Rasim gəNZƏLİ qizil türkləRDƏN
Yüklə 9,47 Mb. Pdf görüntüsü
|
77 nağılların qəhrəmanı olurdu. Elə bir qəhrəman ki, bu qəhrəmanın sayəsində insanlar ağır xəstəliklərdən şəfa tapır, dirçəlib ayağa qalxır, gülümsər gözləri ilə Aydana, o nağılların qəhrəmanına şükranlıq hisslərini çatdırırdılar. Yenə də genetik kod yaddaşı. Yenə də qandan gələn sirli-sehrli aləmin bir möcüzəsi. İkisi də balaca uşaq olanda Ayşənlə Aydanın söhbətlərinə gizlincə qulaq asan Elçin müəllim qəribə hisslərin əhatəsinə düşürdü. Hərdən ona elə gəlirdi ki, bu qızlar, elə bütün bu yaşda olanlar dünyanın ən ağıllı adamlarıdı. Kindən, məkrdən, yalan və xəyanətdən uzaq olan bu cocuqlar elə təmiz, şəffaf hisslərin ağuşunda gəzib- dolanır, dünyanı elə bərli-bəzəkli göstərirdilər ki, adam cani- könüldən canlı aləmin əşrəfi olduğunu yadına salır, düşünür, bundan qürurlanır, belə dünyada daha çox qalmağın, yaşamağın yollarını axtarırdı. Ancaq yenə də ətrafa baxanda... Çirkinliklərlə dolu mühitin “canlı ekranında” gördükləri ilə o balaca qızcığazların düşüncələri arasında böyük təzadın olduğunu ürək ağrısı ilə şah damarının telindən keçirirdi. ...Aydan ailə həyatı qururdu. Şadlıq sarayına yığışan qonaqlar arasında daha kimlər yox idi: Vasim Məmmədəliyev, Xoşbəxt Yusifzadə, Nəriman Həsənzadə, Sabir Rüstəmxanlı, Zəlimxan Yaqub, Amaliya Pənahova, Nizami Cəfərov, Elçin Hüseynbəyli, Vahid Əziz, neçə-neçə tanınmış elm, mədəniyyət, incəsənət, ədəbiyyat adamları... Toyun çox qəribə, bəlkə də indiyə qədər görmədiyim bir aurası var idi. Hər şeydən daha çox gözə carpan isə toyun türk birliyinə köklənməsi idi. Elə ilk nəğmə də Azərbaycan- Türkiyə qardaşlığını özündə ehtiva edən bir musiqi nömrəsi ilə açıldı. Qəribə, sehrli bir aləmə düşmüşdüm elə bil. Sanki Dədə Qorqud öz qopuzunu səsləndirib Turan dünyasını 78 buraya, “Kral” şadlıq sarayına yığmışdı. İnsanlar, toya gələnlər bu qopuz havasından cuşa gəlib, saray boyunca bir- biriylə salamlaşır, təbriklər deyir, alqışlarla yeni ailə həyatı quran Aydanla Raminə xoşbəxtlik diləklərini yetirirdilər. Hər zaman gözlərində işıq görmüşdüm Elçin müəllimin. Ancaq bu axşamkı işıq o işıqdan deyildi. Bir başqa, bambaşqa işıq idi ki, bu gecənin ruhundan doğmuşdu. O işığı Afət xanımın da gözlərində gördüm... Ramin bəy qərbi Azərbaycan bölgəsindən idi. O da saysız-hesabsız soydaşlarımız kimi erməni qəsbkarlığının nə demək olduğunu qanında, canında hiss eləmişdi. Bütün ruh ağrısına rəğmən məktəbi əla qiymətlərlə oxumuş, Azərbaycan Dövlət Tibb Universiteti rəhbərliyinin göndərişi ilə İstanbul Universitetinin tibb fakultəsində bakalavr və uzmanlıq təhsili almışdır. Uzmanlıq imtahanı zamanı Türkiyədən və xaricdən olan on beş min həkim içərisində yığdığı ballara görə dördüncü nəticə göstərmişdir ki, bu da çox yüksək göstərici hesab olunurdu. İstanbul Batı Bahat özəl xəstəxanasında həkim-cərrah vəzifəsində çalışan bu gənc həkimin çox tanınmış bir professor olacağına mənim qəlbimdə qəribə bir inam var. İndi onunla bir yerdə İstanbulda yaşayan Aydan da burada təhsilini davam etdirib, püxtələşmiş bir həkim kimi yetişməyi, xəstə insanların dadına yetməyi qarşısına məqsəd qoymuşdu. Axı bacısının uşaq vaxtı dediyi sözlər yadından çıxmamışdı. O sözlərə görə Aydan aydan, ulduzdan şəfalı dərmanlar tapıb gətirməli, çarəsiz xəstələrə çarə olmalıydı. Elçin müəllimlə Afət xanıma Tanrı iki qız övladı əta eləmişdi. Ata-ana bu qızların sevinci ilə yaşayaraq, daxilən, bir-birinə demədən, dillərinə gətirmədən daha bir övladın, oğul payının həsrətini kölgəli bir həvəslə çəkirdilər. O oğul 79 payı gec, çox gec, on dörd ildən sonra gəldi. Gözlənilmədən, Tanrının daha xoş bir bəxşişi, mükafatı kimi... Uşağın adını Əli qoydular. Elçin beylə, Afet hanım, ocağınız odlu olsun, Güzel Aydan, güzel Ayşen, kardaşınız kutlu olsun, Dedem Korkud dile gelip boy boylasın, soy soylasın, “Elinde Zülfukarıyla bunun adı Ali olsun!...” Gözlənilmədən Tanrı tərəfindən göndərilən bu oğul bəxşişinin adının Əli qoyulmasının haradan qaynaqlandığını bilmirəm. Hər halda, Əli adı elə- belə ad deyildi, Allahın çox bəyəndiyi, qiymət verdiyi bəşər övladlarından (bəlkə də bəşər övladlarının fövqündə dayanan) birinin adı idi. Bəlkə bu adı yuxuda pıçıldamışdılar onlara? Bəlkə Əlidən başqa heç bir ad qoymaq olmazdı bu uşağa, bilmirəm. Ancaq onu bilirəm ki, bu müqəddəs adın cazibəsində, işığında, nurunda böyüyüb boy atan bu oğlanı Tanrı himayəsində saxlayacaq, qoruyacaq və al sabahlara aparıb çıxaracaqdı. Yəqin elə bunları düşünüb türk şairi Osman Oktay bu şeiri Əlinin adına bağlamışdı. ...Aydanın toy mərasimində Əlinin bacısı üçün gətirdiyi böyük gül çələngini görəndə, bunu Əlinin bacısına uşaqlıq vaxtı elədiyi yaxşılığın bir əvəzi və minnətdarlığı kimi qəbul elədim nəyə görəsə... Əlinin dünyaya gəlişi Elçin müəllimin qələmini də həvəsə gətirmişdi. O, bir qərib gecə şirin yuxusundan oyanıb, oğlunun adına poema yazmışdı. Demək olar ki, bir nəfəsə, dayanmadan, yorulmadan... Adını da “Oğlum Əliyə dualar” qoymuşdu. 80 Beşiyinin başında anan laylay çalanda, laylay səsi həzin-həzin enəndə, alçalanda- mən Şaman duaları pıçıldamışam sənə. Yuxuda şirin-şirin gülümsəyirsən yenə. İlahi bir təbəssüm çiçəkləyir üzündə. Röyada at çapırsan bəlkə Cıdır düzündə? Bəlkə Tanrı dağları girir sənin röyana? Sən yat, keşik çəkirəm oğlum sənin dünyana. Səbail rayonundakı 160 saylı gimnaziyanın 3-cü sinfində əla qiymətlərlə təhsil alan Əlinin genetik koddan bəhrələnərək gələcəkdə atası kimi elm adamı olacağına da məndə qəti və qəribə bir inam var. Əgər gələcək günlərin birində Əli Elçinoğlu İsgəndər adlı birinin adını böyük elm adamlarının sırasında görsəniz, buna qətiyyən təəccüblənməyin. Ona görə yox ki, mental hisslərdən gələn bir duyğuyla o, atasının yoluyla getməlidir. Ona görə ki, o, əsl elm fədaisinin qan yaddaşında yoğrulub. Və belə insanların böyük alim olmalarına mən təəccüb eləmirəm. Sən Turan ellərini gəz-dolan qarış-qarış. Sənin əcdadlarındı Dədə Qorqud, Gilqamış. Yüklə 9,47 Mb. Dostları ilə paylaş:
|