała się
z ludzi w pełni ukształtowanych
w warunkach
sowieckich jeszcze przed rozpadem ZSRR.
Ze średniego wieku elit rządzących WNP
na przestrzeni dwudziestu jeden lat nie należy
wprawdzie wyciągać zbyt daleko idących wnio-
sków, z pewnością jednak trzeba odnotować
znaczenie atmosfery intelektualnej, w której
wyrośli jej przedstawiciele. W zasadzie wszy-
scy politycy (nie ma tu żadnej różnicy między
nomenklaturowymi, systemowymi i niesyste-
mowymi) deklarują posiadanie wykształcenia
wyższego. Otrzymali je pomiędzy latami 50.
a 80.
XX wieku, co oznacza, że jeśli pominąć
aspekt czysto zawodowy (zwłaszcza gdy w grę
wchodziła „twarda” wiedza inżynieryjna), wy-
rastali oni w warunkach całkowitej domina-
cji ideologii i obyczajowości komunistycznej.
Należy przyjąć, że z niewielkimi wyjątkami,
dotyczącymi przede wszystkim polityków nie-
systemowych, nie dążyli oni do wyjścia poza
to, co w sferze intelektualnej oferowała rze-
czywistość sowiecka, gdyż mogło się to wiązać
z pewnym ryzykiem (nomenklatura i ludzie
biernie akceptujący system) lub dlatego, że po
prostu nie było takiej możliwości (zwłaszcza
na prowincji).
O tym, że szanse zakwestionowania panu-
jącej ideologii i ukształtowanej w warunkach
sowieckich wizji świata były nikłe, świadczą
również bardzo niepełne dane dotyczące zna-
jomości świata zewnętrznego przez przyszłych
przywódców krajów WNP oraz znajomości
języków obcych. Dane o tej ostatniej znalazły się w informacjach biogra-
ficznych dotyczących osiemnastu osób. Dominował angielski, choć w zesta-
wieniu tym pojawiły się także: niemiecki,
francuski, chiński, arabski. Wśród
krajów, gdzie pracowali lub uczyli się przyszli przedstawiciele elit rządzą-
cych WNP, wymienione zostały: Rumunia, NRD, ChRL, Indie, Mongolia,
Egipt i Francja (jedna osoba). W sumie informacje takie zostały uwzględ-
nione w życiorysach jedenastu osób, przy czym warto odnotować, że za
wyjątkiem Francji i być może Indii znajomość żadnego z tych krajów nie
mogła zachwiać wiarą w komunizm sowiecki.
Rok
1991
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011
2012
Średni wiek
52
52
53
53
53
54
55
55
55
55
54
55
54
54
55
52
54
52
54
56
57
56
Tabela 2